ما ایرانیان و شاهزاده رضا پهلوی

مهدی مظفری – روزی که محمدرضاشاه پهلوی، مدال اوّل شاگردی رشته علوم سیاسی دانشکده حقوقِ دانشگاه تهران را از دستِ دکتر احمد فرهاد معتمد، ریئس دانشگاه گرفت و به سینه من سنجاق کرد، شاه پدرِ پسری یکساله شده بود. با نگاهی مهربان به من گفت: «شما خیلی جوان هستید!» آنروز، هیچ یک از ما نمی‌توانستیم بدانیم که روزی آن پسر یکساله، درگیر یکی از مهیب‌ترین دوران‌های تاریخ کشور ما خواهد شد.

Mehdi Mozafari – On the day Mohammad Reza Shah Pahlavi took the first student medal of the Faculty of Law of Tehran University from the hand of Dr. Ahmad Farhad Motamed, the president of the university, and pinned it on my chest, Shah became the father of a one-year-old son. “You are too young!” he said to me with a kind look. On that day, none of us could have known that one day that one-year-old boy would be involved in one of the most terrible times in the history of our country.

کیهان نوین:  نمی‌دانیم آن جوان باریک‌اندام که با چشمانی پر از سیاهیِ غم، به همراه زنده‌یاد، محمّد انورسادات (رییس جمهور وقت مصر)، پشت تابوت پدر گام بر می‌داشت، چه فکر می‌کرد. در آن زمان، او در صحنه سیاسی تنها نبود. اشخاصی مثل علی امینی، ارتشبدغلامعلی اویسی و شاپور بختیار هنوز بودند. قاتلان جمهوری اسلامی، اویسی را به گلوله بستند و سر بختیار را از تن جدا کردند.او تنها ماند. روزگار عجیبی بود! به سختی می‌شد، نامی‌ از خاندان پهلوی به زبان آورد. «طاغوت» بودند ودست‌نشانده امپریالیسم جهانی! امّا آن جوان، ناامید نشد. دست برنداشت. خود را ساخت. مهارت و تجربه سیاسی آموخت. بیانش را به چند زبان آراست. با وجود ترک وطن در عنفوان جوانی، به زبان مادری، روان، وزین و پاکیزه سخن گفت.
– مدّت‌هاست بدون وابستگی به عنوان شاهزادگی، خودکفا شده است . آری، او «پسر شاه» است، اما «رضا پهلوی»، دیگر یک شخصیّت  سیاسی و یک نیروی مستقل ایرانی است. به اصطلاح جوان‌ها، یک «بِرند» پرطرفدار شده است.  منتها، برخی که بیشترشان، کسانی هستند که همین «انقلاب شکوهمند» را به ارمغان آورده‌اند، یا از روی غفلت و یا به خاطر غیظ به خاندان پهلوی، از پذیرش این واقعیّت سر باز می‌زنند. گویی اینان نمی‌دانند که این جنبش انقلابی جوانان عمدتا ۱۷ تا ۲۵  ساله، نه تنها علیه حکومت جبّار آخوند و سپاهی است، که علیه خود آنان هم هست!
– این غیظ با خرد سیاسی و با خرد عملی در تعارض است. این غیظ، تنها به تدوام رژیمی‌ کمک می‌کند که  شما خود را مخالف آن می‌پندارید. خرد سیاسی حکم می‌کند که این غیظ را متوجه دشمن اصلی که قدرت را در دست دارد بکنید. این پس از فروپاشی رژیم جنایتکار است که هر ایرانی می‌تواند، در شرایط آزاد و در پای صندوق رأی، اگر غیظ  و عقده ای دارد، آن را با ورقه رأی ابراز کند.
– تا کنون دیده نشده کسانی که در یک انقلاب شرکت داشته‌اند، همانها توانسته باشند رژیم برآمده از همان انقلاب را به زیر بکشند. شاهزاده رضا پهلوی از «انقلاب‌نکرده‌ها»ست. او نه انقلاب (اسلامی) کرده و نه «صدای انقلاب» را به او شنوانده‌اند!

عمر شاه کفاف  نداد که ببیند روزی همان پسر که او را «ولیعهد» می‌خواندیم، عهده‌دار سکان کشتی سردر گمی‌بشود که در لجنزارپلیدترین حکومت‌های جهان به گِل نشسته است. آن مردِ «خیلی جوانِ» آن زمان و مرد کهنسال این زمان، با دیدن موهای سپید «پسر شاه»، گذر شصت و دو سال عمر او را می‌بیند که بیشتر آن در غربت و همواره در تلاشِ یافتن راهی برای نجات ایران بوده است. او می‌توانست بهترین سال‌های عمر را مثل ملک فاروق (پادشاه مخلوع مصر) در کارباره‌ها، رستوران‌های مجلّل و مجالس عیش و عشرت بگذراند. یا با خانواده خود، به گوشه‌ای بخزد و کاری به کار ایران و سرنوشت مردم آن نداشته باشد. امّا راه دیگری برگزید؛ دشوارترین راه: کوشش برای نجات ایران از یدِ دشمنان آن.

نمی‌دانیم آن جوان باریک‌اندام که با چشمانی پر از سیاهیِ غم، به همراه زنده‌یاد، محمّد انورسادات (رییس جمهور وقت مصر)، پشت تابوت پدر گام بر می‌داشت، چه فکر می‌کرد. در آن زمان، او در صحنه سیاسی تنها نبود. اشخاصی مثل علی امینی، ارتشبدغلامعلی اویسی و شاپور بختیار هنوز بودند. قاتلان جمهوری اسلامی، اویسی را به گلوله بستند و سر بختیار را از تن جدا کردند.او تنها ماند. روزگار عجیبی بود! به سختی می‌شد، نامی‌ از خاندان پهلوی به زبان آورد. «طاغوت» بودند ودست‌نشانده امپریالیسم جهانی! امّا آن جوان، ناامید نشد. دست برنداشت. خود را ساخت. مهارت و تجربه سیاسی آموخت. بیانش را به چند زبان آراست. با وجود ترک وطن در عنفوان جوانی، به زبان مادری، روان، وزین و پاکیزه سخن گفت.

زمانی که شاه و شهبانو خواستند «ولیعهد» در ایران تحضیل کند و نه در خارج، بررسی و نیز تهیّه مواد آموزشی دانشکده افسری به چند استاد دانشگاه واگذار شد. من یکی از آنان بودم و عهده‌دار دروس مربوط به علوم سیاسی و روابط بین‌الملل. انقلاب شد و فرصت از دست رفت. اما امروز که شاهد عمق و گسترش دانش سیاسی او و احاطه‌اش به سیاست بین‌المللی هستیم، می‌دانیم که  اینها به آسانی به دست نیامده. نتیجه سال‌ها کار و زحمت خود او بوده است.

همراه با گذشت زمان، روز به روز، اعتماد به نفس‌اش بیشتر شد. روی پای خود ایستاد. ردای شاهزادگی را هم کنار گذاشت و جامه کار و لباس رزم به تن کرد. نکته مهّم همینجاست که او مدّت‌هاست بدون وابستگی به عنوان شاهزادگی، خودکفا شده است . آری، او «پسر شاه» است، اما «رضا پهلوی»، دیگر یک شخصیّت  سیاسی و یک نیروی مستقل ایرانی است. به اصطلاح جوان‌ها، یک «بِرند» پرطرفدار شده است.  منتها، برخی که بیشترشان، کسانی هستند که همین «انقلاب شکوهمند» را به ارمغان آورده‌اند، یا از روی غفلت و یا به خاطر غیظ به خاندان پهلوی، از پذیرش این واقعیّت سر باز می‌زنند. گویی اینان نمی‌دانند که این جنبش انقلابی جوانان عمدتا ۱۷ تا ۲۵  ساله، نه تنها علیه حکومت جبّار آخوند و سپاهی است، که علیه خود آنان هم هست! جوانان می‌پرسند: چرا با ا ین انقلاب‌تان، مارا به این روز سیاه نشاندید؟ خانم‌ها، آقایانِ انقلاب کرده، پاسخ درست این سئوال، غیظ به خاندان پهلوی نیست!

این غیظ با خرد سیاسی و با خرد عملی در تعارض است. این غیظ، تنها به تدوام رژیمی‌ کمک می‌کند که  شما خود را مخالف آن می‌پندارید. خرد سیاسی حکم می‌کند که این غیظ را متوجه دشمن اصلی که قدرت را در دست دارد بکنید. این پس از فروپاشی رژیم جنایتکار است که هر ایرانی می‌تواند، در شرایط آزاد و در پای صندوق رأی، اگر غیظ  و عقده ای دارد، آن را با ورقه رأی ابراز کند.

این درست همان کاری است که بخشی از فرانسوی‌ها پس از اشغال کشورشان توسط ارتش هیتلر کردند. افسری به نام شارل دوگل خود را به لندن رساند و با کمک چرچیل، نخست وزیر وقت انگلستان، نهضت مقاومت فرانسه را پایه‌ریزی کرد. بخشی از فرانسویان، از راست و چپ و میانه، از ادیان و اعتقادات مختلف، از زن و مرد، به او پیوستند. کمونیست‌ها هم پس از حمله هیتلر به شوروی، چنین کردند. آ ن زمان، کسی شرط نگذاشت که حکومت بعدی باید سوسیالیست یا کمونیست باشد؛ لیبرال یا محافظه‌کار. هدف آنان، در آن شرایط، بیرون راندن ارتش نازی از کشورشان بود. این پس از پیروزی بود که دولت موقت با شرکت همان نیروها، به ریاست ژنرال دوگل تشکیل شد؛ که بهترین قوانین اجتماعی را همان دولت وضع کرد. از جمله قانون بیمه‌های اجتماعی. سپس دولت موقت منحل و انتخابات برگزارشد. دوگل کنار رفت. دوازده سال بعد که مملکت به خاطر جنگ الجزایربه حضور او نیاز پیدا کرد، او به صحنه سیاست بازگشت. به این می‌گویند: خرد سیاسی یک ملّت!

واقعیّت آنست که در طول این چهل و چهار سال، بیشتر ما ایرانیان، از خِرد سیاسی فاصله گرفتیم. اشتباه بزرگ، همانا شناخت نادرست ماهیّت نظام جمهوری اسلامی بود. نخواستیم قبول کنیم که این رژیم، از سر تا پا،  یک نظام توتالیتر است. و رژیم توتالیتر، اصلاح‌ناپذیر است! اگر فقط همین نکته را می‌پذیرفتیم، سال‌های سال برای «اصلاح» این رژیم اصلاح‌ناپذیر وقت صرف نمی‌کردیم. در طول اینهمه سال‌ها، ما «براندازان» گروه اندکی بودیم که بیشتر وقت و انرژی‌مان صرف بحث و جدال با همین اصلاح‌طلبان تلف شد. اصلاح‌طلبان رنگارنگ: از ملّی- مذهبی‌ها بگیرید تا چپی‌های گوناگون. بسیاری از اینان، برای تشویق مردم به شرکت در «انتخابات»‌های جمهوری اسلامی،  فراخوان می‌دادند. با این استدلال که  شرکت در این انتخابات‌ها، تمرین دموکراسی است! این دیگر جهل مرکّب است و نه اشتباه تاکتیکی!

اشتباه بزرگ دیگر که هنوز هم ادامه دارد، اینکه درست بر خلاف مدل نهضت مقاومت فرانسه، هر گروهی، پیوستن خود را به ائتلافِ براندازی، مشروط به آن می‌کند که پس از پیروزی، رژیم  و سازماندهی سیاسی دلخواه او روی کار بیاید! این بود که کوشش برای بهم پیوستن ، تبدیل شد به همّت در کارشکنی یکدیگر! اینگونه بود و اینچنین هست که رژیم آخوندی- سپاهی می‌تواند همچنان به قتل مردم و غارت کشورادامه دهد. این سناریوی اسفناک و دلخراش، عاری از عقلانیت سیاسی، به حدّی زشت و ناشایست بوده و هست که کاسه صبر و شکیبائی نوجوانان و جوانانِ داخل ایران نیز لبریز شد. با تماشای این سیرک نازیبا، جوانانِ ما نمی‌دانستند بخندند یا بگریند. نه خندیدند و نه گریستند. برخاستند. آری، برخاستند!

خانم‌ها، آقایان! این جنبش انقلابیِ زن و مرد جوانِ ایرانی است. و این اولّین بار است که بالاخره، جامعه جهانی به پشتیبانی از این جنبش برخاسته. و باز این اولّین بار است که ایرانیان خارج کشور، چنین یکپارچه، دست به دست هم داده ، شگفتی‌ها آفریده و به موفقیّت‌های بزرگ دست یافته‌اند.

این جنبش خودجوش، سخنگو می‌خواهد. شخصی و گروهی، زبده و قابل اعتماد که با تماس با سیاستمداران کشورهای مختلف، با سازمان‌های جهانی، با سندیکا‌ها، با رسانه‌های دنیا، حمایت مستمرّ آنها را از این جنبش انقلابی به دست آورد. و صدای زندانیان سیاسی ما را به گوش جهانیان برساند. در حال حاضر، این کار، متاسفانه، از شخصیّت‌های  سیاسی زندانی بر نمی‌آید.  آنان در بند هستند. این کارِ یک گروه امین، متشکل و منظم است.

دنیا مترصد تصمیم ما ایرانیان است. غیظ و لجاجت را کناربگذاریم. اگر نمی‌توانیم، یا نمی‌خواهیم، دست‌کم، کنار بنشینیم و چوب لای چرخ نگذاریم. تجربه تلخ شکستِ زنده‌یاد شاپور بختیار را تکرار نکنیم.

او با الهام از همان نهضت مقاومت فرانسه  که خود نیز در آن شرکت کرده بود، بر احساسات‌اش فائق آمد. پدرش در زمان رضاشاه، در نتیجه سیاست تصفیه سران ایلات، کشته شده بود. خودش هم در زمان محمدرضاشاه، به جرم آزادیخواهی، سال‌ها در زندان بسر برده بود. اما وقتی مسئله نجات ایران و مردم ایران پیش آمد، وقتی اختابوس خمینی در افق ظاهر شد، او غیظ نکرد، فرمان نخست وزیری را از دست محمدرضاشاه گرفت؛ آنچه توانست کرد، اما چشم‌های بسته، نخواستند ببینند. و آنچه گفت، گوش‌های بسته نخواستند بشنوند. بعد‌ها، بسیاران اظهار پشیمانی کردند و به خود سرزنش که چرا بختیار را تنها گذاشتند. حال، در این شرایط  حسّاس کنونی، مواظب باشیم که اینبار اشتباه نکنیم. باز توجیه نکنیم که «دیر شده بود!»

اگر امروز، شخص رضا پهلوی را- با «شاهزادگی » یا بی«شاهزادگی» نداشتیم، دل‌تان خنک می‌شد؟ آیا ابقاء سیدعلی خامنه‌ای و نظام‌اش را ترجیح می‌دهید؟ البته، چنانچه روزی، افرادِ شاخص‌تر و زبده‌تری پیدا شوند، طبیعی است آنها کار را ادامه خواهند داد. اینهم در طبیعت کارزار مبارزاتی است. امّا، امروز که چنین نیست. اگر کس و کسان دیگری هستند، وقت آنست که از پرده بیرون بیایند. از این گذشته، تا کنون دیده نشده کسانی که در یک انقلاب شرکت داشته‌اند، همانها توانسته باشند رژیم برآمده از همان انقلاب را به زیر بکشند. شاهزاده رضا پهلوی از «انقلاب‌نکرده‌ها»ست. او نه انقلاب (اسلامی) کرده و نه «صدای انقلاب» را به او شنوانده‌اند!

New Universe:

We don’t know what that slim young man was thinking, who was walking behind his father’s casket with the deceased, Muhammad Anversadat (President of Egypt at the time), with his eyes full of black sadness. At that time, he was not alone in the political arena. People like Ali Amini, Arteshbadgholam Ali Owaisi and Shapour Bakhtiar were still there. The murderers of the Islamic Republic shot Owais and beheaded Bakhtiar. He was left alone. It was a strange time! It was difficult to mention the name of the Pahlavi family. They were “tyrants” and agents of global imperialism! But that young man was not disappointed. did not stop made himself He learned political skills and experience. He expressed it in several languages. Even though he left his homeland in his youth, he spoke in his native language, fluently, weightily and cleanly.
– It has been self-sufficient for a long time without dependence as a princely state. Yes, he is the son of the king, but Reza Pahlavi is another political figure and an independent Iranian force. It has become a popular “brand” for the so-called youth. However, some people, most of whom are the ones who brought about this “glorious revolution”, refuse to accept this fact either out of negligence or because of anger towards the Pahlavi family. It’s as if they don’t know that this revolutionary movement of mostly 17 to 25-year-old youth is not only against the government of Jabar Akhund and Sepahi, but it is also against them!
– This anger is in conflict with political wisdom and practical wisdom. This anger only helps to perpetuate the diet that you think you are against. Political wisdom dictates that you direct this anger towards the main enemy who is in power. It is after the collapse of the criminal regime that every Iranian can, in free conditions and at the ballot box, if he has any anger or confusion, express it with a ballot.
– So far, it has not been seen that those who participated in a revolution were able to overthrow the regime that emerged from the same revolution. Prince Reza Pahlavi is one of the “non-revolutionaries”. He did not make a (Islamic) revolution, nor did they listen to the “voice of the revolution”!

Omar Shah could not wait to see that one day the same boy who we called “Crown Prince” will be in charge of the helm of Sardar Gami’s ship, which is stuck in the mud of the most filthy governments in the world. The “very young” man of that time and the old man of this time, seeing the white hair of the “son of the king”, saw the passage of sixty-two years of his life, most of which he spent in exile and always trying to find a way to save Iran. He could spend the best years of his life like King Farooq (the deposed king of Egypt) in business, luxurious restaurants and luxury gatherings. Or crawl into a corner with your family and have nothing to do with the affairs of Iran and the fate of its people. But choose another way; The most difficult way: trying to save Iran from its enemies.

We don’t know what that slim young man was thinking, who was walking behind his father’s casket with the deceased, Muhammad Anversadat (President of Egypt at the time), with his eyes full of black sadness. At that time, he was not alone in the political arena. People like Ali Amini, Arteshbadgholam Ali Owaisi and Shapour Bakhtiar were still there. The murderers of the Islamic Republic shot Owais and beheaded Bakhtiar. He was left alone. It was a strange time! It was difficult to mention the name of the Pahlavi family. They were “tyrants” and agents of global imperialism! But that young man was not disappointed. did not stop made himself He learned political skills and experience. He expressed it in several languages. Even though he left his homeland in his youth, he spoke in his native language, fluently, weightily and cleanly.

When the king and queen wanted the “crown” to study in Iran and not abroad, the review and preparation of training materials for the officers’ college was entrusted to several university professors. I was one of them and in charge of courses related to political science and international relations. There was a revolution and the opportunity was lost. But today, when we witness the depth and expansion of his political knowledge and his involvement in international politics, we know that this was not easily achieved. It was the result of his own years of work.

With the passage of time, day by day, his self-confidence increased. He stood on his feet. He also put aside the royal robe and put on work clothes and battle clothes. The important point here is that he has been self-sufficient for a long time without dependence as a prince. Yes, he is the son of the king, but Reza Pahlavi is another political figure and an independent Iranian force. It has become a popular “brand” for the so-called youth. However, some people, most of whom are the ones who brought about this “glorious revolution”, refuse to accept this fact either out of negligence or because of anger towards the Pahlavi family. It’s as if they don’t know that this revolutionary movement of mostly 17 to 25-year-old youth is not only against the government of Jabar Akhund and Sepahi, but it is also against them! Young people ask: Why did you make us suffer this black day with your revolution? Ladies and gentlemen, the correct answer to this question is not anger towards the Pahlavi family!

This anger is in conflict with political wisdom and practical wisdom. This anger only helps to perpetuate the diet that you think you are against. Political wisdom dictates that you direct this anger towards the main enemy who is in power. It is after the collapse of the criminal regime that every Iranian can, in free conditions and at the ballot box, if he has any anger or confusion, express it with a ballot.

This is exactly what part of the French did after the occupation of their country by Hitler’s army. An officer named Charles de Gaulle arrived in London and founded the French resistance movement with the help of Churchill, the prime minister of England at the time. A part of the French, from the right, the left and the middle, from different religions and beliefs, men and women, joined him. The communists did the same after Hitler attacked the Soviet Union. At that time, no one stipulated that the next government should be socialist or communist; Liberal or conservative. Their goal, in those circumstances, was to expel the Nazi army from their country. It was after the victory that the provisional government was formed with the participation of the same forces, headed by General de Gaulle; that the government established the best social laws. including the social insurance law. Then the interim government was dissolved and elections were held. De Gaulle left. Twelve years later, when the country needed his presence because of the Algerian war, he returned to the political scene. This is called: the political wisdom of a nation!

The reality is that during these forty-four years, most of us Iranians have distanced ourselves from political wisdom. The big mistake was misrecognition of the nature of the Islamic Republic system. We did not want to accept that this regime is a totalitarian system from head to toe. And the totalitarian regime is irreparable! If we only accepted this point, we would not have spent years to “correct” this incorrigible regime. During all these years, we were the “subversives” of a small group that wasted most of our time and energy arguing with these reformers. Colorful reformers: from national-religious to various leftists. Many of them called to encourage people to participate in the “elections” of the Islamic Republic. With the argument that participation in these elections is an exercise in democracy! This is compound ignorance and not a tactical mistake!

Another big mistake that still continues is that, just contrary to the model of the French resistance movement, each group makes its joining the subversion coalition conditional on the regime and political organization of its choice being put in place after the victory! It was that the effort to join together turned into an effort to break each other’s work! It was like this and it is like this that the Akhundi-Sepahi regime can continue killing people and looting the country. This deplorable and heartbreaking scenario, devoid of political rationality, was and is so ugly and inappropriate that the cup of patience of teenagers and young people inside Iran also overflowed. Watching this ugly circus, our youth did not know whether to laugh or cry. They neither laughed nor cried. got up Yes, they rose!

Ladies, gentlemen! This is a revolutionary movement of Iranian young men and women. And this is the first time that the international community has finally supported this movement. And again, this is the first time that Iranians abroad have joined hands, created wonders and achieved great success.

This spontaneous movement needs a speaker. A person and a group, elite and reliable, who obtained their continuous support for this revolutionary movement by contacting the politicians of different countries, with international organizations, with unions, with the media of the world. and let the voices of our political prisoners be heard by the world. Currently, this work, unfortunately, does not come from the political personalities of the prisoner. They are in prison. This is the work of a trusted, organized and organized group.

The world is watching the decision of us Iranians. Leave your anger and stubbornness aside. If we can’t, or don’t want to, at least, let’s sit aside and not put a stick in the wheel. Let’s not repeat the bitter experience of Shapour Bakhtiar’s failure.

Inspired by the same French resistance movement in which he himself participated, he overcame his feelings. His father was killed during Reza Shah’s time, as a result of the policy of purging the leaders of Eilat. During the time of Mohammad Reza Shah, he had spent many years in prison for the crime of seeking freedom. But when the issue of saving Iran and the Iranian people came up, when Akhtabos Khomeini appeared on the horizon, he did not get angry, he took the order of prime minister from Mohammad Reza Shah. What he could do, but closed eyes, they didn’t want to see. And what he said, closed ears did not want to hear. Later, many expressed regret and blamed themselves for leaving Bakhtiar alone. Now, in this current sensitive situation, let’s be careful not to make a mistake this time. Do not justify again that “it was late!”

If we didn’t have Reza Pahlavi today – with or without Shahzadegi, would you feel cold? Do you prefer Seyyed Ali Khamenei and his regime to stay? Of course, if one day, more prominent and elite people are found, it is natural that they will continue the work. This is a campaign in nature. But today it is not like that. If there are others, it is time for them to come out of the curtain. After all, so far, it has not been seen that those who participated in a revolution were able to overthrow the regime that emerged from the same revolution. Prince Reza Pahlavi is one of the “non-revolutionaries”. He did not make a (Islamic) revolution, nor did they listen to the “voice of the revolution”!

*Dr. Mehdi Mozafari is a political science professor and researcher living in Copenhagen and a university professor in Denmark.