روحانی دزدی است که با چراغ آماده است!

با گذشت نزدیک به یک سال از روی کار آمدن حسن روحانی از تاریخ 3آگوست 2013 تا به امروز، علارغم وعده‌های عوام فریب و جامعه بین الملل فریبی که داد، به هیچ کدام از وعده های انتخاباتی خود جامه عمل نپوشانده است.

متن ترجمه مقاله
Rouhani is akin to wolf in sheep’s clothing
پیشینه روحانی
حسن روحانی یک نماینده از طبقه حاکمیت بود، نه نماینده ای از برای مردم! او در فاصله سال‌های 1989 تا 2013 دبیر شورای عالی امنیت ملی به عنوان نماینده رهبر جمهوری اسلامی بوده است. در همین سال‌ها رییس تیم هسته‌ای و تیم مذاکره کننده ارشد ایران در مورد برنامه هسته‌ای ایران با سه کشور فرانسه، بریتانیا و آلمان بوده است. در فاصله سال‌های 1371 تا 1392 رییس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بوده است. در سال 1378 نماینده مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری بوده و از سال 1370 نیز عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام بوده است. حسن روحانی در سرکوب جنبش دانشجویی در سال 1378، نقش به سزایی را ایفا کرده است. او نه تنها نماینده مردم نیست، بلکه نماینده و مطیع بی چون و چرای ولی فقیه در ایران است.
حسن روحانی از بنیانگذاران “حجاب اجباری” در بدو روی کار آمدن جمهوری اسلامی در 1979 بوده است.
اعدام
در این چند ماهه ریاست جمهوری حسن روحانی، علارغم وعده‌های حقوق بشری خود، شاهد بیش از 600 اعدام بوده ایم. همچنان صدها نفر در زندان‌های مختلف نظام در زیر حکم اعدام، در حال سپری کردن معکوس شمار عمر خود هستند.
که در این زمینه باید به اعدام‌ها در ملا عام برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه نیز اشاره کرد.
بازداشت و زندان
موج دستگیری‌ها نه تنها کاهش نیافت، بلکه افزایش نیز داشته است. فقط تعداد اندکی از زندانیان سیاسی-مدنی شناخته شده را به منظور فریب سازمان‌های حقوق بشری و جامعه بین الملل آزاد کردند. اما کماکان هزارن زندانی سیاسی-عقیدتی در درون زندان‌های رژیم به سر می‌برند.
در این راستا توجه شما را به حمله وحشیانه و غیر‌قابل توجیه ماموران امنیتی و لباس شخصی‌ها به بند 350 اوین جلب می‌کنم. که در این حمله تعداد زیادی از زندانیان سیاسی به شدت مجروح شدند و ده‌ها نفر از آنان به سلول انفرادی فرستاده شدند.
زندانیان در زندان‌ها از کمبود دارو و امکانات درمانی رنج می‌برند. که این خود نوعی اعدام خاموش زندانیان است.
در این بین بلاتکلیفی و عدم رسیدگی به پرونده زندانیان را نیز نمی توان نادیده گرفت. و علارغم وعده‌ها به هیچ مقام و سازمان بین‌المللی اجازه بازدید از زندان‌ها را نداده‌اند.
با وجود وعده و امان‌نامه روحانی برای بازگشت به ایران، ده ها فعال سیاسی-مدنی پس از بازگشت به ایران بازداشت شده‌اند.
در این میان نباید بازداشت و پیگرد و فشار بر فعالان کارگری را نادیده گرفت. ده‌ها فعال کارگری به جرم بیان خواسته‌های صنفی و سندیکایی خود، با احکام سنگین در زندان به سر می‌برند.
اقلیت‌های قومی و مذهبی
سال گذشته را می توان سال فشار بر اقلیت‌های قومی-مذهبی در ایران نامید. موج دستگیری بهاییان، مسیحیان، اهل سنت، دراویش، بلوچ‌ها، کردها، عرب‌ها افزایش چشم‌گیری داشته است.
نقض حقوق همجنسگرایان نیز از بزرگترین چالش‌ها در ایران است. رژیم ایران موجودیت همجنسگرایان را نیز نفی می‌کند. به گونه‌ای که می‌توان گفت: همجنسگرایان از محروم‌ترین افراد جامعه به شمار می‌آیند، چرا که جامعه سنتی و مذهبی ایران نیز پذیرای این قشر از اجتماع نیست. که در این زمینه می‌توان به قتل‌های مشکوک چند ماه اخیر همجنسگرایان در نقاط مختلف ایران نیز اشاره کرد.
محرومیت از تحصیل و اشتغال به کار اقلیت‌های قومی و مذهبی و فعالان سیاسی-مدنی نیز از دیگر معضلاتی است که در دوره روحانی تغییری نداشته است.
آزادی بیان و اینترنت
آزادی بیان و اینترنت آزاد نسبت به سال‌های قبل نه تنها تغییری نداشته بلکه با فیلترینگ پی در پی سایت‌ها و نرم‌افزارهای ارتباطی آزادی بیان را بیش از پیش نقض کرده‌اند.
بسته شدن روزنامه‌ها و نشریات، حتی روزنامه‌هایی که انتقادات کوچکی کرده اند.
***
اما تا کنون فعالان و سازمان‌های حقوق بشری با توجه ویژه به مساله زندانیان سیاسی-عقیدتی، دیگر معضلات جامعه ایران را که خود نقض آشکار حقوق بشر است را از یاد برده‌اند.
پس از روی کار آمدن حسن روحانی، گشت ارشاد همچنان به کار خود ادامه داده و برخورد با زنان و جوانان را در مورد پوشش ظاهری آنان تشدید کرده است. به گونه‌ای که در این مدت تندروهای اسلامی و وابستگان رژیم در یک راهپیمایی از پیش طراحی شده توسط دولت، اعتراض خود را به “بد حجابی” نشان دادند. که این شگرد دیرینه نظام است، ابتدا با راه‌اندازی یک سری نمایش‌های این چنینی در بطن اجتماع، ذهن جامعه را برای حمله و سرکوب مردم توسط نیروهای خود آماده می‌کنند.
بنا بر گزارش اخیر موسسه پژوهشی کاتو در آمریکا، ایران در میان 90 کشور، پس از ونزوئلا در مکان دوم شاخص فلاکت قرار دارد.
شاخص فلاکت در ایران به 61.6 درصد رسیده که این رقم سخنان وزیر اقتصاد حسن روحانی را نیز تایید می‌کند. نرخ تورم در ایران بیش از 40 درصد اعلام شده، که رقم واقعی خیلی بیشتر از این حد است.
نرخ بیکاری در ایران نیز طبق آمار بیش از 45 درصد اعلام شده است.
و کسانی که بر اثر فشارهای اقتصادی، کار خود را از دست داده‌اند و دست به اعتراض زده‌اند، با جرایمی چون “اقدام علیه امنیت ملی” با محکومیت‌های سنگین به زندان افتاده‌اند.
رتبه کیفیت زندگی در ایران به نسبت دیگر کشورهای جهان طی پنج سال اخیر، ۶۲ پله تنزل پیدا کرده و ایران از میان ۱۹۴ کشور جهان در رده ۱۵۰ قرار گرفته است. و این در حالی است که ایران دارای منابع عظیم است و از نظر منابع نفتی، گازی، مس، آب و … در دنیا جز اولین‌هاست.
آمارهای تکان دهنده اعتیاد و فحشا در بین زنان و کودکان و متلاشی شدن کانون خانواده ها یکی دیگر از ناهنجاری‌های اجتماعی است، که پیامد این معضلات اقتصادی است.
آمارهای غیر رسمی حکایت از وجود 7 میلیون کودک کار در ایران دارند. نیمی از این کودکان، اتباع کشورهای همسایه هستند. بیشترین تعداد کودکان کار در فاصله سنی ۱۰ تا ۱۵ سال هستند. در این میان 17 هزار کودک خیابانی نیز وجود دارد. که این کودکان همواره از سوی کارفرمایان خود مورد تجاوز قرار می‌گیرند.
بیش از 155.369 طلاق در سازمان ثبت احوال کشور به ثبت رسیده است.
میانگین سن روسپی‌گری در ایران از سن 20 تا 30 سال به 12 تا 18 سال کاهش یافته است. و سن دختران فراری به 7 تا 19 سال کاهش داشته است.
بیش از 600 هزار زن در ایران به روسپی گری مشغول هستند، که نزدیک به 12 درصد آنها را زنان متاهل تشکیل می‌دهند.
بنا به آمار یکی از مؤسسات وابسته به دانشگاه علوم بهزیستی و توان‌بخشی، در ایران یک میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد رسمی یا حرفه‌ای وجود دارد و حدود ۸۰۰ هزار معتاد تفننی یا ذوقی و تفریحی.
بنا به آمار رسمی از یک میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد کشور ۴۵ درصد آنها زیر سی ساله هستند. در گزارشی از ستاد مبارزه با اعتیاد آمده است: «سی درصد معتادان را جوانان ۲۰ تا ۲۴ ساله تشکیل می‌دهند. مصرف مواد مخدر در میان نوجوانان و به ویژه زنان هم رو به افزایش است.» بنا به همین گزارش نزدیک ۱۶ درصد از معتادان، جوانان زیر ۲۰ ساله هستند.
اوایل سال جاری معاون قضایی دادستان کل کشور اعلام کرد که شمار کل زندانیان ایران نزدیک به ۱۷۰ هزار نفر است که حدود ۷۰ درصد آنها به طور مستقیم یا غیرمستقیم در ارتباط با مواد مخدر هستند.
۸ تا ۱۰ درصد از رانندگان ناوگان عمومی مواد مخدر مصرف می‌کنند.
آمار اعتیاد در زنان در سال‌های اخیر به شدت افزایش یافته است. کارشناسان ارزان بودن و در دسترس بودن مواد مخدر را یکی از علل افزایش اعتیاد در ایران اعلام کرده اند.
بیش از 20 میلیون نفر از جمعیت کشور در بافت‌های فرسوده زندگی می‌کنند.
کمبود دارو بر اثر سهل‌انگاری مسولان جمهوری اسلامی در چند سال اخیر، به یکی دیگر از معضلات اصلی جامعه ایران تبدیل شده است.
حال با وجود این آمارهای نگران کننده، که سازمان‌های حقوق بشری و جامعه بین‌الملل بر اساس گزارش‌های مستند بر آن واقف هستند، باز هم در برابر نقض آشکار حقوق بشر در ایران سکوت اختیار کرده‌اند.
که سکوت جامعه بین‌الملل در برابر “نقض آشکار حقوق بشر” در کشورهایی چون ایران، یک چیز را به ذهن انسان هوشمند و آگاه دیکته می‌کند و آن چیزی جز دستیابی به منافع خودشان نیست. که در این راستا می توان به عقد قرارداد و معاهدات مختلف از سوی کشورهای صنعتی و قدرتمند با جمهوری اسلامی اشاره کرد.
حقوق بشر به یک واژه عوام‌فریب برای چپاول ملت‌ها تبدیل شده، نه برای کمک به آنها.
این آمارها همه بر اساس منابع و آمارهای رسمی جمهوری اسلامی ایران است، که آمارهای غیر رسمی بیش از این است.

http://iranian.com/posts/view/post/33961