سیستم جنایتکار و مقاماتی که با جنایت تا «شورای خبرگان رهبری» و «رهبری» ارتقاء پیدا می‌کنند؛ در حاشیه سی‌امین سالگرد ترور برلین

پرویز دستمالچی – حجت‌الاسلام سیدصادق خلخالی در رابطه با روش مبارزه‌ی بنیادگرایان اسلامی با دگراندیشان از جمله چنین می‌گوید: «… برای خیلی از همکارانم سئوال بود که چگونه می‌شود این مجاهدین را سر جایشان نشاند. یک روز عصر از پیش امام باز می‌گشتم… آمدیم داخل کوچه خانه‌مان که از شیشه ماشین دیدم دو تا بچه پانزده، شانزده ساله گویا مخفیانه چیزی با هم رد و بدل کردند. دستور دادم آنها را بگیرند و بگردندشان ببینیم ماجرا چیه. خودم از کیف پسره روزنامه مجاهدین را در آوردم. همانجا پسره را با گلوله زدم و به همراهانم گفتم اینجوری باید با این جانوران برخورد کرد

Parviz Dastmalchi – Hojjat al-Islam Seyyed Sadegh Khalkhali says the following in relation to the method of Islamic fundamentalists’ struggle with dissidents: “… for many of my colleagues, the question was how to put these Mujahideen in their place. One day in the evening, I was returning from the imam… We came into the alley of our house, and I saw two fifteen- and sixteen-year-old children secretly exchanging something with each other through the car window. I ordered to take them and look around them to see what is going on. I took out Mojahedin newspaper from my boy’s bag. I shot the boy right there and told my companions that this is how these animals should be treated

کیهان نوین: اولین قربانی ترورهای جمهوری اسلامی در برون مرز شهریار شفیق افسر نیروی دریایی ایران بود که در شانزدهم آذر ۱۳۵۸ (دسامبر ۱۹۷۹)، در ۳۵ سالگی، در برابر خانه مادرش، اشرف پهلوی، در پاریس، به ضرب دو گلوله به قتل رسید.
– در تمامی قتل‌ها و ترورها مقامات عالی‌رتبه جمهوری اسلامی برای آزادی قاتلان و جنایتکاران تلاش کرده‌اند! در مواردی هم که قاتلان به کشور برگشته‌اند مورد استقبال قرار گرفته و به آنها جایزه و مناصب رسمی و غیررسمی داده شده است!
– پرسش این است: این چه نظامی‌ است که قاتلان و جنایتکاران در آن به مقام و منصب و ثروت می‌رسند و دستان هر کس خونالودتر و جنایاتش بیشتر، به همان میزان مقام و منزلت‌اش بالاتر و ثروت‌اش بیشتر می‌شود؟! پاسخ تنها این می‌تواند باشد: در یک سیستم جنایتکار!

این روش و منش خودسرانه و بی‌قانونی مطلق که حتا شامل نوجوانان نیز می‌شود، در تمام مدت ۴۳ سال حکومت دینی همواره حاکم بر پندار و کردار آن و مقاماتش بوده است، از بالا تا پایین. «بازی» با جان و مال و امنیت و حقوق ملت، به نام دین و به کام خویش.

اولین قربانی ترورهای جمهوری اسلامی در برون مرز شهریار شفیق افسر نیروی دریایی ایران بود که در شانزدهم آذر ۱۳۵۸ (دسامبر ۱۹۷۹)، در ۳۵ سالگی، در برابر خانه مادرش، اشرف پهلوی، در پاریس، به ضرب دو گلوله به قتل رسید. بعد‌ها خلخالی در خاطرات خود در روزنامه «سلام» نوشت «ما شفیق را در یک دادگاه انقلاب اسلامی، غیابی، به دلیل فساد در زمین (مفسد فی الارض) محکوم به اعدام کردیم و افراد ما او را به قتل رساندند.»

علی اکبر طباطبایی دومین قربانی حکومت در برون مرز (ایالات متحده آمریکا، واشنگتن) بود که در ۲۲ ژوییه ۱۹۸۰ توسط یک سیاهپوست آمریکایی، در لباس پستچی، در خانه‌اش ترور می‌شود. قاتل دیوید بلفیلد، با نام اسلامی داود صلاح‌الدین، معرف به حسن عبدالرحمان یا حسن تنتایی است که اکنون در تهران زندگی می‌کند و از مشاوران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و همچنین آموزگار زبان انگلیسی آنهاست. او «هنرپیشه» سینما هم هست و در فیلم «قندهار» محسن مخملباف در نقش پزشکی نیکوکار ظاهر می‌شود. او در یک گفتگوی بیست ساعته با واشنگتن پست و نیز تلویزیون ای‌بی‌سی می‌گوید: «… نه روز پس از ترور طباطبائی وارد فرودگاه مهرآباد تهران شدم و یک گروه از افراد سپاه پاسداران به من خوشامد گفتند و سپس مرا از راه سالن ویژه دیپلمات‌ها بیرون بردند و سوار بر یک اتومبیل کادیلاک کردند و یکراست به دیدار وزیر امور خارجه، صادق قطب‌زاده ، بردند… ساعت ۳ صبح بود و ما مدتی با هم گفتگو کردیم. سپس سپاه مرا به یک خانه امن برد، یک اسلحه در اختیارم گذاشت و نُه ماه تحت حفاظت دائمی‌ آنها بودم. همه و همه جا سخن از اقدام انقلابی من بود. مرا در اواخر سال ۱۹۸۰ به دیدار آیت‌الله خمینی، در خانه‌اش در قم، بردند و در این ملاقات ۳۵ دقیقه‌ای خمینی به من گفت: «موضوع آن جنتلمن در بتسدا (Bethesda، محل سکونت طباطبائی) برای سربلندی اسلام و مسلمین بوده است…»

در ۱۳ ژوییه ۱۹۸۹ در وین قاسملو و دو تن از یاران او حین مذاکرات با «نمایندگان» ارسالی جمهوری اسلامی، با هدف «حل» مسائل مربوط به استان کردستان ایران به قتل می‌رسند. دو نفر بلافاصله دستگیر می‌شوند: محمد جعفری صحرارودی و حاج غفور درجزی با نام مستعار امیرمنصور بزرگیان اصل. پس از ترور، نقره کار شیرازی سفیر وقت جمهوری اسلامی با هدف آزادی آنها به وزارت خارجه اتریش می‌رود و  با تهدید خواهان آزادی فوری بازداشت‌شدگان می‌شود. اندکی بعد، هر دو ابتدا آزاد و روانه تهران می‌شوند و سپس برای آنها حکم دستگیری بین‌المللی صادر می‌شود که هنوز هم معتبر است. پس از بازگشت به جمهوری اسلامی، صحرارودی رییس تشریفات مجلس شورای اسلامی و حاج غفور درجزی اینبار با نام مستعار مصطفی مدبر رییس سازمان حراست صداوسیمای جمهوری اسلامی و سپس مدیر باشگاه ورزشی سایپا می‌شوند.

دو سال بعد، ششم اوت ۱۹۹۱، شاپور بختیار و منشی وی سروش کتیبه در خانه بختیار به قتل می‌رسند. قاتلان همگی موفق به فرار می‌شوند و تنها علی وکیلی راد دستگیر می‌شود. دادستانی فرانسه پس از کشف جرم، برای نه شهروند ایرانی حکم پیگرد و دستگیری صادر می‌کند که بعدا، به غیر از وکیلی راد، همگی بطور غیابی در دادگاه محکوم می‌شوند:

در  ترور شاپور بختیار و سروش کتیبه آنچه جلب توجه می‌کند این است که از مامور وزرات اطلاعات تا افسران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، از مدیر دفتر رادیو و تلویزیون جم (جمهوری اسلامی) در پاریس تا مدیر بخش ماهواره‌ها در وزارت پست و تلگراف و تلفن و… همگی در هر شغل و مقامی از بالا تا پایین نظام در چنین جنایتی همکار و دخیل هستند. علی وکیلی راد بعدا با دخالت، تلاش و تهدیدهای جمهوری اسلامی از زندان آزاد می‌شود و هنگام بازگشت به ایران در فرودگاه مهرآباد مورد استقبال مقامات رسمی و عالی‌رتبه حکومت قرار می‌گیرد.

کاظم دارابی متهم ردیف اول ترور برلین که متهم به ابد و سپس بعد از پانزده سال با وساطت و تلاش حکومت ایران آزاد شد در مصاحبه  خود با جام جم آنلاین وابسته به صداوسیمای جمهوری اسلامی می‌گوید «… بعد از اینکه به ایران آمدم، برخی از مسئولین کشوری و لشکری به من پیشنهاد پذیرش سمت فرمانداری، استانداری و حتی نامزدی برای نمایندگی مجلس را دادند. آنزمان احمدی‌نژاد رئیس‌ جمهور بود و بوشهر استاندار نداشت. چون من آن منطقه را می‌شناختم ‌گفتند استاندار آنجا شوید. گفتم من نمی‌خواهم استاندار و شهردار و… شوم. بعد از آزادی به لبنان رفتم…»

وی سپس اتهاماتی را نیز به سفیر وقت جمهوری اسلامی در آلمان، سیدحسین موسویان، وارد می‌کند که آنها تلاشی برای آزادی او (دارابی) نکرده‌اند. حسین موسویان در دفاع از خود و حکومت و در پاسخ به دارابی چنین می‌گوید: «… بلافاصله بعد از حادثه ترور، معاون وزیر اطلاعات ایران به آلمان می‌رود و با سران سازمان‌های اطلاعاتی و امنیتی آلمان گفتگو می‌کند. آقای فلاحیان وزیر اطلاعات یک ‌سال بعد به آلمان سفر و در بالاترین سطوح امنیتی دو کشور گفتگو می‌کند. آقای سعید ایروانی مدیرکل وزارت اطلاعات دو بار به آلمان سفر و با مدیران ارشد دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی آلمان گفتگو کرد. آقای ولایتی وزیر خارجه، آقای واعظی و آقای متکی معاونین وزیر خارجه، آقای آصفی مدیرکل وزارت خارجه در سفرهای متعدد به آلمان در سطوح مختلف موضوع را گفتگو کردند. معاون رییس قوه قضاییه و رییس دفتر قوه قضاییه در سفر به آلمان این موضوع را مطرح کردند. در این مدت آقایان علی حقیقیان و وحید عطاریان نمایندگان وزارت اطلاعات در آلمان بودند. این عزیزان روزمره موضوع بحران میکونوس را پیگیری می‌‌کردند. رییس‌ جمهور در گفتگوهای تلفنی با صدراعظم آلمان موضوع را مطرح کرد. من شخصا بیش از ۳۰۰ ملاقات در وزارت خارجه، دستگاه قضایی، پارلمان آلمان، دفتر صدراعظم و حتی با سران رسانه‌های آلمان با هدف نشان دادن عدم مداخله دولت ایران و بی‌گناهی آقای دارابی انجام دادم…»

در رابطه با قتل‌های زنجیره‌ای پاییز ۱۳۷۷ و به قتل رساندن پروانه اسکندری، داریوش فروهر، محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، مهرداد عالیخانی از مسئولان و عاملان این قتل‌های فجیع، پس از دستگیری، در برگ‌های بازجویی خود تمام ماجرا را تعریف و نام و مشخصات فردی و سازمانی و نام‌های مستعار تمام کسانی را که در این قتل‌ها شرکت داشته بودند بیان می‌کند و از جمله درباره مسئولیت اصلی و مستقیم وزیر اطلاعات و امنیت جمهوری اسلامی، آیت‌الله قربانعلی دری نجف آبادی  در برگ‌های بازپرسی خود چنین می‌نویسد: «… آقای دری نجف آبادی، وزیر گفتند که در معاونت امنیت درست کار نمی‌شود… خودی‌ها و غیرخودی‌ها علیه نظام شده‌اند… با ایشان توافق شد جمعی از عناصر برجسته لائیک داخل کشور ترور شوند. ما زیر نظر مستقیم آقای دری نجف آبادی قرار داشتیم و بر اساس چهارچوبی که آقای درّی نجف آبادی تعیین کردند، قرار شد جمعی از فعالان سیاسی لائیک بطور علنی ترور شوند و در پایان هر عملیات هم به ایشان گزارش دهیم. در جریان این قتل‌ها حدود ۳۰ نفر در جریان امر قرار داشتند که ۲۶ نفر وزارتی بودند و۴ نفر از منابع و همکاران این وزاتخانه…»

وی سپس درباره قتل فروهرها توضیح می‌دهد: «[در خانه فروهر‌ها] فلاح بدون اینکه فروهر متوجه شود به من اشاره کرد که او را به اتاق روبرو (پذیرایی) بیاور. از فروهر خواستم به اتاق روبرو برویم، از جای خود حرکت کرد و به پذیرایی رفتیم. صحبت‌ها ادامه پیدا کرد، فلاح مجددا اشاره کرد او را به اتاق قبلی بازگردانم. ساعت حدود ۲۳:۳۰ بود. از فروهر خواستم به اتاق محل کارش بازگردیم. پرسنل عملیات، صندلی را در دهانه ورودی اتاق گذاشته بودند. فروهر هدایت به نشستن روی این صندلی شد و روی صندلی نشست و من در مقابل او قرار گرفتم. همه چیز از قبل آماده شده بود ناگهان‌ هاشمی‌ (هاشم) از پشت سر مواد آغشته به بیهوشی را جلوی دهان او گرفت. عصا از دست فروهر افتاد. دست‌های او را گرفتند بلافاصله از هوش رفت. محمد اثنی عشر (پرسنل اداره عملیات امنیت) از من خواست از اتاق خارج شوم تا فردی که قرار است فروهر را با کارد از پای در آورد نبینم. من از اتاق بیرون رفته و به طبقه بالا مراجعه کردم دیدم در بالای اتاق همسر فروهر بیهوش شده و سرش در دستان صفایی (یکی از پرسنل عملیات ) قرار دارد. ظاهرا صفایی برای بیهوشی به‌ هاشم کمک کرده بود. پس از آنکه قرار می‌شود‌ هاشم برای بیهوش کردن فروهر به طبقه پائین باز گردد، ادامه کار بیهوشی پروانه (گرفتن دهان او) به صفایی واگذار می‌شود. ناگهان دیدم فلاح (سر تیم عملیات) دو کارد با خود همراه دارد و در همان وضعی که صفایی سر پروانه را روی پای خود داشت محسنی (یکی دیگر از پرسنل اداره عملیات) یکی از کاردها را از فلاح گرفت و ضمن قرار گرفتن در کنار پروانه اسکندری شروع به زدن ضربات کارد به قفسه سینه او نمود. به پائین برگشتم دیدم کار فروهر نیز روی همان صندلی یاد شده تمام شده وبا ضربات کارد (توسط جعفرزاده یکی از پرسنل اداره عملیات) از پا در آمده است…

حجت‌الاسلام قربانعلی دری نجف آبادی نماینده ولی فقیه در استان مرکزی، امام جمعه اراک، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، نماینده مجلس شورای اسلامی و وزیر اطلاعات امنیت در دوره ریاست جمهوری نماد اصلاح‌طلبی سید محمد خاتمی‌ بود که پس از صدور دستور قتل‌های زنجیره‌ای و پایان دوران «خدمت»اش در وزارت اطلاعات و امنیت، در کنار همتای سابق خود علی فلاحیان عضو شورای خبرگان رهبری شدند تا  رهبر «معصوم» جمهوری اسلامی را انتخاب یا انتصاب یا کشف کنند. او حتی منشی هیئت رئیسه شورای خبرگان رهبری شد. البته، این دو تن تنها جنایتکارانی نیستند که پس از کشتار و جنایت ارتقاء مقام یافته و در «شورای خبرگان رهبری» یا دیگر نهادهای رسمی و «عالی» نظام نشسته‌اند. قتل و ترور و جنایت از اصول پایه‌ای این سیستم جنایتکار است.

و سرانجام دادگاه برلین، معروف به «میکونوس» چنین حکم صادر کرد: «… قتل دکتر قاسملو و دو تن از یارانش در ۱۳ ژوئیه ۱۹۸۹ در شهر وین، و همچنین قتلی که در این دادگاه مورد بررسی قرار گرفت، از نتایج و پیامدهای عملی سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران است. رابطه میان قتل وین و برلین بسیار روشن و آشکار می‌باشد… اسناد و مدارک غیرقابل انکار ارائه شده به این دادگاه، شکل و نوع اتخاذ تصمیم راس رهبری سیاسی ایران، و همچنین ساختار و مسئولیت‌های این تصمیم‌گیری‌ها را، که با هدف نابودی مخالفان رژیم در خارج از کشور انجام می‌گیرند، به گونه‌ای بسیار روشن و آشکار نشان می‌دهند… اتخاذ تصمیم درباره نابودی دگراندیشان و مخالفان رژیم در اختیار نهادی به نام «شورای امور ویژه» است که نهادی غیرقانونی و به دستور رهبر مذهبی نظام تشکیل شده است… اعضای این شورا عبارتند از رئیس جمهور، وزیر اطلاعات و امنیت، وزیرامور خارجه، رؤسای نیروهای نظامی‌ و انتظامی… و همچنین رهبر مذهبی نظام… دلیل و انگیزه ترور برلین صرفا سیاسی و مربوط به حفظ قدرت سیاسی است… این قتل صرفا با انگیزه سیاسی و با هدف نابودی مخالفان رژیم انجام گرفته است. هدف اصلی رژیم ایران نابودی مخالفان فعال نظام در خارج از کشور است…» (از متن حکم دادگاه)

هیچ ملتی نمی‌تواند در کلیت خود گناهکار  یا بی‌گناه باشد.
گناه و بی‌گناهی نه دستجمعی که مسئولیتی فردی است.
پس هر یک از ما باید به‌ اندیشه بنشیند و تأمل کند که نقش ما، هر یک از ما، در این فاجعه ملی که بر ایران رفته و می‌رود چیست؟ حتا اگر این نقش تنها در سکوت ما بوده یا هنوز هم باشد.
موضوع تنها بر سر فهم گذشته نیست.
گذشته، گذشته است و غیرقابل تغییراست! اتفاقی است که افتاده؛ برگشتنی نیست.
پرسش این است که چگونه می‌توانیم از تکرار چنین فجایعی در تاریخ خود پیشگیری کنیم؟
آشتی ملی ما، بدون یادآوری، بدون بزرگداشت قربانیان، بدون عدالت، ممکن نخواهد بود.
با فراموشی نه تنها آشتی ملی ممکن نمی‌شود، بلکه خطری برای آینده خواهد بود.
نه باید فراموش کرد، نه باید بخشید، و نه باید انتقام کور و شخصی گرفت، بلکه باید به‌اندیشه نشست و عاملان و آمران را شناخت و شناساند و خواهان اجرای عدالت بود و تا اجرای عدالت، مدعی و شاکی این پرونده‌های قتل و ترور و جنایت علیه بشریت ماند، تا نه تنها مسئولان محاکمه شوند، بلکه برای قربانیان و بازماندگان نیز اعاده حیثیت و جبران خسارت شود.

New Universe:

The first victim of the Islamic Republic’s assassinations abroad was Shahriar Shafiq, an Iranian naval officer, who was killed by two bullets in front of his mother Ashraf Pahlavi’s house in Paris on December 16, 1979 (December 1979), at the age of 35.
– In all the murders and assassinations, the high-ranking officials of the Islamic Republic have tried to free the murderers and criminals! In cases where the murderers have returned to the country, they have been welcomed and they have been given awards and official and unofficial positions!
– The question is: What kind of system is this, in which murderers and criminals reach positions and wealth, and the more bloody the hands of each person and the more crimes he commits, the higher his position and dignity and the greater his wealth?! The answer can only be this: in a criminal system!

This arbitrary and absolute lawless manner and attitude, which even includes teenagers, has always been the ruler of the thought and action of the theocracy and its officials throughout the 43 years of the religious regime, from top to bottom. “Playing” with life and property, security and rights of the nation, in the name of religion and for one’s own pleasure.

The first victim of the Islamic Republic’s assassinations abroad was Shahriar Shafiq, an Iranian naval officer, who was killed by two bullets in front of his mother Ashraf Pahlavi’s house in Paris on December 16, 1979 (December 1979), at the age of 35. Later, Khalkhali wrote in his memoirs in “Salam” newspaper, “We sentenced Shafiq to death in an Islamic Revolution court, in absentia, due to corruption in the land (Mafsad fi al-Arz) and our people killed him.”

Ali Akbar Tabatabai was the second victim of the government abroad (Washington, United States of America), who was assassinated in his home on July 22, 1980 by a black American, dressed as a postman. The killer of David Belfield, with the Islamic name Daoud Salahuddin, is known as Hassan Abdurrahman or Hassan Tantai, who now lives in Tehran and is an adviser to the Islamic Revolutionary Guard Corps and also their English teacher. He is also an “actress” of the cinema and appears in the movie “Kandahar” by Mohsen Makhmalbaf as a benevolent doctor. In a 20-hour interview with the Washington Post and ABC TV, he said: “… nine days after the assassination of Tabatabai, I entered Tehran’s Mehrabad Airport and a group of people from the Islamic Revolutionary Guard Corps greeted me and then took me out of the special hall for diplomats and They boarded a Cadillac car and took him straight to meet the Minister of Foreign Affairs, Sadegh Qutbzadeh… It was 3 o’clock in the morning and we talked for a while. Then the IRGC took me to a safe house, gave me a gun, and I was under their constant protection for nine months. Everyone was talking about my revolutionary action. At the end of 1980, I was taken to meet Ayatollah Khomeini at his home in Qom, and during this 35-minute meeting, Khomeini told me: “The subject of that gentleman in Bethesda (Bethesda, Tabatabai’s residence) was for the pride of Islam and Muslims…

On July 13, 1989, in Vienna, Ghasemlu and two of his associates were killed during negotiations with the “representatives” sent by the Islamic Republic, with the aim of “solving” the issues related to the Kurdistan province of Iran. Two people are immediately arrested: Mohammad Jafari Sahraroudi and Haj Ghafoor Darjezi, alias Amir Mansour Soghrian Asl. After the assassination, Agbarkar Shirazi, the ambassador of the Islamic Republic at the time, went to the Austrian Ministry of Foreign Affairs with the aim of releasing them and demanded the immediate release of the detainees. Shortly after, both of them were first released and sent to Tehran, and then an international arrest warrant was issued for them, which is still valid. After returning to the Islamic Republic, Sahraroudi became the head of ceremonies of the Islamic Council and Haj Ghafoor Darjezi, this time under the pseudonym Mustafa Modbar, became the head of the Islamic Republic of Iran Broadcasting Protection Organization and then the director of the Saipa Sports Club.

Two years later, on August 6, 1991, Shapour Bakhtiar and his secretary Soroush Katiba were murdered in Bakhtiar’s house. All the killers managed to escape and only Ali Vakili Rad was arrested. After the discovery of the crime, the French Prosecutor’s Office issued arrest and prosecution warrants for nine Iranian citizens, who were later convicted in absentia, except for Rad’s lawyer:

In the assassination of Shapour Bakhtiar and Soroush Katiba, what draws attention is that from the agent of the Ministry of Intelligence to the officers of the Islamic Revolutionary Guard Corps, from the director of Jam Radio and Television (Islamic Republic) in Paris to the director of the satellites department in the Ministry of Post, Telegraph and Telephone and … everyone in every job and position, from the top to the bottom of the system, is involved in such a crime. Later, Ali Vakili-Rad was released from prison with the intervention, efforts and threats of the Islamic Republic, and when he returned to Iran, he was welcomed by high-ranking government officials at Mehrabad Airport.

Kazem Darabi, the first accused of the Berlin terror attack, who was accused for life and then released after fifteen years with the mediation and efforts of the Iranian government, said in his interview with Jam Jam Online, affiliated with the Islamic Republic of Iran Radio and Television, “… after I came to Iran, some officials Kishari and Lashkari offered me to accept the position of governor, governor and even a candidate for parliament representative. At that time, Ahmadinejad was the president and Bushehr did not have a governor. Because I knew that region, they told me to become the governor there. I said that I don’t want to become governor and mayor and… After freedom, I went to Lebanon…

He then accuses the then ambassador of the Islamic Republic in Germany, Seyed Hossein Mousavian, that they did not try to free him (Darabi). In defense of himself and the government and in response to Darabi, Hossein Mousavian says: “Immediately after the assassination, the Deputy Minister of Intelligence of Iran goes to Germany and talks with the heads of German intelligence and security organizations. Mr. Fallahian, Minister of Information, will visit Germany a year later and discuss the highest security levels of the two countries. Mr. Saeed Irwani, Director General of the Ministry of Information, visited Germany twice and talked with the senior managers of German intelligence and security agencies. Foreign Minister Mr. Velayati, Mr. Vaezi and Mr. Mottaki, Deputy Ministers of Foreign Affairs, Mr. Asefi, Director General of the Ministry of Foreign Affairs, discussed the issue at various levels during several trips to Germany. The Deputy Head of the Judiciary and the Head of the Office of the Judiciary raised this issue during their trip to Germany. During this period, Mr. Ali Haghigian and Vahid Attarian were representatives of the Ministry of Information in Germany. These loved ones followed up on the issue of the Mykonos crisis on a daily basis. The President raised the issue in a telephone conversation with the Chancellor of Germany. I personally made more than 300 meetings with the Ministry of Foreign Affairs, the judiciary, the German Parliament, the Chancellor’s Office and even with German media leaders with the aim of showing the non-interference of the Iranian government and Mr. Darabi’s innocence…

Regarding the serial murders of autumn 1377 and the killing of Parvaneh Eskandari, Dariush Forohar, Mohammad Mokhtari and Mohammad Jafar Poindeh, Mehrdad Alikhani, one of the officials and perpetrators of these heinous murders, after his arrest, described the whole story in his interrogation papers. It states the individual and organizational names and nicknames of all those who participated in these murders, and among other things, regarding the main and direct responsibility of the Minister of Information and Security of the Islamic Republic, Ayatollah Gurban Ali Dari Najafabadi, he writes in his investigation papers: “…Mr. Dari Najaf Abadi, the minister said that the security department is not working properly… Insiders and non-insiders have turned against the regime… It was agreed with them to assassinate a group of prominent secular elements inside the country. We were under the direct supervision of Mr. Dari Najafabadi and based on the framework set by Mr. Dari Najafabadi, a group of secular political activists were to be publicly assassinated and we were to report to him at the end of each operation. During these murders, about 30 people were involved in the matter, 26 of whom were ministers and 4 of the sources and colleagues of this ministry…

He then explains about Forohar’s murder: “[In Forohar’s house], without Forohar noticing, Fallah pointed to me to bring him to the opposite room (reception room). I asked Faruhar to go to the opposite room, he moved and we went to the reception. The conversation continued, Fallah again indicated that I should return him to the previous room. It was around 23:30. I asked Foruhar to return to his office. The operation personnel had placed the chair at the entrance of the room. Forohar was guided to sit on this chair and he sat on the chair and I stood in front of him. Everything was already prepared, suddenly Hashemi (Hashem) put the anesthetic in front of his mouth from behind. The cane fell from Forohar’s hand. They took his hands and he lost consciousness immediately. Mohammad Ezni Ashar (security operation department personnel) asked me to leave the room so as not to see the person who is going to kill Forohar with a knife. I left the room and went to the upper floor. I saw that Forohar’s wife had passed out and her head was in the hands of Safai (one of the operation personnel). Apparently, Safai had helped Hashem to become anesthetized. After Hashem is supposed to return to the lower floor to anesthetize Forohar, the continuation of Parvaneh’s anesthesia (holding her mouth) is left to Safai. Suddenly, I saw that Fallah (the head of the operation team) was carrying two knives with him, and in the same position that Safai had the head of Parvaneh on his leg, Mohseni (another personnel of the operations department) took one of the knives from Fallah and while standing next to Parvaneh Eskandari started stabbing him in the chest. I went back down and saw that Forohar’s work was also finished on the same chair and he was stabbed (by Jafarzadeh, one of the operations department personnel)…

Hojjat-ul-Islam Gurban Ali Dari Najafabadi, the representative of the religious jurist in the central province, Imam Juma Arak, member of the Expediency Council, member of the Islamic Council and Minister of Security Intelligence during the presidency was the symbol of Seyyed Mohammad Khatami’s reformism, who after issuing the order for serial killings and the end of the era His “service” in the Ministry of Information and Security, along with his former counterpart Ali Fallahian, became a member of the Council of Experts to choose or appoint or discover the “innocent” leader of the Islamic Republic. He even became the secretary of the leadership council of experts. Of course, these two people are not the only criminals who were promoted after the killing and crime and sit in the “Council of Leadership Experts” or other official and “high” institutions of the system. Murder, terror and crime are the basic principles of this criminal system.

Abolqasem (Farhad) Mesbahi, known as witness C, says in his interrogation papers: “… until Khomeini was alive, he issued all the orders to kill dissidents inside or outside of Iran. After Seyyed Ali Khamenei became the leader of the system in 1989, a council called “Special Affairs Council” was established, which is above the government. The duty of this “Special Affairs Council” is to make decisions on matters related to the assassination of dissidents inside and outside… The “Special Affairs Council” has fixed and variable members. When the issue of a murder is brought up in the “Special Affairs Council”, the decision must be approved by the leader without exception, and no one is allowed to act without his order. The permanent members of the “Special Affairs Council” (at that time) were:

And finally, the Berlin court, known as “Mykonos”, issued the following sentence: “… the murder of Dr. Ghasemlou and two of his associates on July 13, 1989 in the city of Vienna, as well as the murder that was examined in this court, from the results and practical consequences The policies of the Islamic Republic of Iran. The relationship between the murder of Vienna and Berlin is very clear and obvious… The undeniable documents presented to this court show the form and type of decision-making by Iran’s political leadership, as well as the structure and responsibilities of these decisions, which aim to destroy the regime’s opponents abroad. are carried out from the country, they show it in a very clear and obvious way… The decision to destroy dissidents and opponents of the regime is under the authority of an institution called “Special Affairs Council”, which is an illegal institution and was formed by the order of the religious leader of the regime… The members of this council are From the president, the minister of intelligence and security, the minister of foreign affairs, the heads of the military and law enforcement forces… as well as the religious leader of the regime… the reason and motivation for the assassination of Berlin is purely political and related to maintaining political power… this murder is purely politically motivated and aimed at destroying the opposition Diet is done. The main goal of the Iranian regime is to destroy the active opponents of the regime abroad…” (from the text of the court ruling)

No nation can be guilty or innocent in its entirety.
Guilt and innocence are not a collective responsibility but an individual responsibility.
So, each one of us should sit down and reflect on what is our role, each of us, in this national disaster that is happening to Iran? Even if this role was or still is only in our silence.
The issue is not only about understanding the past.
The past is the past and it cannot be changed! It is something that happened; It is not reversible.
The question is, how can we prevent the repetition of such tragedies in our history?
Our national reconciliation will not be possible without remembrance, without honoring the victims, without justice.
By forgetting, not only national reconciliation is not possible, but it will be a danger for the future.
You should not forget, you should not forgive, and you should not take blind and personal revenge, but you should sit down and know the perpetrators and the perpetrators and want justice to be served, and until justice is served, claimant and plaintiff of these cases of murder, assassination and crime. It remained against humanity, so that not only those responsible are tried, but also the dignity and compensation for the victims and survivors are restored.