گزارش تحلیلی هفته؛ ۳۶۵ روز با جنبش ملّی

جنبش ملّی در ایران یک ساله شد. مردم ایران سالی پر فراز و نشیب را آمیخته به امید برای تغییر و غم از دست دادن عزیزان و هم‌میهنان خود پشت سر گذاشتند. جمهوری اسلامی در حالی تلاش کرده بود با سرکوب و فضای سرخوردگی  در داخل و خارج کشور، موج انقلابی را سرد و خاموش کند، که روز شنبه ۲۵ شهریور۱۴۰۲ در نخستین سالگرد جنبش ملّی، موج گسترده‌ای از اعتراضات در ده‌ها شهر ایران با وجود جوّ بی‌سابقه امنیتی- نظامی شکل گرفت. ایرانیان خارج کشور نیز با برگزاری تجمعات همبستگی با انقلاب ملّی ایران مهر تأییدی بر پویایی انقلاب ملّی و اراده ایرانیان برای تغییر جمهوری اسلامی زدند.

The national movement in Iran is one year old. Iranian people passed a year full of ups and downs mixed with hope for change and sadness of losing their loved ones and compatriots. While the Islamic Republic had tried to cool down the revolutionary wave by suppressing and creating an atmosphere of disillusionment inside and outside the country, on Saturday, September 16, 2023, on the first anniversary of the national movement, a widespread wave of protests in dozens of Iranian cities despite the unprecedented security atmosphere. – A military was formed. Iranians abroad also put a seal of approval on the dynamics of the national revolution and the will of Iranians to change the Islamic Republic by holding rallies in solidarity with the Iranian national revolution.

آغاز اعتراضات خیزش ملّی از تهران

در سومین هفته شهریورماه سال گذشته خبرهایی غیررسمی از به کما رفتن دختری جوان به دلیل ضرب و جرح توسط مأموران گشت ارشاد اسلامی منتشر شد. روز چهارشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۱ تصویری از مهسا امینی در حالی که روی تخت بیمارستان بیهوش بود در رسانه‌ها و شبکه‌ها چرخید. دو روز بعد پزشکان با اعلام درگذشت مهسا امینی دستگاه‌ها را از او جدا کردند. ظرفیت اعتراضی جامعه که پیشتر نیز به دلیل ناکارآمدی و تباهکاری جمهوری اسلامی در زمینه‌های مختلف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، دچار التهاب و نارضایتی عمیقی بود، با جان باختن مهسا امینی چون سیلی خروشان در سراسر کشور رها شد.

به این ترتیب، نطفه‌ی این موج جدید اعتراضات با نخستین خبرها از وضعیت مهسا امینی در بیمارستان کسری در تهران بسته شد و از شامگاه ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ در پایتخت به راه افتاد. شماری از شهروندان تهران ساعتی پس از جان باختن مهسا امینی در مقابل بیمارستان کسری که مهسا در آن بستری شده و درگذشته بود تجمع کردند و شعارسر دادند.این تجمع با سرکوب نیروهای ضد شورش همراه شد و تعدادی نیز بازداشت شدند.

روز دوم اعتراضات در شهر سقز با خاکسپاری پیکر مهسا ادامه و به سرعت در شهرهای دیگر کشور گسترش یافت. آمارها نشان می‌دهد اعتراضات بی‌سابقه جنبش ملّی ۱۴۰۱ در همه استان‌های ایران در بیش از ۱۶۰ شهر کشور شکل گرفت و از نظر مدت برگزاری نیز اوج بازه‌ی اعتراضات خیابانی از ۲۵ شهریور تا دی‌‌ماه بوده است. بدین ترتیب مهسا امینی که از سوی مادرش «دختر ایران» نام گرفت به «اسم رمزی» برای حرکت آزادیخواهانه مردم ایران تبدیل گشت.

همانطور که پیش‌بینی می‌شد، این اعتراضات نیز با سرکوب وحشیانه‌ و گسترده حکومت روبرو شد بطوری که بیش از ۲۲ هزار نفر بازداشت شدند، بیش از هشت هزار نفر مجروح شدند که دست‌کم ۵۸۰ نفر از آنان از ناحیه سر و صورت آسیب دیدند. در این اعتراضات همچنین جان باختن حداقل ۵۵۳ نفر به دست مأموران حکومتی، از جمله ۶۸ کودک و ۴۹ زن و ۲۲ مرگ مشکوک محرز شده است.

در جریان این اعتراضات دست‌کم ۱۰۹ شهروند معترض با پرونده‌سازی نهادهای امنیتی با حکم اعدام روبرو گشته و هفت مرد معترض در پاییز و زمستان گذشته به دار آویخته شدند.

خروش دوباره مردم در سالگرد اعتراضات

با وجود سرکوب گسترده‌ای که جمهوری اسلامی در اعتراضات سال گذشته انجام داد و با وجود برنامه‌های شبکه‌ای اتاق‌های فکر نظام در ماه‌های گذشته برای خنثی کردن هرگونه احتمال و امکان از سر گرفته شدن اعتراضات درون کشور، مردم روز شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۲ دوباره به خیابان‌ها آمدند و شهرهای مختلف کشور را به صحنه «نه» بزرگ دیگری به جمهوری اسلامی تبدیل کردند.

نهادهای امنیتی و قضایی و همچنین تئوریسین‌های اصلاح‌طلب و اصولگرا در ما‌ه‌های گذشته تلاش زیادی کردند تا مردم را از برگزاری هرگونه تجمع اعتراضی در سالگرد اعتراضات منصرف کنند. این تلاش‌ها به اشکال مختلف صورت گرفت. از جمله این اقدامات می‌توان به بازداشت گسترده فعالان صنفی، سیاسی، مدنی و دادخواهان، احضار و تعلیق و تبعید دانشجویان، تشدید فشارهای معیشتی و اداری به آموزگاران، بستن فضای اجتماعی و تقویت ساختار پلیسی- امنیتی در اماکن عمومی به بهانه «مبارزه با بی‌حجابی»، تجهیز نیروهای لباس‌شخصی و مزدوارن خبرچین برای گزارش از وضعیت شهرها از جمله توسط اپلیکیشن «ناظر»، تجهیز نیروهای صادراتی در خارج کشور، و ارائه تحلیل‌های نادرست و سازمانیافته درباره تحولات اجتماعی با تلاش برای مصادره «موج ملی‌گرایی» و همچنین هراس‌افکنی نسبت به فردایِ ایرانِ پس از جمهوریاسلامی اشاره کرد.

همچنین طی روزهای منتهی به سالگرد اعتراضات، اکثر شهرهای کشور فضای امنیتی- نظامی پیدا کرد. نیروی یگان ویژه و ضدشورش در شهرهای مختلف استقرار پیدا کردند و نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در برخی شهرها از جمله سنندج ایست‌های بازرسی دایر کرده و ماشین‌های و ادوات نظامی را در حاشیه یا سطح شهرها جاسازی کردند تا بیش از پیش وحشت بیافرینند.

مردم اما در شامگاه جمعه ۲۴ شهریور نیز در شهرهای بزرگ مانند تهران، شیراز، مشهد، کرج و اصفهان شعارهای شبانه علیه جمهوری اسلامی سر دادند.

از بامداد شنبه تاکتیک بازداشتِ پیش از تجمع در دستور کار نهادهای امنیتی و انتظامی قرار گرفت و بر اساس گزارش‌های رسیده به «کیهان نوین» در بسیاری از شهرهای کشور از جمله تهران و مشهد، نیروهای امنیتی و انتظامی از بامداد روز شنبه به محض توقف شهروندان در معابر عمومی و به صورت گروهی، اقدام به بازداشت آنها می‌کردند. شهرهای ایران اما همچون انبار باروت منتظر جرقه‌ای برای تخلیه خشم و اعتراضات جامعه است و در نهایت ده‌ها شهر کشور شاهد اعتراضات مردمی زیر شدیدترین فضای امنیتی و سرکوب شد.

اینهمه نه تنها شاهدی بر زنده  و پویا بودن انقلاب ملّی است بلکه نشان می‌دهد جمهوری اسلامی هرچند مانند هر دیکتاتوری در حال سقوط بر سرکوب و کشتار و هراس‌افکنی چنگ می‌اندازد، اما نمی‌تواند به دوام خویش در برابر اراده و خواست مردم اطمینان داشته باشد.

بر اساس گزارش‌هایی که تا شامگاه شنبه ۲۵ شهریور به دست «کیهان نوین» رسیده در برخی شهرها از جمله حوالی دانشگاه تهران، به دلیل شکل گرفتن تجمعی با شمار قابل توجهی از شهروندان معترض تیر ساچمه‌ای به سوی جمعیت شلیک شده است. در محدوده ستارخان سه نفربر زره‌ای با سه تیربار مستقر شده و در خیابان «شریعتی» تهران صدای تیراندازی به گوش رسیده است.

در دیگر شهرهای کشور از جمله مشهد و سنندج نیز درگیری میان مردم معترض و نیروهای حکومتی در جریان بوده و گزارش‌هایی از تیراندازی به سوی مردم در کرمانشاه و دهدشت منتشر شده است. در نورآباد ممسنی نیز در پی تیراندازی افراد ناشناس به سوی بسیجیان، سه بسیجی زخمی و یک نفر کشته شده است.

برافراشته شدن پرچم اتحاد در شهرهای مختلف جهان

با اینکه طی سال گذشته به دلیل تلاش برخی جریانات و رسانه‌ها در خارج کشور برای «چهره‌سازی» و «رهبرتراشی» و جهت‌ دادن به جنبش ملّی، و اقداماتی متفاوت با روح گسترده بر اعتراضات مردمی درون ایران، مدتی حاشیه‌هایی ایجاد شده بود اما به نظر می‌رسد در سالگرد اعتراضات، بار دیگر هماهنگی و همسویی با مردم داخل در جامعه مهاجران ایرانی بازتاب یافته است. مردمی که در شهرهای مختلف ایران شعارهایی چون «از زاهدان تا تهران، جانم فدای ایران» و «ما ملت کبیریم، ایران را پس می‌گیریم» و «زن زندگی آزادی، مرد میهن آبادی» سر می‌دهند، روز شنبه ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۳، برابر با ۲۵ شهریور ۱۴۰۲، شاهد موجی از همبستگی ایرانیان ساکن در کشورها و شهرهای مختلف جهان بودند. اتحادی که برجسته‌ترین نماد آن پرچم ملّی شیروخورشید همراه با شعارهای ایران‌دوستانه‌ و حمایت از جنبش آزادیخواهی است.

ایرانیان خارج کشور روز گذشته در اعتراضاتی با عنوان «همبستگی جهانی با انقلاب ملّی ایران» در ده‌ها شهر جهان از استرالیا و ژاپن، تا کشورهای اروپایی و کانادا و آمریکا تجمع و تظاهرات گسترده و پرشور برگزار کردند. شماری از فعالان سیاسی در تجمعات شهرهای مختلف سخنرانی کرده و بر لزوم همبستگی ملّی برای شکست جمهوری اسلامی و رسیدن به حکومتی دموکرات که حقوق «همه ایرانیان» در آن به رسمیت شناخته شود و ایران را به مسیر توسعه، رفاه و سعادت بازگرداند تأکید کردند. همچنین حمایت از شاهزاده رضا پهلوی در شعارهای شرکت‌کنندگان در اکثر تجمعات ایرانیان خارج از کشور بارز بود.

همبستگی ایرانیان خارج کشور و اعلام همدلی و همراهی با ایرانیان درون کشور، نشان داد که هوشیاری در میان مردم، چه در داخل و چه در خارج، به حدی عمیق است که «روایت‌سازی»‌های مختلف با بهره‌مندی از ابزارهای قدرتمندی چون انواع رسانه‌ها، در برابر اراده و آگاهی مردم ایران مرتب شکست می‌خورد. مردم درون کشور نیز پیشتر، و از نخستین روزهای اعتراضات سال گذشته، با خلاقیت در شعارهایشان روایت فرقه‌ای و واپسمانده‌ی قومی‌ بودن و یا جنسیتی بودن جنبش را خنثی کرده و نشان داده‌اند که اعتراضات آنها از زاهدان تا گیلان، از آذربایجان تا خوزستان و از کردستان تا تهران، جنبشی ملّی با هدف تغییر ساختار حکومت در ایران با تکیه بر تمامیت ارضی، یکپارچگی ملّی و جایگزین کردن ساختاری برای بهروزی همه ایرانیان فارغ از تفاوت‌های طبیعی و اجتماعی و سیاسی آنهاست.

جنبش ملّی در مسیر پیروزی

ایرانیان در داخل و خارج کشور سال دشواری را پشت سر گذاشته‌اند. سالی که از یکسو امید به براندازی جمهوری اسلامی و رسیدن به آزادی و آبادی، جان تازه‌ای به روح جامعه بخشید و از سوی دیگر مخاطرات زیادی نیز به همراه داشت. انقلابی پرشور که با اعتراضاتی در پهنای ایران و با مشارکت میلیون‌ها نفر در جریان بود، با ایجاد انحرافات در خارج کشور و روایت‌سازی‌های تصنعی از سوی برخی رسانه‌ها و افراد دچار خدشه شد. از سوی دیگر، جناحین جمهوری اسلامی کوشیدند موضوع اعتراضات انقلابی برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی را با تکیه بر «زنانه بودن انقلاب» به خواست اجتماعی «داشتن پوشش اختیاری» تقلیل دهند. موضوع حجاب برای ماه‌ها به تیتر یک رسانه‌های اصولگرا و اصلاح‌طلب در ایران تبدیل شد و مقامات مختلف از جمله امامان جمله نیز در یک سازماندهی و هماهنگی درون حکومتی، بر طبل حجاب اجباری می‌کوبیدند و شاخ و شانه می‌کشیدند. تلاش جناحین حکومت با این هدف بود که به حجاب ابعاد «بحرانی» بدهند و آن را مسئله اصلی میان مردم و حکومت معرفی کنند.

زنان ایران که از چند هفته پس از انقلاب ۵۷ موضع خود را در برابر حجاب اجباری با تظاهرات بی‌نظیر ۱۷ اسفند سال ۱۳۵۷ نشان داده و در تمام چهار دهه گذشته اجازه ندادند پوشش تحمیلی جمهوری اسلامی در جامعه، باورهای آنها را درباره پوشش اختیاری دچار خدشه کند، در طول سال گذشته نیز با مبارزه‌ مدنی بی‌همتا نه تنها تلاش کردند پوشش اختیاری را به حکومت تحمیل کنند بلکه اجازه ندادند این مبارزه مورد سوء استفاده قرار بگیرد و هدف مهم «تغییر رژیم» به موضوع حجابتقلیل پیدا کند.

هوشیاری مردم ایران چه در داخل و چه در خارج توانسته تا کنون تهدیدها و روایت‌سازی‌ها و انحرافات علیه جنبش ملی را خنثی کند. هرچند مسیر دشوار و پرهزینه بوده و پیچ و خم‌های زیادی تا پیروزی باقیست، اما بی‌تردید ملت ایران بیش از هر زمانی به نجات ایران از شرّ جمهوری اسلامی و تحقق آزادی و آبادی میهن و تأمین حقوق همه ایرانیان نزدیک‌ است.

New Universe:

Despite the efforts of the Islamic Republic for several months to neutralize any possibility of the resumption of protests inside the country, people came to the streets again on Saturday, September 16, 2023, and turned different cities of the country into another big “No” scene to the Islamic Republic.
— The awareness among the people, both inside and outside, is so deep that different “narratives” even with the benefit of powerful tools such as all kinds of media, regularly fail against the will and awareness of the Iranian people.
– Although the path has been difficult and costly and there are many twists and turns before victory, there is no doubt that the Iranian nation is closer than ever to saving Iran from the evil of the Islamic Republic and realizing the freedom and prosperity of the homeland and securing the rights of all Iranians.

In the third week of September last year, unofficial news was published about a young girl falling into a coma due to being assaulted by the officers of the Islamic Guidance Patrol. On Wednesday, September 13, 2022, a picture of Mehsa Amini while unconscious on the hospital bed circulated in the media and networks. Two days later, after announcing the death of Mehsa Amini, the doctors removed the devices from her. The protesting capacity of the society, which was previously inflamed and deeply dissatisfied due to the inefficiency and corruption of the Islamic Republic in various social, political, economic and cultural fields, was unleashed like a roaring slap across the country with the death of Mehsa Amini.

In this way, the seed of this new wave of protests was closed with the first news about Mehsa Amini’s condition in Kasri Hospital in Tehran and started in the evening of September 16, 2022 in the capital. A number of citizens of Tehran gathered and chanted slogans in front of the Kasri Hospital where Mehsa Amini died an hour after Mehsa Amini’s death. This rally was accompanied by the suppression of anti-riot forces and some were arrested.

The second day of protests in Saqqez city continued with the burial of Mehsa’s body and quickly spread to other cities of the country. Statistics show that the unprecedented protests of the 2022 national movement took place in all provinces of Iran in more than 160 cities of the country, and in terms of duration, the peak period of street protests was from September 16 to January. In this way, Mehsa Amini, who was named “Iranian Girl” by her mother, became a “codename” for the freedom movement of the Iranian people.

As expected, these protests were also brutally suppressed by the government, so that more than 22,000 people were arrested, more than 8,000 people were injured, and at least 580 of them suffered head and face injuries. In these protests, at least 553 people died at the hands of government officials, including 68 children and 49 women, and 22 suspicious deaths.

In the course of these protests, at least 109 protesting citizens faced the death sentence after filing a case by the security agencies, and seven protesting men were hanged last fall and winter.

Despite the extensive repression that the Islamic Republic carried out during last year’s protests and despite the network programs of the regime’s think tanks in the past months to neutralize any possibility of the resumption of protests inside the country, people came to the streets again on Saturday, September 16, 2023 and They turned the different cities of the country into the scene of another big “No” to the Islamic Republic.

Security and judicial institutions, as well as reformist and fundamentalist theorists, tried hard in the past months to dissuade people from holding any protest rally on the anniversary of the protests. These efforts took different forms. Among these measures are widespread arrests of trade union, political, civil activists and petitioners, summoning and suspending and deporting students, intensifying livelihood and administrative pressures on teachers, closing the social space and strengthening the police-security structure in public places under the pretext of “fighting against veiling”. “, equipping plainclothes forces and hired informers to report on the situation in cities, including through the “Nazar” application, equipping export forces abroad, and providing false and organized analyzes about social developments by trying to confiscate the “wave of nationalism” as well as intimidation towards He pointed out the future of Iran after the Islamic Republic.

Also, during the days leading to the anniversary of the protests, most of the cities of the country found a security-military atmosphere. Special forces and counter-insurgency units were established in various cities, and Islamic Revolutionary Guard Corps forces established checkpoints in some cities, including Sanandaj, and planted military machines and equipment on the outskirts or on the surface of cities to create more terror.

But in the evening of Friday 14 Shahrivar, people chanted slogans against the Islamic Republic in big cities like Tehran, Shiraz, Mashhad, Karaj and Isfahan.

From Saturday morning, the pre-gathering arrest tactic was put on the agenda of the security and law enforcement agencies, and according to the reports received by keyhan novin Cosmos, in many cities of the country, including Tehran and Mashhad, security and law enforcement forces started stopping citizens from Saturday morning. They used to arrest them in groups in public streets. Iran’s cities, however, are like a storehouse of gunpowder waiting for a spark to vent the anger and protests of the society, and finally, dozens of cities in the country witnessed public protests under the strictest security and repression atmosphere.

All this is not only a proof of the national revolution being alive and dynamic, but it also shows that the Islamic Republic, like any falling dictatorship, clings to repression, killing and intimidation, but it cannot be sure of its durability against the will and will of the people.

According to the reports received by Kehan novin until the evening of Saturday, 16 September, in some cities, including around the University of Tehran, due to the formation of a gathering with a significant number of protesting citizens, shotguns were fired at the crowd. Three armored personnel carriers with three guns have been deployed in Sattar Khan area, and the sound of gunfire has been heard in “Shariati” street of Tehran.

In other cities of the country, including Mashhad and Sanandaj, there have been clashes between protesting people and government forces, and reports of shooting at people have been published in Kermanshah and Dehdasht. In Noorabad Mamsani, three Basij members were injured and one person was killed after unknown people shot at the Basijians.

Raising the Union flag in different cities of the world

Although during the past year, due to the efforts of some currents and media outside the country to “build a face” and “lead” and give direction to the national movement, and different actions with the broad spirit of the popular protests inside Iran, margins were created for a while, but it seems It seems that on the anniversary of the protests, once again harmony and alignment with the people inside has been reflected in the Iranian immigrant community. People chanting slogans in different cities of Iran such as “From Zahedan to Tehran, I sacrifice my life for Iran” and “We are a great nation, we will take back Iran” and “A woman lives a life of freedom, a man of patriotism”, on Saturday, September 16, 2023, witness There was a wave of solidarity among Iranians living in different countries and cities of the world. An alliance whose most prominent symbol is the national flag of Shirokhurshid along with pro-Iranian slogans and support for the freedom movement.

Yesterday, Iranians abroad held large and enthusiastic gatherings and demonstrations in dozens of cities from Australia and Japan to European countries, Canada and the United States in protests titled “Global solidarity with Iran’s national revolution”. A number of political activists gave speeches in various cities and emphasized the need for national solidarity to defeat the Islamic Republic and achieve a democratic government in which the rights of “all Iranians” are recognized and return Iran to the path of development, prosperity and prosperity. Also, support for Prince Reza Pahlavi was evident in the slogans of the participants in most gatherings of Iranians abroad.

The solidarity of Iranians abroad and the declaration of sympathy and companionship with Iranians inside the country showed that the awareness among people, both inside and outside, is so deep that various “narratives” with the benefit of powerful tools such as all kinds of media, in It fails regularly against the will and awareness of the Iranian people. The people inside the country also earlier, and since the first days of last year’s protests, with their creativity in their slogans, have neutralized the sectarian and backward ethnic or gender narrative of the movement and have shown that their protests are from Zahedan to Gilan, from Azerbaijan to Khuzestan and from Kurdistan. Until Tehran, it is a national movement with the aim of changing the government structure in Iran based on territorial integrity, national integration and replacing a structure for the well-being of all Iranians regardless of their natural, social and political differences.

Iranians have passed a difficult year inside and outside the country. A year that, on the one hand, brought hope for the overthrow of the Islamic Republic and the achievement of freedom and prosperity, gave a new life to the spirit of the society, and on the other hand, it also brought many dangers. A passionate revolution that was going on with protests across Iran and with the participation of millions of people, was damaged by the creation of deviations abroad and artificial narratives by some media and individuals. On the other hand, the factions of the Islamic Republic tried to reduce the issue of the revolutionary protests to overthrow the Islamic Republic by relying on the “feminine nature of the revolution” to the social demand of “having an optional veil”. For months, the issue of hijab became the headlines of fundamentalist and reformist media in Iran, and various officials, including the Imams, were beating the drum of mandatory hijab and pulling horns and shoulders in an organization and coordination within the government. The efforts of the factions of the government aimed to give hijab a “critical” dimension and introduce it as the main issue between the people and the government.

Iranian women who have shown their position against the mandatory hijab with a unique demonstration on March 17, 1979, a few weeks after the 1979 revolution, and have not allowed the veil imposed by the Islamic Republic on society in the past four decades to undermine their beliefs about the optional veil. During the last year, with an unparalleled civil struggle, they not only tried to impose voluntary veiling on the government, but also did not allow this struggle to be abused and the important goal of “regime change” to be reduced to the issue of hijab.

The vigilance of the Iranian people, both inside and outside, has so far been able to neutralize the threats, narratives, and deviations against the national movement. Although the path has been difficult and costly and there are many twists and turns before victory, there is no doubt that the Iranian nation is closer than ever to saving Iran from the evil of the Islamic Republic and realizing the freedom and prosperity of the homeland and securing the rights of all Iranians.