واژه‌ها نمادِ خشونت نیستند. خشونت، نمادِ خشونت است! ما به هشدارِ سلمان رشدی توجه نکردیم

کیهان نوین:  سال‌ها پس از بیرون آمدن رشدی از زندگیِ پنهانی، او در سال ۲۰۱۵ به مجله‌ی فرانسوی «اکسپرس» گفت: «ما در سیاه‌ترین و تاریک‌ترین دورانی که تا حال شناخته‌ام زندگی می‌کنیم.» چرا او در چنین زمانی از «تاریک‌ترین دورانی» سخن گفت که تا  حال شناخته است؟ پاسخ این است: او شاهدِ تضعیف همان ارزش‌های غربی- یعنی تعهد بی‌پایان به آزاداندیشی و آزادیِ بیان- بود که جملگی باعث و بانیِ نجات زندگی او شده بودند. او در این مصاحبه به همین حقیقت تلخ اشاره کرد و گفت: «اگر حملات به کتاب آیات شیطانی امروز اتفاق می‌افتاد، این افراد به دفاع از من برنمی‌خاستند و با توسل به همان استدلال‌های مشابه علیه من، مرا به توهین به یک اقلیت قومی و فرهنگی متهم می‌کردند!»
– دیدگاه آنهایی که معتقدند واژه‌ها نماد خشونت‌اند درباره‌ی قدرت و نفوذِ زبان، درست است. واژه‌ها می‌توانند زننده، نفرت‌انگیز، توهین‌آمیز و غیرانسانی باشند. آنچه بر زبان جاری می‌شود می‌تواند گوینده را سزاوارِ تحقیر، اعتراض، یا انتقادِ بی‌رحمانه کند. اما تفاوت میان تمدن و وحشیگری این است که تمدن، واژه‌ها را با واژه‌ها پاسخ می‌گوید، نه با چاقو و اسلحه و آتش! این یک خط مرز روشن و بی‌چون و چراست. هیچ بهانه‌ای برای محو کردنِ این مرزِ روشن، قابل‌ پذیرش نیست، حال چه از افراط‌گرایی مذهبی سرچشمه یافته باشد و چه از انواع دیگری از بنیادگرایی ایدئولوژیک.
– امروزه فرهنگ ما تحت سلطه‌ی آنهایی‌ست که به تیره کردنِ این مرزِ روشن مشغولند. آنهایی که به این ایده اعتبار می‌بخشند که واژه‌ها،‌ هنر، ترانه‌ی آهنگ‌ها، کتاب‌های کودکان، مقالات تحلیلی و کوتاهی که در روزنامه‌ها و مجلات منتشر می‌شوند، جملگی مصداق خشونت و خشونت‌ورزی‌اند. ما تا حد زیادی به این نوع از جهان‌بینی و التزاماتش عادت کرده‌ایم- التزاماتی همچون عذرخواهی، تواضع بیش از حد، حذف کردن، خوار و حقیر کردن خود؛ ما چنان به تمام اینها خو کرده‌ایم که دیگر حتی متوجه آنهم نمی‌شویم.

گروه نخست بر این باورند که انگیزه‌های آنها ریشه در اصول شمولیت و رواداری دارد- بدین معنا که می‌توان به پی‌ریزیِ ساختاری حتی بهتر از لیبرالیسم مبادرت ورزید؛ آرمانشهری که هرگز کسی در آن رنجیده‌خاطر نخواهد شد. ما گروه دوم را با نام متعصبان مذهبی می‌شناسیم. اما این ناشی از زیاده‌روی و بُزدلیِ افراد معتقد به نمادِ خشونت بودنِ کلام و واژه‌هاست که به قدرت‌گیری گروه دوم منتهی شده و ما را به این نقطه از تاریخ رسانده است؛ به لحظه‌ای که یک فرد متعصب، با چاقو به روی صحنه‌ی یک نشست ادبی هجوم می‌بَرَد و آن را به پیکر یکی از شجاع‌ترین نویسندگان زنده‌ی دوران فرود می‌آوَرَد.

من نیز بر همین صحنه‌ای که رشدی قرار بود سخنرانی کند، صحبت کرده بودم. نمی‌توان مکانی بی‌نظیرتر از مؤسسه‌ی چاتاکوا تصور کرد؛ موسسه‌ای واقع در شهری کوچک با خانه‌هایی به سبک دورانِ ملکه ویکتوریا با ایوان‌های سرپوشیده و بدون قفل، یک دریاچه، پرچم‌های آمریکا و بستنی که در همه‌ جا دیده می‌شوند. این سازه در سال ۱۸۷۴ به دست پیروان مکتب مِتُدیست [منشعب از کلیسای پروتستان انگلستان] به عنوان محلی تابستانی برای معلمان کلاس‌های مذهبیِ روزهای یکشنبه ساخته شده بود. امروزه این مکان، جذب‌کننده‌ی آن پدر و مادرها و پدربزرگ و مادربزرگ‌هایی‌ست که به تِری گروس [روزنامه‌نگار و برنامه‌ساز نامدار رادیویی] عشق می‌ورزند و هرگز فرصت بازیِ وُردل را از دست نمی‌دهند. چاتاکوا شاید آخرین جایی در آمریکا باشد که بتوان احتمال چنین رویداد وحشیانه‌ای را در آن متصوّر شد.

به همان میزان که این حمله، پلید و هولناک بود، ۳۳ سال نیز برای به نتیجه رسیدن آن تلاش شده بود: آیات شیطانی کتابی‌ست با رد پایی بسیار خونین.

در ماه ژوئیه ۱۹۹۱، هیتوشی ایگاراشی، مترجم ژاپنی و ۴۴ ساله‌ی این کتابِ «نکوهیده» بیرون از دفتر کار خود در دانشگاه تسوکوبا واقعا در شمال شرق توکیو، با ضربات متعدد چاقو به قتل رسید. در همان ماه، اِتوره کاپریولو، مترجم ایتالیایی این کتاب نیز ، اینبار در منزل خود در شهر میلان، با چاقو مورد حمله قرار گرفت. دو سال بعد، در ژوئیه ۱۹۹۳، عزیز نسین، نویسنده‌ی پُرکار و مترجم زبان ترکیِ کتاب، در هتلی واقع در شهر سیواس، هدف یک آتش‌افروزیِ عمدی قرار گرفت. با وجود آنکه او موفق به فرار شد، ۳۷ نفر دیگر کشته شدند. چند ماه بعد، اسلامگرایان، کمر به قتل ویلیام نیگارد، ناشر نروژی کتاب بستند. نیگارد خارج از منزل خود در شهر اوسلو هدف سه گلوله قرار گرفت و به شدت مجروح شد.

و اینها اتفاقاتی‌ست که به یاد ما مانده است. در ۱۹۸۹، ۱۲ نفر در یک تظاهرات ضدِّ-رشدی در شهر مومبای  [بمبئی]، زادگاه نویسنده، کشته شدند؛ کتاب در آن شهر نیز طرد و ممنوع شده بود. پنج پاکستانی در وضعیتی مشابه در شهر اسلام‌آباد کشته شدند.

خودِ رشدی نیز تحت حفاظت ۲۴ساعته‌ی دولت بریتانیا، به زندگی پنهانی در انگلستان روی آورد. او برای بیش از یک دهه، با نام مستعار «جوزف آنتون» (که عنوان کتاب خاطرات او نیز هست)، از یک خانه‌ی امن به خانه‌ی امنی دیگر نقل مکان می‌کرد و به زندگی خود ادامه می‌داد. در شش ماه نخست پس از فتوا، او مجبور شد ۵۶ بار محل سکونت خود را تغییر دهد (کشور انگلستان نیز از موج هیجانات و تشنج، مصون نماند: در شهر بردفورد، کتاب رشدی به دست مسلمانان به آتش کشیده شد و به درخواست پلیس، دو فروشگاهِ دبیلو-اِچ-اسمیت در بردفورد، نمایش و فروش کتاب را متوقف کردند).

سلمان رشدی نیمی از زندگی خود را زیر سایه‌ی شمشیر یک جایزه برای سر خود سپری کرده است- مبلغی حدود ۳۳ میلیون دلار از سوی جمهوری اسلامی ایران به هر فردی که او را به قتل برساند، وعده داده شده است. با این حال در سال ۲۰۱۵، سال‌ها پس از بیرون آمدن رشدی از زندگیِ پنهانی، او به مجله‌ی فرانسوی «اکسپرس» گفت: «ما در سیاه‌ترین و تاریک‌ترین دورانی که تا حال شناخته‌ام زندگی می‌کنیم.»

شاید چنین فکر کنید که رشدی این حرف را در اوج دورانی به زبان آورد که درگیر زندگی پنهانی بود؛ دورانی که تمام آنهایی که به کتاب مرتبط بودند، مورد سوء قصد قرار می‌گرفتند. اما این حرف در سال ۲۰۱۵ گفته شد و بعید نبود که شما در یک مهمانیِ عصرانه با نوشیدنی‌های رنگارنگ در محله‌ی منهتن نیویورک با رشدی روبرو شوید، و یا اینکه او را در یک سالن سینما، دوشادوشِ یک زن زیبارو ببینید (عجبا که او پیش از آن با پادما لاکشمی [هنرپیشه و مجری آمریکایی] ازدواج کرده بود.)

پس چرا او در چنین زمانی از «تاریک‌ترین دورانی» سخن گفت که تا  حال شناخته است؟ پاسخ این است: او شاهدِ تضعیف همان ارزش‌های غربی- یعنی تعهد بی‌پایان به آزاداندیشی و آزادیِ بیان- بود که جملگی باعث و بانیِ نجات زندگی او شده بودند.

او در مصاحبه با «اکسپرس» توضیح داد «اگر حملات به کتاب آیات شیطانی امروز اتفاق می‌افتاد، این افراد به دفاع از من برنمی‌خاستند و با توسل به همان استدلال‌های مشابه علیه من، مرا به توهین به یک اقلیت قومی و فرهنگی متهم می‌کردند.»

او مجبور نبود که به گمانه‌زنی روی بیاورد. او این حرف‌ها را به این دلیل زد که آنها دقیقا همین کار را نیز کردند.

دیدیم که وقتی سلمان رشدی تحت سخت‌ترین حملات و تعرضات بود، افرادی همچون تام ولف [نویسنده و روزنامه‌نگار صاحب‌سبک آمریکایی]، کریستوفر هیچنز [نویسنده، منتقد، و روزنامه‌نگار نامدار بریتانیایی- آمریکایی]، نورمن میلر [رمان‌نویس و نویسنده بزرگ آمریکایی و برنده جایزه‌ی پولیتزر]، جوزف برودسکی [شاعر و مقاله‌نویس روسی- آمریکایی و برنده نوبل ادبیات ۱۹۸۷] و سیموس هینلی [شاعر ایرلندی و برنده نوبل ادبیات ۱۹۹۵] به دفاع از او برخاستند. رهبری این گروه را سوزان سانتاگ [نویسنده، فیلسوف، و فعال سیاسی آمریکایی] بر عهده داشت که در آن زمان رئیس انجمن قلم آمریکا بود و ترتیبی داده بود تا کتاب «آیات شیطانی» در محیط‌های عمومی خوانده شود. هیچنز به یاد می‌آوَرَد که سانتاگ به ضربِ خجالت و شرمساری، اعضای انجمن را وادار کرد تا جانب رشدی را بگیرند و اندکی «استقامت مدنی» از خود نشان دهند (برای خواندن درباره‌ی تمام جنبه‌های این موضوع، به این صفحه‌ در وبسایت دانشگاه استنفورد مراجعه شود). چنان شجاعتی، به ویژه نزد برخی از فروشندگان کتاب، موضوعی غیرواقع‌بینانه و انتزاعی نبود.

به کُنشِ قهرمانانه‌ی اندی راس، صاحب کتابفروشیِ کُدیز بوکس در شهر برکلی (که اکنون بسته شده) بنگرید که کتاب را برای فروش عرضه کرده بود و اندکی پس از صدور فتوا، مغازه‌اش هدف بمب‌گذاری قرار گرفت.

راس می‌گوید: «برای نورمن میلر و سوزان سانتاگ تا حدّی آسان بود تا درباره به خطر انداختن جان خود در دفاع از یک عقیده صحبت کنند. هر چه باشد، آنها در بلندترین آپارتمان‌های شهر نیویورک زندگی می‌کردند. برای خرده‌فروشی که کتاب را در مغازه‌ای کنار خیابان عرضه کرده بود اما موضوع کاملا فرق می‌کرد. من مجبور بودم تا درباره‌ی چگونگی متعادل‌کردنِ تعهداتمان نسبت به آزادی بیان، در برابر تهدیدهای واقعی که جان کارکنانمان را به خطر می‌انداخت، تصمیم‌های به راستی دشواری بگیرم.»

پس از حادثه‌ی بمب‌گذاری، او تمام کارکنانش را به جلسه‌ای دعوت کرد: «من از جای خودم بلند شدم و به کارکنان گفتم که ما باید تصمیم سختی بگیریم. ما باید تصمیم بگیریم که آیا به فروش آیات شیطانی ادامه دهیم و زندگی‌هایمان را برای آنچه که بدان باور داریم به خطر اندازیم، و یا اینکه رویه‌ای محتاطانه‌تر پیش بگیریم و از ارزش‌های خود دست بشوییم. پس رأی گرفتیم. تمامی کارکنان متفقاً رأی به ادامه‌ی نمایش و فروش کتاب دادند. هنوز وقتی به آن لحظه فکر می‌کنم، اشک به چشمانم می‌آید. این بارزترین لحظه در ۳۵ سال زندگی من در شغل کتابفروشی بود. همانجا بود که فهمیدم کتابفروشی پیشه‌ای خطرناک و براندازانه است، چرا که باورها، سلاح‌های قدرتمندی هستند… من از اینکه تبدیل به قهرمان شوم و در این راه جان دیگران را به خطر اندازم، احساس رضایت نمی‌کردم. در آن لحظه نمی‌دانستم که آیا این رفتار، برآمده از احساسِ شجاعت بود و یا حماقت. وقتی به آن اتفاق درخشانی که در گذشته روی داد می‌اندیشم، باید بگویم که آن روز، پرافتخارترین روز زندگی من بود.»

وقتی رشدی در گفتگو با «اکسپرس» آن حرف‌ها را مطرح کرد، مصادف با زمانی بود که انجمن قلم آمریکا، پیشروترین گروه ادبی کشور، تصمیم گرفت تا با اختصاص جایزه‌ای به شارلی‌هِبدو، هفته‌نامه‌ی فکاهیِ فرانسوی، به تجلیل از آن بپردازد. چند ماه پیش از آن، دوازده تن از کارمندان شارلی‌هبدو در دفترهای کار خود به دست دو تروریست به قتل رسیدند. غیرممکن بود تا به نشریه‌ای بیاندیشیم که بیش از آن هفته‌نامه لایق قدردانی و بزرگداشت باشد.

با وجود این، واکنشی که از سوی بیش از ۲۰۰ نویسنده‌ی نامدار جهان دیده شد این بود که به اعطای این جایزه اعتراض کنند. نویسندگان معروفی همچون جویس کارول اوتس [نویسنده و نمایشنامه‌نویس آمریکایی و برنده جایزه اُ-هِنری]، لوری مور [نویسنده‌ی آمریکاییِ داستان‌های کوتاه و برنده جایزه‌ی آیریش تایمز]، مایکل کانینگهام [رمان‌نویس آمریکایی و برنده جایزه‌ی پولیتزر]، ریچل کوشنر [رمان‌نویس آمریکایی و از نامزدهای جایزه ادبیِ مَن بوکر]، مایکل اونداتیه [شاعر و نویسنده کانادایی و برنده جایزه ادبی من بوکر]، تجو کول [نویسنده نیجریه‌ای-آمریکایی و از پیشگامان ادبیات آفریقا]، پیتر کِری [رمان‌نویس استرالیایی و برنده جایزه‌ی ادبی من بوکر]، جونو دیاز [رمان‌نویس دومینیکنی- آمریکایی و برنده جایزه‌ی پولیتزر] اظهار داشتند:

شاید افرادی که شاهد کشته‌شدن دوستانشان به دلیل انتشار مجله‌ای فکاهی بودند، خود نیز اندکی مبرا از تقصیر نیستند!
و اینکه اگر چیزی یا مطلبی باعث رنجشِ یک گروه اقلیتی شود، چه بسا که نمی‌بایست چاپ و منتشر شود!
و اینکه آن کارتونیست‌ها، حتی آنهایی که کشته شده‌اند، افرادی بدون‌شک موهن و گستاخ بوده‌اند!

این نویسندگان، انجمن قلم را متهم کردند که «بطور گزینشی، به ارزش‌گذاریِ مطالب توهین‌آمیز پرداخته است: مطالبی که احساسات ضداسلامی، ضدمغرب، و ضدعرب را که پیشتر در دنیای غرب رایج بوده، تشدید می‌کند.»

و پاسخ رشدی به این واکنش چنین بود: «این موضوع هیچ ارتباطی به یک اقلیت تحت‌ستم یا محروم ندارد. ارتباط مستقیم آن اما معطوف به نبرد با اسلامِ متعصبانه و افراطی‌ است که بسیار سازماندهی‌شده و دارای منابع مالیِ سرشار است، و هدفش ایجاد وحشت و وادار کردنِ همه‌ی ما، چه مسلمان و چه غیرمسلمان، به سکوتی سنگین و ترس‌خورده است.»

حق با او بود. آنها اشتباه می‌کردند. و همانطور که شاید اگر سانتاگ امروز زنده بود توصیف می‌کرد، نقشی که بُزدلی و سُفلگیِ اجتماعیِ آن افراد در به وجود آمدن شرایطی که این روزها در آن گرفتار شده‌ایم ایفا کرده، نقش بی‌اهمیت و کوچکی نیست (در همین زمانی که مشغول نوشتن این جملات هستم، خبری در روزنامه‌ی نیویورک تایمز منتشر شد مبنی بر اینکه «انگیزه‌ی» ضاربِ رشدی «روشن نیست». انگیزه‌ی او روشن نیست؟!)

دیدگاه آنهایی که معتقدند واژه‌ها نماد خشونت‌اند درباره‌ی قدرت و نفوذِ زبان، درست است. واژه‌ها می‌توانند زننده، نفرت‌انگیز، توهین‌آمیز و غیرانسانی باشند. آنچه بر زبان جاری می‌شود می‌تواند گوینده را سزاوارِ تحقیر، اعتراض، یا انتقادِ بی‌رحمانه کند. اما تفاوت میان تمدن و وحشیگری این است که تمدن، واژه‌ها را با واژه‌ها پاسخ می‌گوید، نه با چاقو و اسلحه و آتش! این یک خط مرز روشن و بی‌چون و چراست. هیچ بهانه‌ای برای محو کردنِ این مرزِ روشن، قابل‌ پذیرش نیست، حال چه از افراط‌گرایی مذهبی سرچشمه یافته باشد و چه از انواع دیگری از بنیادگرایی ایدئولوژیک.

امروزه فرهنگ ما تحت سلطه‌ی آنهایی‌ست که به تیره کردنِ این مرزِ روشن مشغولند. آنهایی که به این ایده اعتبار می‌بخشند که واژه‌ها،‌ هنر، ترانه‌ی آهنگ‌ها، کتاب‌های کودکان، مقالات تحلیلی و کوتاهی که در روزنامه‌ها و مجلات منتشر می‌شوند، جملگی مصداق خشونت و خشونت‌ورزی‌اند. ما تا حد زیادی به این نوع از جهان‌بینی و التزاماتش عادت کرده‌ایم- التزاماتی همچون عذرخواهی، تواضع بیش از حد، حذف کردن، خوار و حقیر کردن خود؛ ما چنان به تمام اینها خو کرده‌ایم که دیگر حتی متوجه آنهم نمی‌شویم. به همین خاطر است که افرادی همچون دیوید شَپِل [استندآپ کمدین و بازیگر آمریکایی] و جی‌. کی.‌ رولینگ ]نویسنده نامدار بریتانیایی و خالق رمان‌های هری‌پاتر] که از خود شجاعت و ایستادگی نشان می‌دهند، در دنیای ما بسیار کمیاب شده‌اند.

البته در سال ۲۰۲۲ است که اسلامگرایان در نهایت توانستند چاقوی خود را بر پیکر سلمان رشدی فرود آوَرَند. طبعا در همین زمانه است که واژه‌ها به راستی نمادِ خشونت‌اند و جی. کی. رولینگ زندگی دگرباشان را واقعا به خطر انداخته است و اینکه حتی صحبت کردن درباره‌ی هر چیزی که ممکن است کسی را برنجاند، چنین تعبیر خواهد شد که شما دارید با گفتن این حرف‌ها، دیگری را از حق زندگی محروم می‌کنید! طبعا در همین زمانه‌ی سرشار از حماقت و ضعف و خودشیفتگی‌ست که مردی به روی صحنه هجوم می‌بَرَد و رشدی را کاردآجین می‌کند؛ کبد او را می‌دَرَد؛ بازویش را می‌بُرَّد و چاقو را در چشم او فرو می‌کند. این، مصداق و نماد خشونت است.

New Universe:

Years after Roshdi came out of her secret life, she told the French magazine Express in 2015: "We are living in the blackest and darkest times I have ever known." Why did he speak of the "darkest era" he has ever known? The answer is: He witnessed the weakening of the same western values ​​- that is, an endless commitment to free thinking and freedom of expression - which were the cause and foundation of saving his life. In this interview, he pointed out this bitter truth and said: "If the attacks on the book of Satanic Verses happened today, these people would not have come to my defense and by resorting to the same arguments against me, they would have accused me of insulting an ethnic and cultural minority." They were accusing!"

- The point of view of those who believe that words are symbols of violence about the power and influence of language is correct. Words can be nasty, hateful, insulting and inhumane. What comes out of the mouth can make the speaker deserving of contempt, protest, or cruel criticism. But the difference between civilization and barbarism is that civilization answers words with words, not with knives, guns, and fire! This is a clear line of demarcation. No excuse for erasing this clear border is acceptable, whether it originates from religious extremism or other types of ideological fundamentalism.

- Today, our culture is dominated by those who are busy blurring this clear border. Those who give credence to the idea that words, art, song lyrics, children's books, analytical and short articles published in newspapers and magazines are examples of violence. We are largely used to this kind of worldview and its commitments – commitments such as apologetics, excessive modesty, elimination, self-deprecation; We are so used to all these that we don't even notice them anymore.

The first group believes that their motives are rooted in the principles of inclusion and tolerance - meaning that it is possible to build a structure even better than liberalism; A utopia where no one will ever be offended. We know the second group as religious fanatics. But this is due to the excesses and cowardice of people who believe that words are a symbol of violence, which has led to the second group gaining power and has brought us to this point in history; To the moment when a bigoted person storms the stage of a literary meeting with a knife and brings it to the body of one of the bravest living writers of the era.

I had also talked about the same scene where Rushdi was going to give a speech. It is impossible to imagine a more unique place than Chattaqua Institute; An institution located in a small town with Victorian style houses with screened and unlocked porches, a lake, American flags and ice cream everywhere. This structure was built in 1874 by the followers of the Methodist school [a branch of the Presbyterian Church of England] as a summer place for teachers of religious classes on Sundays.

Today, the place attracts those parents and grandparents who love Terry Gross and never miss a chance to see Wordle play. Chattaqua is perhaps the last place in America where one can imagine the possibility of such a brutal event.

As vile and horrific as this attack was, 33 years had been spent trying to achieve it: Satanic Verses is a book with a very bloody footprint.

In July 1991, Hitoshi Igarashi, the 44-year-old Japanese translator of the condemned book, was stabbed to death outside his office at the University of Tsukuba in northeast Tokyo. In the same month, Ettore Capriolo, the Italian translator of this book, was also attacked with a knife, this time in his home in Milan. Two years later, in July 1993, Aziz Nesin, a prolific writer and translator of Turkish books, was the target of a deliberate arson attack in a hotel located in the city of Sivas. Although he managed to escape, 37 other people were killed. A few months later, Islamists were behind the murder of William Nygaard, a Norwegian book publisher. Nygaard was shot three times outside his home in Oslo and was seriously injured.

And these are the events that we remember. In 1989, 12 people were killed in an anti-development protest in the author's hometown of Mumbai; The book was also rejected and banned in that city. Five Pakistanis were killed in a similar situation in the city of Islamabad.

Rushdi himself also turned to a secret life in England under the 24-hour protection of the British government. For more than a decade, he moved from safe house to safe house, living under the pseudonym "Joseph Anton" (which is also the title of his memoir). In the first six months after the fatwa, he had to change his place of residence 56 times (England was also not immune to the wave of excitement and tension: in the city of Bradford, Rushdie's book was set on fire by Muslims, and at the request of the police, Two DeBillo-H-Smith stores in Bradford have stopped displaying and selling the book.

Salman Rushdie has spent half his life under the shadow of a bounty on his head - a sum of about 33 million dollars has been promised by the Islamic Republic of Iran to anyone who kills him. Yet in 2015, years after his secret life emerged, he told the French magazine Express: "We are living in the blackest and darkest times I have ever known."

You might think that Rushdi said this at the height of an era when he was involved in a secret life; A time when all those related to the book were targeted. But this was said in 2015, and it was not unlikely that you would meet Rushdie at an evening party with colorful drinks in the neighborhood of Manhattan, New York, or see him in a movie theater, next to a beautiful woman (surprisingly, he was before Ann was married to Padma Lakshmi [an American actress and entertainer].)

So why did he speak of the "darkest era" he has ever known? The answer is: He witnessed the weakening of the same western values ​​- that is, an endless commitment to free thinking and freedom of expression - which were the cause and foundation of saving his life.

In an interview with Express, he explained, "If the attacks on the book of Satanic Verses had happened today, these people would not have come to my defense and would have accused me of insulting an ethnic and cultural minority by resorting to the same arguments against me."

He didn't have to speculate. He said this because they did exactly that.