Majid Mohammad Poorazari در این مدت که جنبش اعتراضی را پیگیری می کنم ، و بطور مداوم حرکات اجتماع را در نظر دارم ، بعد از دوماه جنبش را دچار تغییراتی می بینم که به باور من می تواند زنگهای خطری را بصدا در آورد .
کیهان نوین: این روزها که جنبش وارد صدمین روز خود شده ، درست که نگاه کنیم ، تا دو ماه اول حرکتی بود رادیکال ، هر روزه ، پویا و تاثیر گذار . اما به ناگهان با ورود یک جریان و با صدور فراخوانهای مشکوک جنبش آن حرکت سابق را ندارد . مشکوک از این جهت که فراخوانهای جدید نه تنها کاری در پویائی جنبش نکرده ، بلکه می رود که حرکت رادیکال جوانان را از نفس بیاندازد . فراخوانهای دو سه روزه ، با ایجاد وقفه های یک ، دو یا سه هفته ای ، جنبش را به همان نقطه ای باز می گرداند که پیشتر بود. مانند حرکات اجتماعی تا سال ۹۸.
وقفه در حرکت ، درست همان چیزی است که رژیم نیاز دارد . رژیمی که در یک چالش جدی ، نفس اش به شماره افتاده بود ، سرکوبگرانش گیج و خسته شده بودند و خطر سرنگونی هر روز بیشتر به آن نزدیک می شد ، نیاز داشت که با وقفه در حرکات هر روزه جوانان انقلابی ، بتواند خود را باز سازی کند . در این وقفه ها ، رژیم تا حدی توانسته است به بازسازی نیروی سرکوب خود بپردازد . نیروهای تازه نفس در اختیار بگیرد و مهمتر از همه ، بتواند با آرامش بیشتری به تعقیب ، دستگیری ، و احیانا اعدام شرکت کنندگان و ایجاد ترس و وحشت دوباره بپردازد . اگرچه برخی حرکات مشکوک در خارج کشور دیده می شد ، مانند مانورهای معصومه قمیکلا ، حامد اسماعیلیون و دیگران … اما جنبش اصیل جوانان به اینها دست رد زده بود . ولی با ورود مشکوک فراخوان دهندگان با وقفه ، جنبش می رود که باز با همان خطرات سالهای پیش روبرو شود . حرکت اعتراضی و حرکت بسوی انقلاب باید تداوم داشته باشد ، هر روزه باشد و آلوده به باندبازیها ، شعارهای موردی و نمایشهای سیاسی نشود . جوانان کف خیابان بایستی یا برای یک رهبری به توافق برسند و یا رهبری را از و در درون خویش زایش کنند . کار سرنگونی و رفتن بسوی انقلاب ، بازی نیست ، سربازی است
منوچهر اصلانپور
Ramin rabieikhaledi
Leila jahangiri gilandeh
