گزارش تحلیلی هفته؛ ۱۰۰روز انقلاب ملّی علیه انقلاب اسلامی

اعتراضات سراسری مردم ایران علیه جمهوری اسلامی ۱۰۰ روز را پشت سر گذاشته است. پایداری مردم در استفاده از شیوه‌های مختلف اعتراض در بیش از ۱۴ هفته گذشته نشان داده جمهوری اسلامی با یک جنبش انقلابی از سوی ملت ایران روبروست که دیر یا زود دامان آن را می‌گرفت.

Nationwide protests of the Iranian people against the Islamic Republic have passed 100 days. The persistence of the people in using different methods of protest in the past 14 weeks has shown that the Islamic Republic is facing a revolutionary movement from the Iranian nation that sooner or later would take over.

کیهان نوین: فراگیر بودن این انقلاب ملّی از نظر گستردگی جغرافیایی و طبقات مختلف تحصیلی و شغلی و درآمدی، و همچنین پیوستگی و تداوم اعتراضات دو ویژگی مهم آن است.
پس از نیم قرن ایران دوباره شاهد ظهور و بروز «جنبش دانش‌آموزی» بود و بخش زیادی از اعتراضات به ویژه در هفته‌های نخست به دانش‌آموزان نوجوان مربوط می‌شد.
«جنبش دانشجویی» که در چهار دهه گذشته در خدمت اصلاح‌طلبان بود، از سال ۹۶ با شعار «اصلاح‌طلب اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» با جمهوری اسلامی فاصله معنادار گرفت و در هفته‌های گذشته با خواست ملت ایران همراهی کرد.
جنبش انقلابی ۱۴۰۱ توانست به سرعت جامعه مهاجران ایرانی را نیز به شکلی همبسته با خود همراه کند.
آمیخته شدن اعتراضات با هنر و ادبیات، یکی دیگر از نشانه‌هایی است که تثبیت و تداوم آن را به عنوان یک «جنبش انقلابی» و «ملّی» نشان می‌دهد.
سرکوب خشونت‌بار، همه‌جانبه و بی‌سابقه علیه شهروندان معترض نتوانست موج اعتراضات را آرام کند و زمین نبرد را از قبضه جمهوری اسلامی خارج کرد.

جنبش انقلابی ایرانیان علیه انقلاب اسلامی و جمهوری برآمده از آن، در آخرین هفته شهریور ۱۴۰۱ و با جان باختن مهسا امینی دختر ۲۲ ساله که در اثر ضرب و جرح مأموران گشت ارشاد اسلامی به کما رفته بود آغاز شد.

هرچند پیش از این نیز اعتراضات سراسری دی ۹۶ و آبان ۹۸ شبیه به اعتراضات هفته‌های گذشته آغاز شده بود اما در نخستین هفته‌ها تفاوت‌های میان آنها و جنبش انقلابی ۱۴۰۱ آشکار شد.

تکامل اعتراضات به «جنبش انقلابی»

ویژگی‌های اعتراضات ۱۴۰۱ آن را در دسته «جنبش‌های انقلابی»قرار می‌دهد؛ جنبش‌هایی که در نمونه‌های معروف آن از جمله در سال ۱۳۵۷ در ایران به «انقلاب» و «دگرگونی ساختار سیاسی» در کشور انجامید.

«ملّی بودن» به معنای فراگیر بودن، و پیوسته و ادامه‌دار بودن اعتراضات دو ویژگی مهمی است که نشان می‌دهد آنچه در ۱۴ هفته گذشته در ایران در جریان بوده یک «خیزش اعتراضی» که با سرعت غلیان کند و با همان سرعت و در نخستین موج سرکوب حکومتی آرام بگیرد نبوده است.

ملّی بودن این انقلاب چه از نظر گستردگی جغرافیایی و چه از نظر طبقات مختلف تحصیلی و شغلی نیز بسیار چشمگیر است. یکی از نشانه‌های جنبش انقلابی، فراگیر بودن آن است. اعتراضات اخیر نیز  در همه استان‌های کشور و بیش از ۱۶۰ شهر شکل گرفت و از کم‌درآمدترین و فقیرنشین‌ترین مناطق تا شمالی‌ترین نقاط کلانشهرها مردم را به خیابان آورد. در میان معترضان از پزشک و وکیل و دانشجوی دکترا تا کارگر و بازاری حضور داشتند.

همبستگی درخشان ایرانیان خارج کشور

جنبش انقلابی ۱۴۰۱ توانست به سرعت جامعه مهاجران ایرانی را نیز به شکلی همبسته با خود همراه کند. بر اساس برآوردها نزدیک به ۷ تا ۸ میلیون ایرانی، یعنی حدود ۱۰ درصد جمعیت کشور، در دیگر کشورها زندگی می‌کنند.

برای نخستین‌ بار در طول تاریخ، ایرانیان در بیش از ۱۵۰ کشور جهان با اعتراضات مردم در ایران همراه شدند و در چند نوبت به صورت سراسری و در یک تاریخ مشترک، در ده‌ها شهر در قاره‌های مختلف تجمعاتی چندین هزار نفره برگزار کردند.

همراهی ایرانیان خارج کشور و مهاجر با مردم درون کشور، یکی از ماندگارترین رخدادها در همبستگی ملی ایرانیان با یکدیگر به شمار می‌رود. این در حالیست که «همبستگی ملّی» تقریبا نیم قرن است از سوی جمهوری اسلامی بطور سازمانیافته، و از سوی گروه‌ها و احزاب سیاسی قومگرا و چپ افراطی بر اساس عقاید و تعلقات سیاسی‌شان همواره مورد ضربه و حمله قرار گرفته تا به محاق رانده شود. اما ایرانیان در ۱۴ هفته گذشته نشان دادند همه این حملات و تبلیغات بی‌اثر بوده و میان مردم ایران به عنوان یک «ملت» نمی‌توان خط‌کشی کرد و مرز کشید.

در همین ارتباط، پروژه‌هایی که می‌توانستند از تکامل اعتراضات و تبدیل آن به «جنبش انقلابی» جلوگیری کنند یکی پس از دیگری شکست خوردند. تلاش برای فرقه‌ای و قوم‌گرا قلمداد کردن اعتراضات به ویژه از سوی گروه‌ها و احزاب قومگرای کُرد؛ تحمیل جریان و چهره‌های اصلاح‌طلب به جنبش برای هدایت آن به اعتراضاتی در چارچوب جمهوری اسلامی، رهبرتراشی برای جنبش، تبدیل کردن آن از یک جنبش مدنی و شهروندی و مدرن به اعتراضات مسلحانه و جنگ داخلی، همگی از جمله پروژه‌هایی هستند که طی ۱۴ هفته گذشته با هوشیاری  مردم در سراسر کشور شکست خوردند.

نقش مهم جنبش دانشجویی و دانش‌آموزی

از سوی دیگر پس از نیم قرن ایران دوباره شاهد ظهور و بروز «جنبش دانش‌آموزی» بود و بخش زیادی از اعتراضات به ویژه در هفته‌های نخست به دانش‌آموزان نوجوان مربوط می‌شد.

«جنبش دانشجویی» نیز که در چهار دهه گذشته در خدمت اصلاح‌طلبان بود، از سال ۹۶ با شعار «اصلاح‌طلب اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» با جمهوری اسلامی فاصله معنادار گرفت و در هفته‌های گذشته با خواست ملت ایران همراهی کرد.

اعتراضات دانشجویان در بیش از ۱۳۰ دانشگاه کشور از کلیدی‌ترین اقدامات «جنبش دانشجویی» ایران در قرن گذشته بوده است. همبستگی، خلاقیت، پایداری و شجاعت دانشجویان در هفته‌های گذشته نه تنها به زنده ماندن اعتراضات کمک شایانی کرد بلکه  جمهوری اسلامی را در سرکوب  دانشگاه‌ها با مشکلات بزرگ روبرو کرد.

نهادهای امنیتی برای سرکوب معترضان در خیابان‌ها سناریوهای مختلفی از «زورگیر» بودن، «اغتشاشگر» بودن و «تروریست» بودن ساختند اما در داخل دانشگاه و با دانشجویان، پیشبرد چنین سناریوهایی دشوار و پرهزینه است و مانند دیگر سناریوها و تبلیغات دروغ همواره نتیجه‌ی برعکس می‌دهد.

ابتکارات  محتوایی و هنر اعتراضی

یکی از نشانه‌های فراگیری اعتراضات و تبدیل شدن آن به یک «جنبش انقلابی» را می‌توان در شیوه‌های اعتراض و تولید محتوای بی‌نظیر از سوی شهروندان غالبا گمنام دید.

طی ۱۴ هفته گذشته با وجود سرکوب و رصد شدید امنیتی چندین سرود از سوی شهروندان هنرمند برای جنبش ملّی تولید و در شبکه‌های اجتماعی بطور گسترده پخش شده است.

شهروندان اعتراضات خود را تنها به حضور خیابانی محدود نکرده و جنبش توانسته خلاقیت آنها را برای فراگیرتر شدن به بهترین شکل‌های ممکن به کار بگیرد.

دانشجویان توانسته‌اند انواع مبتکرانه‌ای از «هنر اعتراضی» را در دانشگاه‌ها به نمایش بگذارند. گرافیک‌ها و طراحی‌های زیادی به «هنر اعتراضی» سمت و سو بخشیده است.

هنر اعتراضی طی هفته‌های گذشته نه تنها توانسته ابعاد مختلفی از شجاعت مردم تا سوگ برای جانباختگان را با جلوه‌هایی بیامیزد که حتا بر سنگ مزارها نیز نقش می‌بندد و تا اعماق روح مردم نفوذ می‌کند، بلکه توانسته پیام‌های روشنی به حکمرانان تبهکار و جامعه جهانی ارسال کند.

آمیخته شدن اعتراضات با هنر و ادبیات، یکی دیگر از نشانه‌هایی است که تثبیت و تداوم آن را به عنوان یک «جنبش انقلابی» و «ملّی»  نشان می‌دهد.

پایداری مردم با وجود سرکوب همه‌جانبه

در این میان، جمهوری اسلامی انواع شیوه‌های وحشیانه سرکوب علیه معترضان را به کار گرفت. از سرکوب مسلحانه در خیابان و بازداشت فله‌ای حدود ۲۰ هزار نفر تا صدور و اجرای احکام «اعدام» و تجاوز و شکنجه در زندان. احضار، تهدید، پلمب مغازه‌ها و قطع اینترنت نیز از دیگر جنبه‌های سرکوب است که بطور همه‌جانبه علیه مردم به کار گرفته شد. این حجم از سرکوب خشونت‌بار، همه‌جانبه و بی‌سابقه علیه شهروندان معترض نه تنها نتوانست موج اعتراضات را آرام کند بلکه زمین نبرد را از قبضه جمهوری اسلامی خارج کرد.

بر اساس آخرین آمارهای ارائه شده از سوی خبرگزاری حقوق بشری هرانا، از ۲۶ شهریور تا ۲۹ آذرماه، ۵۰۶ شهروند در اعتراضات جان باخته‌اند که از این تعداد ۶۹ نفر کودک بوده‌اند. شمار بازداشت‌شدگان شناسایی شده در این مدت ۱۸ هزار و ۴۷۷ نفر است.

تحمیل این خشونت و جنایت به مردم معترض اما همزمان برای جمهوری اسلامی نیز هزینه‌های زیادی ایجاد کرد که «تشکیل کمیته حقیقت‌یاب توسط شورای حقوق‌بشر سازمان ملل» و «حذف ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد» تنها دو نمونه آن است.

ایرانیان خارج کشور نیز نقش ویژه‌ای در شنیده شدن صدای مردم معترض به دولت‌ها، سازمان‌ها و چهره‌های برجسته هنری و ادبی و فرهنگی در سراسر جهان داشته‌اند. یکی از اقدامات مهم در این زمینه بر عهده گرفتن کفالت سیاسی شهروندان بازداشت‌شده توسط نمایندگان مجالس کشورهای اروپایی است. هرچند کفیلان سیاسی نمی‌توانند بطور مستقیم و تحت قوانین  کیفری جمهوری اسلامی برای بازداشت‌شدگان و زندانیان اقدامی انجام دهند اما این کفالت‌های سیاسی سبب فشار مضاعف علیه جمهوری اسلامی در عرصه بین‌المللی می‌شود.

اکنون کمتر کسی در جهان ممکن است از انقلاب ملّی ایران که با شجاعت و ازخودگذشتگی شهروندان در شهرهای مختلف شکل گرفته و ادامه یافته خبر نداشته باشد و یا نام مهسا امینی را نشنیده باشد. جدا از الهام‌بخش بودن این انقلاب برای زنان در خاورمیانه و کشورهای منطقه از جمله افغانستان و ترکیه، کمپین‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی برای حمایت از انقلاب ایران توسط شهروندان غیرایرانی برگزار شده است.

انقلاب ملّی ایران پس از ۱۰۰ روز هرچند هنوز مسیر نهایی را در پیش رو دارد، اما گام‌هایی که تا کنون مردم علیه انقلاب اسلامی و جمهوریش برداشته‌اند، بدون شک به سرنگونی آن و آزادی و آبادی میهن خواهد انجامید.

New Universe:

The universality of this national revolution in terms of geographical extent and different educational, occupational and income classes, as well as the continuity and continuity of protests are two of its most important features.
– After half a century, Iran witnessed the emergence of the “student movement” again, and a large part of the protests, especially in the first weeks, were related to teenage students.
– The “Student Movement” which served the reformists for the past four decades, took a significant distance from the Islamic Republic with the slogan “Fundamentalist reformer, the story is over” since 1996, and in the past weeks, it supported the will of the Iranian nation.
– The revolutionary movement of 1401 was able to quickly bring together the Iranian immigrant community in a coherent way.
– Mixing protests with art and literature is another sign that shows its consolidation and continuity as a “revolutionary” and “national” movement.
– The violent, comprehensive and unprecedented repression against the protesting citizens could not calm the wave of protests and removed the battlefield from the control of the Islamic Republic.

The revolutionary movement of Iranians against the Islamic revolution and the republic that emerged from it began in the last week of Shahrivar 1401 with the death of Mehsa Amini, a 22-year-old girl who had fallen into a coma after being assaulted by the officers of the Islamic Guidance Patrol.

Although previously, the national protests of 96 and 98 had started similar to the protests of the previous weeks, but in the first weeks, the differences between them and the revolutionary movement of 1401 were revealed.

The evolution of protests to the “revolutionary movement”

The characteristics of the 1401 protests put it in the category of “revolutionary movements”; Movements that in its famous examples, including in 1357 in Iran, led to “revolution” and “transformation of the political structure” in the country.

“Nationality” means inclusiveness, and continuous and continuous protests are two important characteristics that show that what has been going on in Iran for the past 14 weeks is a “protest uprising” that boils rapidly and at the same speed and in the first wave. The repression of the government has not stopped.

The national nature of this revolution is very impressive, both in terms of geographical extent and in terms of different educational and occupational classes. One of the signs of the revolutionary movement is its universality. The recent protests were also formed in all the provinces of the country and more than 160 cities and brought people to the streets from the lowest income and poorest areas to the northernmost parts of the metropolises. Among the protesters were doctors, lawyers, doctoral students, laborers and marketers.

The brilliant solidarity of Iranians abroad

The revolutionary movement of 1401 was able to quickly bring together the Iranian immigrant community in a related way. According to estimates, nearly 7 to 8 million Iranians, i.e. about 10% of the country’s population, live in other countries.

For the first time in history, Iranians in more than 150 countries of the world joined the protests of people in Iran, and on several occasions, on a common date, in dozens of cities in different continents, they held rallies of several thousand people.

The companionship of Iranians abroad and immigrants with the people inside the country is one of the most lasting events in the national solidarity of Iranians with each other. This is while “national solidarity” has been organized by the Islamic Republic for almost half a century, and it has always been hit and attacked by nationalist and extreme left political groups and parties based on their political beliefs and affiliations, until it is pushed to the sidelines. But in the last 14 weeks, Iranians have shown that all these attacks and propaganda are ineffective and that it is not possible to draw a line between the people of Iran as a “nation”.

In this connection, the projects that could prevent the development of protests and turning it into a “revolutionary movement” failed one after another. Attempting to consider the protests as sectarian and ethnic, especially by Kurdish ethnic groups and parties; Imposing reformist currents and figures on the movement to lead it to protests within the framework of the Islamic Republic, creating a leader for the movement, transforming it from a modern civil and citizenship movement to armed protests and civil war, are all among the projects that have been carried out during the last 14 weeks with People’s vigilance broke down across the country.

The important role of the student movement

On the other hand, after half a century, Iran witnessed the emergence of the “student movement” again, and a large part of the protests, especially in the first weeks, were related to teenage students.

The “Student Movement” which served the reformists for the past four decades, since 1996, with the slogan “Fundamentalist reformer, the story is over” has made a significant distance from the Islamic Republic and in the past weeks has supported the will of the Iranian people.

Student protests in more than 130 universities of the country have been one of the most important actions of Iran’s “student movement” in the last century. The solidarity, creativity, stability and courage of the students in the past weeks not only helped to survive the protests, but also caused the Islamic Republic to face great problems in suppressing the universities.

In order to suppress the protesters in the streets, the security institutions created different scenarios of being “forceful”, “disruptive” and “terrorist”, but inside the university and with students, it is difficult and expensive to carry out such scenarios, and like other scenarios and false propaganda, the result is always the opposite. Gives.

Content initiatives and protest art

One of the signs of the spread of protests and its transformation into a “revolutionary movement” can be seen in the methods of protest and the production of unique content by often anonymous citizens.

During the past 14 weeks, despite the repression and intense security surveillance, several songs have been produced by artist citizens for the national movement and widely distributed on social networks.

Citizens did not limit their protests only to street presence and the movement was able to use their creativity to become more inclusive in the best possible ways.

Students have been able to display innovative forms of “protest art” in universities. Many graphics and designs have given direction to “protest art”.

During the past weeks, the art of protest has not only been able to add different dimensions from the courage of the people to the mourning for the dead with effects that are even imprinted on the tombstones and penetrates to the depths of the people’s souls, but it has also been able to send clear messages to the criminal rulers and the international community.

Mixing protests with art and literature is another sign that shows its consolidation and continuity as a “revolutionary” and “national” movement.

The stability of the people despite all-round repression

In the meantime, the Islamic Republic used all kinds of brutal methods of repression against the protesters. From armed repression in the street and mass arrest of about 20 thousand people to the issuing and execution of “death” sentences and rape and torture in prison. Summons, threats, sealing of shops and cutting off the internet are other aspects of repression that were used comprehensively against the people. This amount of violent, comprehensive and unprecedented repression against protesting citizens not only failed to calm the wave of protests, but also took the battlefield out of the control of the Islamic Republic.

According to the latest statistics provided by Harana Human Rights Agency, from September 26 to December 29, 506 citizens died in protests, of which 69 were children. The number of detainees identified during this period is 18,477.

The imposition of this violence and crime on the protesting people, but at the same time, also created a lot of costs for the Islamic Republic, which “formation of a fact-finding committee by the United Nations Human Rights Council” and “removing Iran from the United Nations Commission on the Status of Women” are just two examples.

Iranians abroad have also played a special role in hearing the voices of people protesting against governments, organizations and prominent artistic, literary and cultural figures around the world. One of the important measures in this field is the political sponsorship of the arrested citizens by the representatives of European countries’ parliaments. Although the political sponsors cannot directly take action for the detainees and prisoners under the criminal laws of the Islamic Republic, but these political sponsors cause double pressure against the Islamic Republic in the international arena.

Now, few people in the world may not know about the national revolution of Iran, which was formed and continued with the courage and selflessness of citizens in different cities, or may not have heard the name of Mehsa Amini. Apart from the inspiration of this revolution for women in the Middle East and countries in the region, including Afghanistan and Turkey, many campaigns have been organized on social networks to support the Iranian revolution by non-Iranian citizens.

After 100 days, Iran’s national revolution still has its final path ahead, but the steps people have taken against the Islamic revolution and its republic will undoubtedly lead to its overthrow and the freedom and prosperity of the country.