کارنامه جنبش‌های مدنی در یکصد سال اخیر

جنبش مدنی به روشی از مقاومت گفته می‌شود که در آن شهروندان غیرمسلح از روش‌هایی نظیر اعتصاب، اعتراض، تظاهرات، نافرمانی مدنی و یا تحریم به منظور نیل به اهداف خود استفاده می‌کنند. جنبش مدنی برخلاف جنبش‌های خشونت‌آمیز یا مسلحانه به مخالفان خود آسیب جسمی وارد نمی‌آورد.

Civil movement is a method of resistance in which unarmed citizens use methods such as strikes, protests, demonstrations, civil disobedience, or boycotts in order to achieve their goals. Unlike violent or armed movements, the civil movement does not cause physical harm to its opponents.

کیهان نوین: دکتر «اریکا چنووت» استاد علوم سیاسی دانشگاه هاروارد در کتاب اخیر خود تحت عنوان «جنبش‌های مدنی» به ارزیابی کارنامه جنبش‌های مدنی در یکصد سال اخیر پرداخته است. تحقیقات وی که خلاصه آن در این کتاب آمده است، نشان می‌دهد که موثرترین روش برای تغییرات سیاسی و اجتماعی، جنبش یا مقاومت مدنی است.
– تحقیقات وی نشان می‌دهد در ۶۲۷ جنبش از سال ۱۹۰۰ تا ۲۰۱۶، میزان موفقیت جنبش مدنی دو برابر جنبش‌های خشونت‌آمیز بوده است. به‌ ویژه در ۵۰ سال اخیر میزان جنبش‌های مدنی و موفقیت آنان در مقایسه با جنبش‌های خشونت‌آمیز رو به افزایش است.
– سئوال مهمی که وی به دنبال آن است، علت این پدیده است. علت اصلی این پدیده، قدرت مردم است. مطالعات وی نشان می‌دهد که هیچ جنبش مدنی‌ که حداقل ۳/۵ درصد افراد جامعه در آن شرکت کرده‌اند با شکست مواجه نشده است. میزان مشارکت مردمی در جنبش‌های مدنی چهار برابر جنبش‌های خشونت‌آمیز یا مسلحانه بوده است. جالب اینکه مشارکت مردمی در جنبش‌های مدنی با همکاری طیف گسترده‌‌تری از افراد جامعه از لحاظ جنس، سن، جنسیت، نژاد و تفاوت‌های دیدگاه‌های‌ سیاسی و اجتماعی همراه بوده است.
– شمار زیاد شرکت‌کنندگان در جنبش، ریزش افراد در نیروهای امنیتی و نظامی و انتظامی، ابتکار در روش‌های مبارزه، ضرورت داشتن نظم و برنامه چهار عامل پیروزی جنبش‌های مدنی هستند. اما هر جنبشی با وجود داشتن همه این عوامل، به سازماندهی و رهبری نیز برای موفقیت نیاز دارد.

دکتر «اریکا چنووت» استاد علوم سیاسی دانشگاه هاروارد در کتاب اخیر خود تحت عنوان «جنبش‌های مدنی» به ارزیابی کارنامه جنبش‌های مدنی در یکصد سال اخیر پرداخته است. تحقیقات وی که خلاصه آن در این کتاب آمده است، نشان می‌دهد که موثرترین روش برای تغییرات سیاسی و اجتماعی، جنبش یا مقاومت مدنی است. او به‌ ویژه تاثیر جنبش‌های مدنی با جنبش‌های خشونت‌آمیز را در یکصد سال اخیر مقایسه کرده است.

تحقیقات وی نشان می‌دهد در ۶۲۷ جنبش از سال ۱۹۰۰ تا ۲۰۱۶، میزان موفقیت جنبش مدنی دو برابر جنبش‌های خشونت‌آمیز بوده است. به‌ ویژه در ۵۰ سال اخیر میزان جنبش‌های مدنی و موفقیت آنان در مقایسه با جنبش‌های خشونت‌آمیز رو به افزایش است.

سئوال مهمی که وی به دنبال آن است، علت این پدیده است. علت اصلی این پدیده، قدرت مردم است. مطالعات وی نشان می‌دهد که هیچ جنبش مدنی‌ که حداقل ۳/۵ درصد افراد جامعه در آن شرکت کرده‌اند با شکست مواجه نشده است. میزان مشارکت مردمی در جنبش‌های مدنی چهار برابر جنبش‌های خشونت‌آمیز یا مسلحانه بوده است.
جالب اینکه مشارکت مردمی در جنبش‌های مدنی با همکاری طیف گسترده‌‌تری از افراد جامعه از لحاظ جنس، سن، جنسیت، نژاد و تفاوت‌های دیدگاه‌های‌ سیاسی و اجتماعی همراه بوده است.

نکته جالب دیگر این کتاب این است که جنبش‌های مدنی در تثبیت صلح و دموکراسی به مراتب از جنبش‌های خشونت‌آمیز موفق‌تر بوده‌اند. جنبش‌های مدنی در مقایسه با جنبش‌های خشونت‌آمیز، احتمال جنگ داخلی را به مراتب کمتر کرده‌اند.

این کتاب نشان می‌دهد که موفقیت جنبش‌های مدنی به چهار عامل اصلی بستگی دارد:

اول، تعداد افراد شرکت‌کننده در جنبش است. جنبش‌های مدنی با همکاری طیف وسیعی از افراد جامعه از لحاظ سن، جنس، قومیت و تفاوت‌های اجتماعی و سیاسی همراه بوده‌اند. این تفاوت‌ها منجر به قدرت اجتماعی جنبش شده است، بطوری‌ که باعث ریزش در افراد گروه مخالف و طبقه حاکم به‌ ویژه نیروهای امنیتی می‌شود.

دوم، ریزش افراد در نیروهای امنیتی و نظامی و انتظامی؛ به عنوان مثال در انقلاب۵۷ و یا جنبش مدنی در صربستان بسیاری از نیروهای امنیتی حاضر به شلیک علیه مردم نشدند، چون افراد خانواده و فرزندان خودشان را در میان مردم می‌دیدند و این عامل دوم موفقیت جنبش‌های مدنی است.

سوم، ابتکار در روش‌های مبارزه است. به علت تفاوت‌های موجود در افراد مشارکت‌کننده در جنبش مدنی این جنبش‌ها به ابتکار عمل برای موفقیت نیاز دارند. به عنوان مثال تنها تظاهرات روزانه گاهی مؤثر نیست. ابتکارهایی نظیر نافرمانی مدنی یا بایکوت اقتصادی به موفقیت جنبش‌های مدنی کمک کرده است.

چهارم، ضرورت داشتن نظم و برنامه است. جنبش‌های مدنی که با وجود چالش‌های متعدد به هدف خود وفادار بوده و با پشتکار و تمرکز راهکارهای جدیدی را در طول زمان مقاومت خود ابداع کرده‌اند با موفقیت‌های بیشتری همراه بوده‌اند.

اما هر جنبشی با وجود داشتن هر چهار عامل به سازماندهی و رهبری نیز برای موفقیت نیاز دارد.

New Universe:

Dr. Erica Chenoweth, professor of political science at Harvard University, has evaluated the performance of civil movements in the last hundred years in her recent book entitled “Civil Movements”. His research, which is summarized in this book, shows that the most effective method for political and social changes is the movement or civil resistance.
– His research shows that in 627 movements from 1900 to 2016, the success rate of civil movements was twice that of violent movements. Especially in the last 50 years, the amount of civil movements and their success is increasing compared to violent movements.
– The important question he is looking for is the cause of this phenomenon. The main cause of this phenomenon is the power of the people. His studies show that no civil movement in which at least 3.5% of the society participated has failed. The amount of popular participation in civil movements has been four times that of violent or armed movements. Interestingly, people’s participation in civil movements has been accompanied by the cooperation of a wider range of people in society in terms of sex, age, sex, race and differences in political and social views.
– The large number of participants in the movement, the loss of people in the security, military and law enforcement forces, the initiative in the methods of struggle, the need to have order and plan are the four factors of the victory of civil movements. But any movement, despite having all these factors, also needs organization and leadership to succeed.

Dr. Erica Chenoweth, professor of political science at Harvard University, has evaluated the performance of civil movements in the last hundred years in her recent book entitled “Civil Movements”. His research, which is summarized in this book, shows that the most effective method for political and social changes is the movement or civil resistance. He has especially compared the impact of civil movements with violent movements in the last hundred years.

His research shows that in 627 movements from 1900 to 2016, the success rate of the civil movement was twice that of the violent movements. Especially in the last 50 years, the amount of civil movements and their success is increasing compared to violent movements.

An important question that he is looking for is the cause of this phenomenon. The main cause of this phenomenon is the power of the people. His studies show that no civil movement in which at least 3.5% of the society participated has failed. The amount of popular participation in civil movements has been four times that of violent or armed movements.
Interestingly, people’s participation in civil movements has been accompanied by the cooperation of a wider range of people in society in terms of sex, age, sex, race and differences in political and social views.

Another interesting point of this book is that civil movements have been far more successful in establishing peace and democracy than violent movements. Civil movements have made civil war far less likely than violent movements.

This book shows that the success of civil movements depends on four main factors:

First, the number of people participating in the movement. Civil movements have been associated with the cooperation of a wide range of people in society in terms of age, gender, ethnicity and social and political differences. These differences have led to the social power of the movement, which causes a drop in the people of the opposition group and the ruling class, especially the security forces.

Second, the loss of people in the security, military and police forces; For example, during the 57 revolution or the civil movement in Serbia, many security forces refused to shoot against the people, because they saw their own families and children among the people, and this is the second factor of the success of the civil movements.

The third is innovation in fighting methods. Due to the differences in the people participating in the civil movement, these movements need initiative to succeed. For example, only daily demonstrations are sometimes not effective. Initiatives such as civil disobedience or economic boycotts have contributed to the success of civil movements.

Fourth, it is necessary to have order and plan. The civil movements that have been loyal to their goal despite many challenges and have developed new solutions with persistence and focus during their resistance have been associated with more success.

But any movement, despite having all four factors, also needs organization and leadership for success.