۴۴ سال انقلاب و جمهوریِ ترور علیه پهلوی!

از انقلاب ارتجاعی ۵۷ که با توجه به اینکه در قرن بیستم و در شرایطی اساسا مقایسه‌ناپذیر با قرون گذشته روی داده، می‌بایست به عنوان فاجعه‌ای مشابه حمله اعراب و مغول یاد کرد. با این تفاوت که آن حملات خارجی و این حمله از سوی دشمنان داخلی و نقطه تمرکز تمام نیروهای مدافع آن علیه دو پدیده بوده و هست: نظام پادشاهی و پهلوی!

The reactionary revolution of 1979, which took place in the 20th century and in conditions fundamentally incomparable to previous centuries, should be remembered as a disaster similar to the Arab and Mongol invasion. with the difference that those foreign attacks and this attack by internal enemies and the focus of all its defense forces were and are against two phenomena: the monarchy and the Pahlavi system!

کیهان نوین: مخالفت با نظام پادشاهی عمدتا از سوی ارتجاع سرخ مطرح و تبلیغ می‌شد و روند انقلاب و سخنان روح‌الله خمینی که رهبری آن بر عهده‌اش گذاشته شد، تا زمانی که فاجعه به نقطه تعیین‌کننده نرسیده بود، ضدسلطنتی نبود! لطفا به شواهد مستند در آن دوران مراجعه شود. چپگرایان آمال خود را در نظام جمهوری می‌دیدند و نیم قرن پیش هم، عین امروز، شکل نظام را مترادف «آزادی» و «دموکراسی» البته با درک الکن و دیکتاتوری که خود از آن داشتند، قلمداد می‌کردند! گمان نمی‌رود هیچکسی در هدف آنها برای استقرار «دیکتاتوری پرولتاریا» آنهم در شرایطی که هنوز اتحاد جماهیر شوروی و اقمارش ابدی به نظر می‌رسیدند، تردیدی داشته باشد.

مخالفت با پهلوی، و نه الزاما سلطنت، عمدتا از سوی ارتجاع سیاه مطرح و تبلیغ می‌شد  و روند انقلاب و سخنان روحانیت مرتجع و شخص خمینی به دلیل اصلاحات بنیادین رضاشاه و سپس انقلاب سفید در آغاز دهه چهل که همگی چهره ایران را دگرگون کردند، علیه پهلوی‌ بود! ارتجاع سیاه با پادشاهان «مزدبگیر اجنبی» و مفتخور قاجار و جامعه‌ای بی‌سواد و تراخمی و گرسنه بیشتر همخوانی داشت تا با پادشاهان و جمعیتی که آن را به گوشه‌ی حجره‌ها می‌راندند.

در این موضوع هم که رضاشاه خواهان استقرار «جمهوری» بود ولی ملایان وی را تشویق به سلطنت کردند، می‌بایست به دو نکته توجه داشت:

یکی اینکه، اگر چنین می‌شد، باز هم بنا به تجربه در کشورهای خاورمیانه و مسلمان‌نشین، آن جمهوری نیز مادام‌العمر و موروثی می‌شد!

دیگر اینکه، توصیه‌ی ملایان به «سلطنت» نه از عشق آنها به پادشاهی و یا هراس‌شان از یک «جمهوری دموکرات»، که اساسا آن زمان در ذهن هیچ نیروی سیاسی و اجتماعی ایران محلی از اِعراب نداشت، بلکه از این بود که آنها نیز بر اساس تجربه، چیز دیگری جز سلطنت قاجار نمی‌شناختند و فکر می‌کردند قدرت آنها با سلطنت تداوم خواهد یافت به ویژه آنکه اختیارات خود را در متمم قانون اساسی نیز تثبیت کرده بودند.

اما پهلوی‌ها بخشی از اختیارات قانونی ملایان را زیر پا نهادند تا بتوانند ایران نوین را بنا کنند. ایرانی که کابوس آن هرگز جمهوری اسلامی را رها نکرده و پس از بیش از چهار دهه تازه علیه آن «جهاد تبیین» به راه انداخته. جهادی که دوباره ارتجاع سرخ و سیاه را که بخشی از آن سودای جمهوری‌های فرقه‌ای در سر می‌پروراند عین ۵۷ به خود جذب کرده است. غافل از آنکه هرچه زمان که مهم‌ترین عنصر شناخت و تجربه به شمار می‌رود، می‌گذرد، صف‌ها و جای مدعیان بیش از پیش روشن می‌شود تا جایی که دشمنان ملت و مملکت را با وجود ادعاهای دموکراتیک و حقوق بشری، نه علیه جمهوری اسلامی بلکه علیه پهلوی بسیج کرده و آنها را بنا به سرشت‌شان، حتا به تهدیدات تروریستی علیه شخص شاهزاده واداشته است!

New Universe:

Opposition to the monarchy system was mainly raised and propagated by the red reaction, and the revolution process and the words of Ruhollah Khomeini, who was entrusted with its leadership, were not anti-monarchy until the disaster reached a decisive point! Please refer to the documentary evidence of that time. The leftists saw their hopes in the republic system and half a century ago, even today, they considered the form of the system to be synonymous with “freedom” and “democracy”, of course, with the understanding of Elkann and the dictatorship that they had! No one seems to have doubted their goal of establishing a “dictatorship of the proletariat” even when the Soviet Union and its satellites still seemed eternal.

The opposition to Pahlavi, and not necessarily to the monarchy, was mainly raised and propagated by the black reactionaries, and the revolutionary process and the words of the reactionary clergy and Khomeini himself, due to the fundamental reforms of Reza Shah and then the White Revolution at the beginning of the forties, which all changed the face of Iran, were against It was Pahlavi! The black reaction was more compatible with the “foreign wage earner” and proud Qajar kings and an illiterate, poor and hungry society than with the kings and the population that drove it to the corner of the cells.

In this issue that Reza Shah wanted the establishment of a “republic” but the mullahs encouraged him to rule, two points should be noted:

One is that, if it were to happen, again according to the experience in the Middle East and Muslim countries, that republic would also be lifelong and hereditary!

Another thing is, the advice of the mullahs to the “sultanate” was not because of their love for the kingdom or their fear of a “democratic republic”, which basically did not have Arabs in the minds of any political and social force in Iran at that time, but because they also Based on experience, they did not know anything other than the Qajar monarchy and they thought that their power would continue with the monarchy, especially since they had established their authority in the constitutional amendment.

But the Pahlavis violated some of the legal powers of the Mullahs in order to build a new Iran. Iran, whose nightmare has never left the Islamic Republic, and after more than four decades, it has launched an “explanatory jihad” against it. A jihad that has again attracted the red and black reaction, which is part of the sectarian republics of Ain 57. Unaware that as time, which is considered the most important element of knowledge and experience, passes, the ranks and positions of the claimants become more and more clear to the point where the enemies of the nation and the country, despite their democratic and human rights claims, are not against the Islamic Republic but against the Pahlavi Basij. and made them, according to their nature, even make terrorist threats against the prince himself!