«رضاشاه روحت شاد»؛ حق بازگشت به شاهراه ترقی و توسعه

اعتراضات مردمی در ایران با ضرباهنگ شدید و به شکلی فراگیر ادامه دارد. این اعتراضات از یکسو فواصل آنها کوتاه‌تر شده و از سوی دیگر شعارهای مردم با به پرسش کشیدن انقلاب ۵۷ و یادآوری مسیر توسعه‌‌ و رفاه‌‌پرور دوران پهلوی، عبور قطعی از جمهوری اسلامی را نشانه گرفته است. هرچند اعتراضات مردمی سال‌های اخیر از پاییز و زمستان ۹۶ تا کنون، هر یک به دلیل متفاوتی شکل گرفت اما همه آنها  یک افق مشخص را در چشم‌انداز دارند: نه به انقلاب ۵۷ و در نتیجه نه به جمهوری اسلامی.

هرچند اعتراضات مردمی سال‌های اخیر از پاییز و زمستان ۹۶ تا کنون، هر یک به دلیل متفاوتی شکل گرفت اما همه آنها یک افق مشخص را در چشم‌انداز دارند: نه به انقلاب ۵۷ و در نتیجه نه به جمهوری اسلامی.
– خودآگاهی جمعی جامعه در حالی به صورت شعارها و حرکت‌های گروهی نشان داده می‌شود که مدت‌هاست با «رضا شاه روحت شاد» از استادیوم‌ها تا خیابان‌های تهران و آبادان، مشهد و قم و دامنه‌های زاگرس و البرز و… تکرار می‌گردد.
– جمهوری اسلامی از یکسو نمی‌تواند چنین نیروی اجتماعی بزرگی را نادیده بگیرد و از سوی دیگر به شدت از آن در هراس است. پس تلاش می‌کند با تبلیغات و بسیج نیرو، در برابر قدرت تاریخی رضاشاه و پهلوی‌ها از موجودیت در حال زوال خود محافظت کند!

شعارهای گویای مردم نشان می‌دهد که آنها نمی‌خواهند به جمهوری اسلامی فرصت دیگری بدهند؛ صبر آنها لبریز شده و جمهوری اسلامی را سرنوشت محتوم خود نمی‌دانند و امیدوارانه به دنبال در هم شکستن ساختار ناکارآمد و فاسدی هستند که همواره زندگی عادی شهروندان را قربانی اهداف و ایدئولوژی خود کرده است. این موج نارضایی عمومی در میان اقشار مختلف با شعارهایی چون «چه اشتباهی کردیم که انقلاب کردیم» در تظاهرات کشاورز و آموزگار و بازنشسته و کارگر تا اعتراضات علیه گرانی و بحران کم‌آبی و فروریختن ساختمان متروپل آبادان نمود پیدا می‌کند.

از «متروپل» تا «آزادی»؛ جلوه‌ای از همدلی و همبستگی

از ابتدای سال ۱۴۰۱ در کنار ده‌ها تجمع اعتراضی صنفی که از سوی اقشار مختلف برگزار شده، سه  رویداد مهم نیزاتفاق افتاده است.

اعتراضات سراسری اردیبهشت در بیش از ۴۰ شهر ایران؛ اعتراضات مردمی در آبادان و چند شهر دیگر علیه ساختار مافیایی- رانتی که به فروریختن ساختمان متروپل منجر شد؛ و سرانجام شعارهای تماشاگران فوتبال در ورزشگاه آریامهر (آزادی).

مردم با وجود جوّ امنیتی شدید و بگیروبنندهای کم‌سابقه‌ علیه آموزگاران در نیمه نخست اردیبهشت، علیه گرانی‌ها در بیش از ۴۰ شهر ایران اعتراضات سراسری دیگری را آغاز کردند. سرکوب مسلحانه، بازداشت گسترده و قطع اینترنت که به روش‌های مرسوم جمهوری اسلامی تبدیل شده در برابر این اعتراضات نیز به کار گرفته شد.

دوم خرداد ساختمان متروپل در آبادان فرو ریخت. ساختمانی نوساز و در آستانه افتتاح متعلق به حسین عبدالباقی که یک شبکه مافیایی از وی حمایت می‌کرده‌اند. نام افرادی چون غلامرضا شریعتی استاندار پیشین خوزستان و شهردار و دادستان آبادان و موعود شمخانی برادرزاده علی شمخانی در این شبکه مطرح شده است. دو روز پس از ریزش ساختمان در حالی که همچنان عملیات آواربرداری و امداد ادامه داشت، مردم آبادان اعتراضات شبانه را آغاز کردند. در چند شهر دیگر ایران نیز این اعتراضات شکل گرفت و مردم بار دیگر در شعارهای خود نه فقط رهبر جمهوری اسلامی و مسئولان بلکه کل نظام و فلاکت و نکبت ناشی از ساختار فاسدش را نشانه گرفتند.

این اعتراضات در حالی ادامه یافت که تماشاگران مسابقه «استقلال» (تاج) تهران و نفت مسجد سلیمان، همزمان با جشن پیروزی تیم «استقلال»‌ در لیگ برتر فوتبال ایران (۹ خرداد)، شعار «آبادان تنها نیست» و «رضاشاه روحت شاد» سر دادند. این شعار و سرودش چنان در ورزشگاه آریامهر طنین انداخت که صداوسیمای حکومت صدای پخش زنده را قطع کرد!

سناریو «مهندسی» اعتراضات نقش بر آب شد

یکی از مهمترین ویژگی‌های سر دادن این شعار در استادیوم آریامهر (آزادی) این بود که چهار روز پیشتر جمهوری اسلامی بدون اینکه فاجعه مرگبار متروپل را به روی خود بیاورد، با دادن پول و امتیاز و اجبار دانش‌آموزان و بخشی از کارکنان نهادهای حکومتی و اعضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و خانواده‌هایشان در همین استادیوم برنامه تبلیغاتی «سلام فرمانده» برای علی خامنه‌ای برگزار کرد (۵ خرداد). مراسمی که گوشه‌ای از استادیوم بزرگ را با آن پر کرده بودند و به شدت مورد تمسخر و همچنین خشم مردم قرار گرفت. حال آنکه  فریاد «رضاشاه روحت شاد» تماشاگران در استادیوم «آزادی» کاملا داوطلبانه و بدون فرمایش و اجبار بود! از سوی دیگر سر دادن شعار «رضاشاه روحت شاد» زیر رصد دوربین‌های امنیتی و حضور صدها نیروی انتظامی و لباس‌شخصی، در فضای تحت کنترل ورزشگاه، نشان از جسارتی دارد که مردم در مخالفت با جمهوری اسلامی پیدا کرده‌اند.

همزمان در اعتراضات خوزستان و شهرهای دیگر نیز مردم سناریوهای نظام برای «مهندسی اعتراضات» را نقش بر آب کردند. جمهوری اسلامی تصور می‌کرد با در اختیار گرفتن مراسم سوگواری مردم آبادان، می‌تواند اعتراضاتی که از سوی مأموران نظام نیز به شکل مسلحانه سرکوب می‌شد، صرفا به عزاداری و هیئت‌هایی شبیه «عاشورا» تبدیل کند! پس در آبادان فراخوان مراسمی بزرگ با حضور امام جمعه این شهر اعلام شد. مردم هم در این مراسم حاضر شدند اما شعارهای خود را علیه جمهوری اسلامی سر دادند. معترضان در پاسخ به سخنان فرافکنانه امام جمعه و همچنین تهدیدهای فرمانده نیروی انتظامی، آنها را «هو» کرده و «بی‌شرف، بی‌شرف» نثارشان کردند.

این سناریو در چند شهر دیگر از جمله شاهین‌شهر نیز با شعارهای مردم شکست خورد و امنیتی‌های رژیم قافیه را به همبستگی و همدلی مردم معترض باختند.

تجلیل از پهلوی‌ها علیه نظام درمانده

آنچه مردم در خیابان فریاد می‌زنند، تأکید بر رد هرگونه سناریوی اصلاح و تحول از درون جمهوری اسلامی دارد و چشم‌انداز آن بنا نهادن نظامی است که می‌بایست در امتداد دهه پنجاه خورشیدی در مسیر دموکراسی و توسعه کشور گام بردارد. مسیری که بیش از یک قرن پیش با انقلاب مشروطه آغاز شد و در دوران پهلوی بخش‌‌های مهمی از اهداف آن برای رشد و سربلندی کشور تحقق یافت.

تأکید بر شعار «رضاشاه روحت شاد» و تکرار آن توسط مردم نیز بیانگر همین نکته است که جامعه در صدد بازقرارگرفتن در شاهراه ترقی و توسعه است. این شعار که نخست در اعتراضات دی۹۶ در مشهد روبروی مسجد گوهرشاد سر داده شد، یکی از مهم‌ترین کنش‌های اعتراضی مردم است که پیامی قوی و بسیار کوتاه دارد. علاقه بخش مهمی از مردم به پهلوی‌ها مربوط به سال‌های اخیر نیست بلکه «نور به قبرت بباره» از ده شصت در صف‌های طولانی مردم برای خرید نیازمندی‌های زندگی زمزمه می‌شد! با اینهمه شعار تجلیل از رضاشاه بسیاری از تحلیلگران و فعالان سیاسی را شگفت‌زده کرد. اصلاح‌طلب‌ها و برخی از وفاداران به انقلاب ۵۷ که فقط مخالف جمهوری اسلامی هستند، بیش از چهار سال است می‌کوشند تا با جنگ روانی اهمیت این شعار را تحریف کرده و آثارش را نادیده بگیرند. برخی از آنها این شعار را تحقیر کرده و سخیف خوانده‌اند! برخی دیگر این توهم را دارند یا می‌خواهند این توهم را بباورانند که خود جمهوری اسلامی آن را مطرح کرده! هیچکدام اما راه به جایی نبرد و هربار مردم رساتر از پیش فریاد زدند: رضاشاه روحت شاد!

در این میان، خودآگاهی جمعی جامعه در حالی به صورت شعارها و حرکت‌های گروهی نشان داده می‌شود که مدت‌هاست از جمله با این شعار از استادیوم‌ها تا خیابان‌های تهران و آبادان، مشهد و قم و دامنه‌های زاگرس و البرز و… تکرار می‌گردد. در حالی که جمهوری اسلامی با هزینه‌های میلیونی گروهی را در استادیوم آریامهر گرد آورد تا برای تجدید روحیه رهبرش «سلام فرمانده» بخوانند، چند روز بعد جمعیتی به مراتب بیشتر با هزینه خودشان و از صمیم قلب رضاشاه را فریاد زدند!

جمهوری اسلامی از یکسو نمی‌تواند چنین نیروی اجتماعی بزرگی را نادیده بگیرد و از سوی دیگر به شدت از آن در هراس است. پس تلاش می‌کند با تبلیغات و بسیج نیرو، در برابر قدرت تاریخی رضاشاه و پهلوی‌ها از موجودیت در حال زوال خود محافظت کند.

چرا «رضاشاه روحت شاد»؟!

طی سال‌های گذشته جنبشی در ایران تقویت شده که در مقابل انقلاب۵۷ صف‌آرایی کرده و هر روز گسترده‌تر می‌شود. انقلاب ۵۷، بنا به آنچه انقلابیون می‌گویند، انقلابی بود علیه نظام پادشاهی و سلطنت چند هزار ساله در ایران! این در حالیست که نهاد پادشاهی در ایران فقط یک «نظام» یا بخشی از تاریخ ایران نیست، بلکه خود تاریخ این کشور است! انقلاب ۵۷ و جمهوری اسلامی در عمل نیز ثابت کردند که علیه تاریخ  ایران بوده‌اند! حالا مردمی که شعارهایی در نفی انقلابی می‌دهند که نظام کنونی را روی کار آورد، حق خود را برای قرار گرفتن در شاهراه تاریخ می‌خواهند.

از سوی دیگر، پیچ و مهره این نظام چنان زنگ زده و یا در رفته که حتی از کارهای عادی هم بر نمی‌آید. فرو ریختن متروپل آبادان نمادی از همین زنگ‌زدگی و بنای ناایمن و فاسد رژیمی است که زندگی عادی را از مردم سلب کرده! شهروندان می‌خواهند امور کشور سروسامان پیدا کند و تباهکاری‌ها و فلاکت‌ها به پایان برسد. رضاشاه به عنوان بنیانگذار یک سلسله، در خاطره جمعی ایرانیان، پادشاهی است که در نکبت‌بارترین شرایط،‌ به کشور نظم بخشید و آن را در شاهراه آبادانی و سازندگی هدایت کرد. رضاشاه «ایران نوین» را با نهادهای مدنی مدرن بنیان گذاشت. نهادهایی که جمهوری اسلامی دانایی و توانایی به کار گرفتن آنها را برای تأمین زندگی مردم ندارد. در حالی که توسعه اجتماعی و اقتصادی و سیاسی دوران پهلوی‌ها یکی از درخشان‌ترین  عصرهای تاریخ ایران را رقم زده است. طبیعی است مردمی که با انقلاب ۵۷ و این رژیم چیزی جز رنج و تحقیر و فقر و سرکوب و فساد و تباهی ندیده‌اند، «رضاشاه روحت شاه» را پیامی برای گام دوباره در شاهراه طبیعی تاریخ بدانند.

نویسنده : مجید محمد پورآذری

"Reza Shah is a happy soul"; The right to return to the highway of progress and development

Popular protests in Iran continue with a strong and widespread rhythm. On the one hand, these protests have shortened their distances, and on the other hand, the slogans of the people, marking the Revolution of 1957 and reminding them of the path of development and prosperity of the Pahlavi era, have marked a definite passage through the Islamic Republic. Although the popular protests of recent years, from the fall and winter of 1996 until now, each took place for a different reason, they all have a clear horizon in mind: neither the Revolution of 1957 nor, consequently, the Islamic Republic.

Although the popular protests of recent years, from the fall and winter of 1996 until now, each took place for a different reason, they all have a clear horizon in mind: neither the Revolution of 1957 nor, consequently, the Islamic Republic.
- The collective self-awareness of the society is shown in the form of slogans and group movements that have been repeated for a long time with "Reza Shah Rohat Shad" from the stadiums to the streets of Tehran and Abadan, Mashhad and Qom and the slopes of Zagros and Alborz, etc.
- The Islamic Republic on the one hand can not ignore such a large social force and on the other hand is very afraid of it. So he tries to protect his declining existence against the historical power of Reza Shah and the Pahlavis by propaganda and mobilizing forces!

The slogans of the people show that they do not want to give the Islamic Republic another chance; Their patience is exhausted and they do not consider the Islamic Republic as their inevitable destiny, and they hopefully seek to break down the inefficient and corrupt structure that has always sacrificed the ordinary lives of its citizens for its goals and ideology. This wave of public discontent is manifested among the various strata with slogans such as "What did we do wrong to make the revolution?"

From "Metropole" to "Freedom"; A manifestation of empathy and solidarity 

Since the beginning of 1401, along with dozens of union protest rallies organized by various factions, three important events have taken place.

May nationwide protests in more than 40 cities in Iran; Popular protests in Abadan and several other cities against the mafia-rent structure that led to the collapse of the Metropolis building; And finally, the slogans of football spectators in Aria Mehr Stadium (Azadi).

Despite the severe security climate and unprecedented crackdown on teachers in the first half of May, people began another nationwide protest against the high prices in more than 40 cities in Iran. Armed protests, mass arrests, and internet outages, which have become the traditional methods of the Islamic Republic, were also used against these protests.

On June 2, the metropolis building in Abadan collapsed. A new building on the eve of its inauguration belongs to Hussein Abdul Baqi, who was supported by a mafia network. The names of people such as Gholamreza Shariati, the former governor of Khuzestan and the mayor and prosecutor of Abadan, and Mooud Shamkhani, Ali Shamkhani's nephew, have been mentioned in this network. Two days after the building collapsed, Abadan residents began nightly protests while debris removal and relief operations continued. These protests took place in several other cities of Iran, and the people once again targeted not only the leader of the Islamic Republic and the officials, but also the entire system and the misery caused by its corrupt structure.

The protests continued while the spectators of the "Esteghlal" (Taj) match between Tehran and Masjed Soleiman Oil, at the same time as celebrating the victory of the "Esteghlal" team in the Iranian Football Premier League (June 29), chanted "Abadan is not alone" and "Reza Shah Rohat They were happy. This slogan and anthem resonated so much in Aria Mehr Stadium that the government radio stopped the live broadcast!

The "engineering" scenario of the protests came to naught

One of the most important features of chanting this slogan at Aria Mehr Stadium (Azadi) was that four days ago, the Islamic Republic, without causing the deadly tragedy of the metropolis, gave money, privileges and forced students and some employees of government institutions and IRGC members. The Revolutionary Guards and their families held a "Hello Commander" propaganda program for Ali Khamenei in the same stadium (June 26).

The ceremony, which filled a corner of the Grand Stadium, was met with much ridicule as well as public outrage. Meanwhile, the shout of "Reza Shah Rohat Shad" of the spectators in "Azadi" stadium was completely voluntary and without any order or compulsion! On the other hand, chanting "Reza Shah Rohat Shad" under the surveillance of security cameras and the presence of hundreds of police and plainclothes in the controlled area of ​​the stadium, shows the courage that people have found in opposition to the Islamic Republic.

At the same time, in the protests in Khuzestan and other cities, the people dismantled the system scenarios for "engineering the protests." The Islamic Republic thought that by taking over the mourning ceremonies of the people of Abadan, it could turn the protests, which were also suppressed in an armed manner by the agents of the regime, into mere mourning and delegations like "Ashura"! So in Abadan, a big ceremony was announced with the presence of the Friday prayer leader of this city. People also attended the ceremony, but chanted slogans against the Islamic Republic. In response to the Friday prayers of the Friday prayer leader, as well as the threats of the commander of the police force, the protesters "ho "ed them and called them" dishonorable, dishonorable. "

This scenario failed in several other cities, including Shahinshahr, with the slogans of the people, and the security forces of the rhyme regime lost the solidarity and sympathy of the protesting people.

Celebrating the Pahlavis against the helpless system 

What people are shouting in the streets is emphasizing the rejection of any scenario of reform and transformation from within the Islamic Republic, and its vision is to build a system that should take steps towards democracy and development of the country during the fifties. The path that began more than a century ago with the Constitutional Revolution and during the Pahlavi era, important parts of its goals for the growth and pride of the country were realized.

Emphasis on the slogan "Reza Shah Rohat Shad" and its repetition by the people also shows that the society is trying to re-establish itself on the highway of progress and development. This slogan, which was first chanted in front of the Goharshad Mosque during the December 1996 protests in Mashhad, is one of the most important actions of the people, which has a strong and very short message. An important part of the people are not interested in the Pahlavis in recent years, but "Let the light shine on the grave" was whispered in the long lines of the people to buy the necessities of life! Nevertheless, the slogan of praising Reza Shah surprised many analysts and political activists.

For more than four years, reformists and some loyalists to the Revolution of 1957, who are only opposed to the Islamic Republic, have been trying to distort the significance of this slogan and ignore its effects through psychological warfare. Some of them have despised and chanted this slogan! Others have this illusion or want to believe this illusion that the Islamic Republic itself has raised! None of them went anywhere, and each time the people shouted louder than before: Reza Shah, happy soul!

Meanwhile, the collective self-awareness of the society is shown in the form of slogans and group movements, which have been repeated for a long time, including from stadiums to the streets of Tehran and Abadan, Mashhad and Qom, and the slopes of the Zagros, Alborz, and so on. While the Islamic Republic gathered a group at the expense of millions at Aria Mehr Stadium to chant "Hello Commander" to renew the spirit of its leader, a few days later a much larger crowd shouted at Reza Shah's heart at their own expense!

The Islamic Republic, on the one hand, cannot ignore such a large social force and, on the other hand, is deeply afraid of it. Therefore, it tries to protect its declining existence against the historical power of Reza Shah and the Pahlavis by propaganda and mobilization of forces.

Why "Reza Shah is your happy soul" ?!

Over the past years, a movement has intensified in Iran that has rallied 57 times against the revolution and is becoming more widespread every day. Revolution 57, according to what the revolutionaries say, was a revolution against the monarchy and monarchy of several thousand years in Iran! This is while the institution of the monarchy in Iran is not just a "system" or part of the history of Iran, but the history of this country itself! The Revolution of 1957 and the Islamic Republic proved in practice that they were against the history of Iran! Now the people who are chanting slogans in denial of the revolution that brought the current system to power are demanding their right to be on the highway of history.

On the other hand, the bolts of this system are so rusty or broken that it does not even come out of normal operation. The collapse of the Abadan metropolis is a symbol of the same rust and insecure and corrupt structure of the regime that has deprived people of normal life! The citizens want the affairs of the country to be put in order and the destruction and misery to end. Reza Shah, as the founder of a dynasty, in the collective memory of the Iranians, is a king who, in the most miserable conditions, ‌ organized the country and led it on the highway of development and construction.

Reza Shah founded "New Iran" with modern civic institutions. Institutions that the Islamic Republic does not have the knowledge and ability to use to provide for the lives of the people. While the social, economic and political development of the Pahlavi era has marked one of the most brilliant eras in the history of Iran. It is natural for people who have seen nothing but suffering, humiliation, poverty, repression, corruption and destruction with the Revolution of 1957 and this regime to consider "Reza Shah Rohat Shah" as a message to step back on the natural highway of history.

Author: Majid Mohammad Pourazari