وعده هایی که بازهم عملی نشدند

اگر به یکسال گذشته برگردیم و وعده های دو کاندید پیشتاز ریاست جمهوری را به یاد آوریم، می بینیم که پس از گذشت هفت ماه از تشکیل حکومت وحدت ملی به هیچ یک از وعده های داده شده عمل نشده است.

کیهان نوین: گرچند در همان زمان هم معلوم بود که بسیاری از آن وعده های کلان هرگز عملی نخواهد شد، اما حد اقل انتظارمی رفت که برخی از آن وعده ها که عملی ساختن آنها در توان حکومت هم بود، تحقق پیدا می کرد.

افغانستان از آغاز تشکیل تاکنون با بحران های سلسله ای و پیاپی روبرو بوده است. این بحران ها در اثر نادانی، جهل، تعصب، ضعف و وابستگی حکومت ها نه تنها حل نگردید که متأسفانه به شکل رسمی به قانون و به صورت غیر رسمی به رسم و رویه اجتماعی تبدیل گردید و افتراق و نفاق را در میان اعضای جامعه دامن زد و وحدت و همزیستی مسالمت آمیز افراد را در جغرافیای این کشور ناممکن ساخت.

ظالمانه و ناکارا بودن حکومت ها و عدم مشروعیت قانونی و مردمی آنها، سبب می شد تا دولتمردان همواره مردم را دشمن بالقوه خود بدانند و از آن ناحیه احساس خطر کنند.

این احساس باعث می شد که حکومت ها افکار قوم پرستانه را در جامعه ترویج و تقویت کنند و در سایه این افکار حاکمیت شان را حداقل در نزد بخشی از مردم مشروعیت بخشند و حمایت و پشتیبانی مادی و معنوی آنها را بر معیار همخونی و هم نژادی به دست آورند.

سران حکومت های گذشته در عرصه داخلی از سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن استفاده می کردند و همیشه وحدت و انسجام اجتماعی را به ضرر و زیان خود تلقی می کردند و آن را به نفع دوام و ثبات حاکمیت نامشروع و ظالمانه شان نمی دانستند. اساس تمام نابسامانی هایی که امروز مردم افغانستان از آن رنج می برند، در همین سیاست های تفرقه افگنانه، تبعیض آمیز و ظالمانه ای نهفته است که در طول تاریخ عامدانه از سوی حکومت های افغانستان دنبال شده است.

فصل نوین سیاسی که نظام آن بر مبنای مشارکت و سهم گیری عادلانه همه شهروندان کشور بنا شده است، این امیدواری را پدید آورده بود که به سیاست های تبعیض آمیز و ناعادلانه پایان داده شود و به همه افراد ساکن در این کشور فرصت داده شود تا بالسویه از فرصت ها، امکانات و منافع ملی بهره ببرند. همه در برابر قانون مساوی باشند و قانون به صورت یکسان برهمه شهروندان تطبیق و اجرا گردد.

در سال های اول زمینه های خوبی برای همدلی اجتماعی پدید آمده بود و نگاه قوم گرایانه تا حدودی با داوری و واکنش منفی اعضای جامعه مواجه می شد؛

اما تفاله های بجا مانده از خلق و خوی استبدادی و انحصارگرایی، وضعیت موجود را به  نفع  خود  ندیدند  و باردگر تلاش کردند تا در دامان  تفکرات  قبیله ای گذشته پناه برده و از آبشخور فرهنگ و سنت قبیله ای به منافع و امتیازاتی دست یابند که در بسترهای قانونی رسیدن به آنها برای شان محال و دست نیافتنی خواهندبود.

از آنجایی که فرهنگ سیاسی و قبیله ای گذشته هنوز هم در بسیاری از قصبات و دهات این کشور طرفداران خود را داشتند، مدعیان سیاست های قومی به راحتی توانستند بر موج احساسات قوم گرایانه تکیه زده و جریانات سیاسی و اجتماعی را به سمتی که خود می خواستند، جهت دهند.

از این لحاظ ما از چندسال گذشته بدین سو دچار نوعی عقب گرد در رویه های سیاسی و اجتماعی خود شده ایم.

عقب گردی که بجای پیشرفت و ترقی کشور و تأمین برابری وعدالت برای همه شهروندان، به تفکیک اجتماعی بر معیار جنس، مذهب و نژاد تأکید می ورزند و کتگوری های خاصی را مستحق می دانند تا حد اکثر منافع و فرصت های ملی را در انحصار داشته باشند. این نگاه و تفکر تنگ نظرانه امروز هم مانع تطبیق بسیاری از پروژه های ملی گردیده و بسیاری از وعده ها را غیر عملی می سازند.