انقلاب مردم ایران سنگرهای مهمی‌ را یکی پس از دیگری فتح می‌کند

ما ایرانیان ساکن در خارج کشور شاهد این روایت‌های ساختگی و تلاش برای حقیقت جلوه دادن آنها هستیم و بدیهی است که نمایندگان رژیم، با پول و اعتباری که دارند، می‌توانند اهداف خود را پیش ببرند. این به‌ اصطلاح کارشناسان و صاحب‌نظران برای چند دهه‌ با ادعاهای دروغین خود حقیقت را وارونه جلوه داده و برخی را به شک درباره تجربیات خود وا داشتند و باعث شدند آنچه را حقیقت می‌دانستند، زیر سؤال ببرند.

We Iranians living abroad witness these fake narratives and try to make them appear true, and it is obvious that the representatives of the regime, with the money and credit they have, can advance their goals. For several decades, these so-called experts and experts have turned the truth upside down with their false claims and made some people doubt their experiences and made them question what they believed to be true.

کیهان نوین: ما ایرانیان ساکن در خارج کشور شاهد این روایت‌های ساختگی و تلاش برای حقیقت جلوه دادن آنها هستیم و بدیهی است که نمایندگان رژیم، با پول و اعتباری که دارند، می‌توانند اهداف خود را پیش ببرند. این به‌ اصطلاح کارشناسان و صاحب‌نظران برای چند دهه‌ با ادعاهای دروغین خود حقیقت را وارونه جلوه داده و برخی را به شک درباره تجربیات خود وا داشتند و باعث شدند آنچه را حقیقت می‌دانستند، زیر سؤال ببرند.
ایران در حال تجربه یک رنسانس واقعی است؛ انقلابی که خواستار آزادی، دموکراسی، سکولاریسم، برابری و عدالت است. ایرانیان از محدودیت‌های رژیم اسلامی آپارتاید جنسیتی در تعیین اینکه چه می‌توانند بخورند یا بنوشند یا بپوشند، با چه کسانی صحبت کنند و عاشق کی شوند خسته شده‌اند. آنها از سوء مدیریت منابع طبیعی کشورشان توسط روحانیون و فرزندانشان خسته شده‌اند. ایران آزاد و دموکراتیک به معنای صلح و رفاه در کل خاورمیانه است. بدون رژیم اسلامی ایران، دولت حامی‌ تروریسم، کشورهای همسایه در صلح بسر خواهند برد و ایرانیان آزادی و عدالتی را که خواهان آن هستند خواهند داشت. ما برای رسیدن به این هدف به صدای غرب در حمایت از انقلاب مردم ایران نیاز داریم.

آبان و آذر ماه‌های خوبی برای ایرانیان دموکراسی‌خواهی بود که از مهرماه به خیابان‌های سراسر کشور آمده و شعارهای «زن، زندگی، آزادی» و «مرگ بر دیکتاتور» سر دادند. با سرکوب اعتراضات به قتل حکومتی مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله کرد که به اتهام نقض قوانین سختگیرانه حجاب دستگیر و پس از ضرب و جرح وحشیانه در بازداشتگاه کشته شد، دولت آمریکا تحریم‌های جدیدی را علیه مقامات جمهوری اسلامی اعمال کرد. شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در ۲۴ نوامبر نشست ویژه‌ای درباره وضعیت ایران برگزار و در محکومیت وخامت اوضاع حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، سرکوب خشن اعتراضات مسالمت‌آمیز، کشته شدن صدها نفر از جمله ده‌ها کودک و دستگیری هزاران نفر در ارتباط با تظاهرات سراسری، قطعنامه‌ای تصویب کرد. همچنین به منظور بررسی موارد نقض حقوق بشر در ایران در ارتباط با اعتراضات، رای به تأسیس یک هیئت حقیقت‌یاب داد.

روز ۲۳ آذر (۱۴ دسامبر) فرصتی برای سازمان ملل به وجود آمد تا یکی از هولناک‌ترین تصمیمات تاریخ این سازمان جهانی را لغو کند: انتصاب رژیم اسلامی آپارتاید جنسیتی ایران در کمیسیون مقام زن ملل متحد (CSW). این کمیسیون از سال ۱۹۴۶ به توانمندسازی زنان و ترویج برابری جنسیتی پرداخته که درست در نقطه مقابل قوانین و مقررات رژیم اسلامی ایران قرار دارد. درخواست برای رای‌گیری در شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد، با قطعنامه‌ای به رهبری ایالات متحده و به درخواست فعالان زن ایرانی در داخل و خارج از کشور، به منظور لغو عضویت ایران در این کمیسیون به دلیل سرکوب حکومتی تظاهرات زنان صورت گرفت. اما آنچه در هفته‌های اخیر شاهد آن بودیم، فعالیت موفقیت‌آمیز حامیان و توجیه‌کنندگان جنایات رژیم اسلامی ایران در رسانه‌ها، اتاق‌های فکر و دانشگاه‌های غربی است تا ماشین تبلیغاتی حکومت علیه این انقلاب باشند. جمهوری اسلامی ایران و دست‌اندرکاران آن در تلاشی هماهنگ برای تداوم روایت دروغین از قیام مردم ایران علیه ایدئولوژی حکومتی و تلطیف چهره وحشیانه رژیم ایران هستند.

پس از سال‌ها افشاگری فعالان سیاسی از نفوذ جمهوری اسلامی ایران در رسانه‌های اجتماعی و افشای لابی‌های حکومت، حسین رونقی، فعال حقوق بشر، وبلاگ‌نویس و زندانی سیاسی در ایران، در مقاله‌ای برای وال استریت ژورنال، با ابراز ناامیدی نوشت: «گویی دو ایران متفاوت وجود دارد؛ یکی آنچه در رسانه‌های غربی از آن گفته می‌شود و دیگری، آنچه که ما در آن زندگی می‌کنیم. ایران برای شما با یک مذاکره هسته‌ای پردردسر تعریف می‌شود، اما اوضاع ایران ما به مراتب بدتر است. ایران یک دیکتاتوری مذهبی است که ما در آن با ترس زندگی می‌کنیم، با خطوط قرمز بی‌شماری که بیشتر مردم جرات عبور از آن را ندارند. ایران برای ما کشور سرکوب، سانسور و خشونت است.»

مقاله اخیر نیویورک تایمز نشان می‌دهد که ماشین تبلیغاتی جمهوری اسلامی در زمینه پلیس اخلاق  (گشت ارشاد) و توجیه آینده آن در حال فعالیت است و قصد وارونه نشان دادن حقیقت را دارد. دادستان کل جمهوری اسلامی ایران در پاسخ به سوال خبرنگاران گفته است: « گشت ارشاد ربطی به قوه قضائیه ندارد و از همانجایی که در گذشته تاسیس شد، از همانجا نیز تعطیل گردید.» این ادعا خبرنگار فرناز فصیحی را بر آن داشت تا مقاله‌ای با عنوان «ایران گشت ارشاد را برچیده است» بنویسد. اشکال کار کجاست؟ این خبر واقعیت ندارد! صبح روز ۱۳ آذرماه، شبکه العالم وابسته به صداوسیمای حکومت، احتمال تعطیلی گشت ارشاد را تکذیب کرد و نوشت: برخی رسانه‌های خارجی سعی کردند سخنان دادستان کل کشور را به عنوان عقب‌نشینی جمهوری اسلامی ایران از مسئله حجاب و عفاف و متاثر از اغتشاشات اخیر تفسیر کنند،» در صورتی که به گفته جمهوری اسلامی منظور دادستان این نبوده است.

سال‌هاست که ایرانیان در شبکه‌های اجتماعی از گزارش‌های فصیحی شکایت کرده‌ و از روزنامه تایمز خواسته‌اند تا این مشکل را برطرف کند. ایرانی‌ها حتی در مورد «تخلفات حرفه‌ای او، از جمله عادی‌سازی وحشیگری جمهوری اسلامی از طریق پنهان‌کردن حقیقت در طول سال‌ها روزنامه‌نگاری»  نامه‌‌هایی به این روزنامه نوشتند. اما نگرانی‌های ما همچنان نادیده گرفته می‌شود.

صرف نظر از اینکه گشت ارشاد واقعاً منحل شده یا نه، «حجاب اجباری» در ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی مدون شده است. در این ماده آمده است: زنانی که بدون حجاب اسلامی در معابر ظاهر شوند به ده روز تا دو ماه حبس و از پنجاه هزار تا پانصد هزار ریال جزای نقدی محکوم خواهند شد. و بر اساس اصل هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در صورت عدم رعایت موازین اسلامی، هر شهروندی می‌تواند از شخص بی‌حجاب پیروی از قوانین را مطالبه کند. به همین دلیل است که می‌بینیم ماموران لباس‌شخصی یا حتی شهروندان عادی، در صورت عدم رعایت حجاب اجباری، زنان را مورد آزار و اذیت کلامی‌ قرار می‌دهند یا حتی آنها را به تماس با پلیس تهدید می‌کنند.

واقعیت ظالمانه برای زنان ایرانی بسیار فراتر از قوانین پیرامون حجاب است. طبق قانون، زنان نمی‌توانند از شوهران خود طلاق بگیرند، حق حضانت فرزند را ندارند، ارث برابر دریافت نمی‌کنند و بدون اجازه همسر اجازه ترک کشور را ندارند. زنان همچنین نمی‌توانند قاضی شوند، در رشته‌های خاصی تحصیل کنند، رشته‌های ورزشی خاصی را دنبال کنند، وارد استادیوم‌ها شوند، با مردان معاشرت کنند، یا در سمت‌های کلیدی از جمله رهبری، ریاست جمهوری، ریاست قوه قضائیه منصوب شده و یا عضو شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت نظام و غیره شوند. می‌توان دختر ۹ ساله‌ای را به ازدواج با مردی که پدرش انتخاب کرده وا داشت. مردان می‌توانند بطور قانونی با چهار زن ازدواج کنند و هر تعداد که بخواهند صیغه داشته باشند. همچنین می‌توانند همسر خود را کتک بزنند. پس چگونه رژیمی‌ که زنان را تحت انقیاد خود قرار داده و چنین قوانین تبعیض‌آمیزی دارد، می‌تواند عضو کمیسیون مقام زن باشد؟ خوشبختانه این اشتباه فاحش در ۱۴ دسامبر تصحیح شد و در یک  حرکت بی‌سابقه تاریخی رژیم اسلامی ایران با ۲۹ رای موافق, ۸ رای ممتنع و ۱۶ رای مخالف از کمیسیون زنان سازمان ملل اخراج شد.

ایران در حال تجربه یک رنسانس واقعی است؛ انقلابی که خواستار آزادی، دموکراسی، سکولاریسم، برابری و عدالت است. ایرانیان از محدودیت‌های رژیم اسلامی آپارتاید جنسیتی در تعیین اینکه چه می‌توانند بخورند یا بنوشند یا بپوشند، با چه کسانی صحبت کنند و عاشق کی شوند خسته شده‌اند. آنها از سوء مدیریت منابع طبیعی کشورشان توسط روحانیون و فرزندانشان خسته شده‌اند. ایران آزاد و دموکراتیک به معنای صلح و رفاه در کل خاورمیانه است. بدون رژیم اسلامی ایران، دولت حامی‌ تروریسم، کشورهای همسایه در صلح بسر خواهند برد و ایرانیان آزادی و عدالتی را که خواهان آن هستند خواهند داشت. ما برای رسیدن به این هدف به صدای غرب در حمایت از انقلاب مردم ایران نیاز داریم.

New Universe:

We Iranians living abroad witness these fake narratives and try to make them appear true, and it is obvious that the representatives of the regime, with the money and credit they have, can advance their goals. For several decades, these so-called experts and experts have turned the truth upside down with their false claims and made some people doubt their experiences and made them question what they believed to be true.
– Iran is experiencing a real renaissance; A revolution that demands freedom, democracy, secularism, equality and justice. Iranians are tired of the restrictions of the Islamic regime of gender apartheid in determining what they can eat or drink or wear, who they can talk to and when they can fall in love. They are tired of the mismanagement of their country’s natural resources by clerics and their children. A free and democratic Iran means peace and prosperity in the entire Middle East. Without the Islamic regime of Iran, the government supporting terrorism, neighboring countries will live in peace and Iranians will have the freedom and justice they want. To achieve this goal, we need the voice of the West in supporting the revolution of the Iranian people.

November and December were good months for pro-democracy Iranians who came to the streets of the country from October and chanted the slogans “Women, Life, Freedom” and “Death to the Dictator”. Suppressing the protests against the government murder of Mehsa Amini, a 22-year-old Kurdish girl who was arrested on charges of violating strict hijab laws and was brutally beaten to death in detention, the US government imposed new sanctions against the authorities of the Islamic Republic. The United Nations Human Rights Council held a special meeting on the situation in Iran on November 24 and condemned the deterioration of the human rights situation in the Islamic Republic of Iran, the violent suppression of peaceful protests, the killing of hundreds of people, including dozens of children, and the arrest of thousands of people in connection with nationwide demonstrations. A resolution was passed. Also, in order to investigate cases of human rights violations in Iran related to the protests, he voted to establish a fact-finding board.

On 23 Azar (December 14), an opportunity arose for the United Nations to reverse one of the most horrific decisions in the history of this world organization: the appointment of Iran’s gender apartheid Islamic regime to the United Nations Commission on the Status of Women (CSW). Since 1946, this commission has been working on empowering women and promoting gender equality, which is exactly opposite to the laws and regulations of the Islamic regime of Iran. The request for a vote in the Economic and Social Council of the United Nations was made with a resolution led by the United States and at the request of Iranian women activists inside and outside the country, in order to cancel Iran’s membership in this commission due to the government’s suppression of women’s demonstrations. But what we have seen in recent weeks is the successful activity of the supporters and justifyers of the crimes of the Islamic regime of Iran in the media, think tanks and western universities to be the propaganda machine of the government against this revolution. The Islamic Republic of Iran and its stakeholders are in a concerted effort to perpetuate the false narrative of the uprising of the Iranian people against the government’s ideology and embellish the brutal face of the Iranian regime.

After years of political activists exposing the influence of the Islamic Republic of Iran on social media and government lobbies, Hossein Ronaghi, a human rights activist, blogger and political prisoner in Iran, expressed his disappointment in an article for the Wall Street Journal: “It’s like two different Irans. There is; One is what is said about it in the western media and the other is what we live in. For you, Iran is defined by a troublesome nuclear negotiation, but the situation in our Iran is far worse. Iran is a religious dictatorship where we live in fear, with countless red lines that most people dare not cross. “For us, Iran is a country of repression, censorship and violence.”

A recent New York Times article shows that the propaganda machine of the Islamic Republic is operating in the field of morality police and justifying its future and intends to show the truth upside down. The Prosecutor General of the Islamic Republic of Iran said in response to the journalists’ questions: “The Irshad Patrol has nothing to do with the judiciary, and it was closed from the same place it was established in the past.” This claim prompted journalist Farnaz Fasihi to write an article titled “Iran has dismantled the guidance patrol”. Where is the problem? This news is not true! On the morning of December 13th, Al-Alam Network, affiliated to the government broadcaster, denied the possibility of closing the guidance patrol and wrote: Some foreign media tried to interpret the words of the Attorney General of the country as a retreat of the Islamic Republic of Iran from the hijab and chastity issue and affected by the recent disturbances. “, while according to the Islamic Republic, this was not what the prosecutor meant.

For years, Iranians have been complaining about eloquent reports on social networks and have asked The Times newspaper to fix this problem. Iranians even wrote letters to the newspaper about his “professional violations, including normalizing the brutality of the Islamic Republic by concealing the truth during his years as a journalist.” But our concerns are still ignored.

Regardless of whether the guidance patrol is really disbanded or not, “compulsory hijab” is codified in Article 638 of the Islamic Penal Code. This article states: Women who appear in the streets without Islamic hijab will be sentenced to ten days to two months in prison and a fine of 50,000 to 500,000 Rials. And according to the eighth principle of the Islamic Republic of Iran’s Constitution, in case of non-compliance with Islamic standards, any citizen can demand compliance with the laws from a person without hijab. This is why we see plainclothes officers or even ordinary citizens verbally harassing women or even threatening to call the police if they do not observe the mandatory hijab.

The cruel reality for Iranian women goes far beyond the laws surrounding the hijab. According to the law, women cannot divorce their husbands, do not have custody of children, do not receive equal inheritance, and are not allowed to leave the country without their husband’s permission. Women also cannot become judges, study in certain fields, follow certain sports, enter stadiums, socialize with men, or be appointed to key positions such as leadership, the presidency, the head of the judiciary, or a member of the Guardian Council and to be recognized as expediency of the system and so on. A 9-year-old girl can be forced to marry a man chosen by her father. Men can legally marry up to four wives and have as many concubines as they want. They can also beat their spouse. So how can a regime that subjugates women and has such discriminatory laws be a member of the Commission on the Status of Women? Fortunately, this gross mistake was corrected on December 14, and in an unprecedented historical move, the Islamic regime of Iran was expelled from the UN Women’s Commission with 29 votes in favor, 8 abstentions and 16 votes against.

Iran is experiencing a real renaissance; A revolution that demands freedom, democracy, secularism, equality and justice. Iranians are tired of the restrictions of the Islamic regime of gender apartheid in determining what they can eat or drink or wear, who they can talk to and when they can fall in love. They are tired of the mismanagement of their country’s natural resources by clerics and their children. A free and democratic Iran means peace and prosperity in the entire Middle East. Without the Islamic regime of Iran, the government supporting terrorism, neighboring countries will live in peace and Iranians will have the freedom and justice they want. To achieve this goal, we need the voice of the West in supporting the revolution of the Iranian people.