مشکلات مردم افغانستان و بی پروایی دولتمردان

نزدیک به دو سال است که افغانستان از وضعیت بد اقتصادی و امنیتی رنج می برد.

کیهان نوین: خروج نیروهای خارجی و امضانشدن پیمان امنیتی و اوضاع نامعلوم انتخابات و آغاز دوباره جنگ های داخلی و یا نیابتی از دلایل اصلی این وضعیت دانسته می شد. وقتی مردم در دور اول انتخابات با شور و هیجان به پای صندوق های رأی رفتند، امیدواری به آینده این کشور بیشتر شد و این امیدواری ناشی از این مسأله بود که شهروندان کشور به آن حدی از رشد و دانایی رسیده اند که مصالح کلان ملی را تشخیص دهند و از آن پاسداری نمایند.

اما دور دوم انتخابات شک و تردیدها در مورد آینده انتخابات را افزایش داد. دعوای تقلب انتخاباتی و جنجال های خسته کننده ای که به دنبال آن پدید آمد، کشور را به صورت واقعی در آستانه یک جنگ قرار داده بود. همه چیز درهم ریخته بود و هیچ اداره و کنترلی وجود نداشت. مردمی که مثل رمه ای بی چوپان در بیابان ها و دره های خطرناک رها شده بودند، نه کسی و یا نهادی از امنیت آنها خبر داشت و نه از دسترخوان خالی شان.

اگر یک گروه تحقیقی پیدا شود و در یکسال اخیر وضعیت معیشتی مردم افغانستان را مورد بررسی قرار دهد، شاید به واقعیت های روبرو شود که در تصور دولتمردان ما هم نیامده باشد؛ اما چه کنیم که در این مملکت هیچ چیز درآمار نمی آید.

روی کارآمدن حکومت وحدت ملی با مشروعیت اندک قانونی و مردمی خود، تاحدودی مردم را دلخوش ساخت. مردم بر این باور بودند که اگر انتخابات در افغانستان بدنام شد و اگر دموکراسی به ناکامی کشانیده شد و اگر مشروعیت و ثبات حکومت متزلزل شد؛ حداقل توافق سیاسی میان دو تیم برنده احتمال جنگ داخلی در کشور را از بین می برد. این بود که علیرغم انتقاد هایی که بر سر تشکیل این حکومت وجود داشت؛ مردم از حکومت وحدت ملی حمایت کردند و به کارکرد آن امید بستند.

اکنون بیش از هفت ماه است که از تشکیل حکومت وحدت ملی می گذرد. به نظر می رسد که در این مدت مردم از کارایی مثبت این حکومت مأیوس و ناامید شده اند و روز به روز نارضایتی از دولتمردان به اوج می رسد. صدای صلح که خوشبینانه چندی ورد زبان مقامات بلند رتبه حکومتی شده بود، اکنون به خاموشی گراییده است. وعده امنیت با واقعیت های تلخ و باور نکردنی ناامنی، به یک پدیده غیر قابل دسترس تبدیل شده است. اقتصاد مردم نه تنها بهبود پیدا نکرده که در پرتگاه فقر و بیکاری به نابودی کشانیده شد. پس از هفت ماه مردم با یک حکومت ضعیف و نیم بندی مواجه است که حتا قادر به تشکیل کابینه خودش نیست.

امروز جان مسافران در شاهراه ها و مسیرها در خطراند. سرنوشت 31 مسافر ربوده شده هنوز در هاله از ابهام قرار دارد، ولی حکومت هیچ پاسخی برای شهروندان ندارد. ولسوالی ها بدون کمترین مقاومتی از سوی نیروهای امنیتی سقوط می کند، نیروهای اردوی ملی سربریده می شوند، شهروندان از ناامنی و فقر و بیکاری به ستوه آمده اند، اما دولتمردان در فکر چانه زنی، امتیاز خواهی، فریب و کسب مقامات عالیتر دولتی و برخورداری از امتیازات ویژه مادی خودشان هستند. امروز فاصله میان مردم و حکومت به اندازه فاصله میان فقر و دارایی و میان رنج و رفاه است و این دو بدون این که بهم برسند همه روزه از هم دورتر می شوند.

چرا این حکومت نمی تواند به مسؤلیت های خود عمل کند؟ چرا وظایف و تکالیف خود را در قبال شهروندان درک نمی کنند؟ چرا دولتمردان از پاسخگویی در قبال مردم طفره می روند؟ چرا روند فساد در افغانستان هر روز وحشتناکتر و هولناکتر می شود؟ مسایلی که امروز در نهادهای مختلف حکومتی می گذرد، شاید در تاریخ این کشور مملو از فساد هم، بی سابقه بوده باشد. راستی چرا ما هیچگاه راه عبور از بحران را یاد نمی گیریم؟ چرا مردم افغانستان همیشه به نقطه ای می رسند که از آنجا آغاز کرده بودند؟