فضای تهران امنیتی می شود

چهارراه ولی‌عصر تهران نرده‌کشی‌هایی شده که ارتباط خیابان و پیاده‌رو را به‌طور کامل قطع کرده است. عابران پیاده برای رفتن به پیاده‌روی مقابل تنها باید از زیرگذر استفاده کنند. چه نگاهی پشت این طرح بوده است؟

کیهان نوین : از روزهای انقلاب سال ۱۳۵۷ و سال‌های پرالتهاب دهه‌های ۶۰ و ۷۰ تا تجمعات زنان در دهه هشتاد و تولد دوباره اعتراض‌های خیابانی پس از انتخابات ۱۳۸۸، چهارراه ولی‌عصر همواره نقشی تاریخی در شهر تهران داشته است. در تمامی این تجمعات و اعتراض‌ها، تقاطع خیابان‌های انقلاب و ولی‌عصر مرکز اصلی بوده است.

چهارراهی که در یک سر آن تاتر شهر نشسته و کمی که به سمت شرق بروی به دانشگاه پلی‌تکنیک می‌رساندت؛ دانشگاهی با نقشی تاریخی و پررنگ در جنبش‌سیاسی و دانشجویی ایران. غرب این چهارراه هم به دانشگاه تهران می‌رسد؛ قلب اعتراض‌ها و تجمعات.

حالا مدتی است نرده‌هایی سرد و بی‌روح فضای شلوغ و پر رفت و آمد این چهارراه را از عابران پیاده تهی‌ کرده است. این نرده‌ها قرار است راه را بر عابران پیاده ببندند و آن‌ها را به زیر گذری هدایت کنند تا در آنجا تابلوها به آن‌ها بگویند از کدام خروجی بیرون بروند تا مثلا تاتر شهر را مقابلشان ببینند.

احداث پل زیرگذر عابر پیاده امری بسیار رایج در فضای شهری سراسر دنیاست، اما آنچه که در شهرهای بزرگ اروپایی و آمریکایی رایج نیست، نرده‌کشی است. مسئولان شهری می‌گویند که نرده‌کشی سبب تسهیل رفت‌وآمد عابران و خودروها می‌شود. اما برخی از کارشناسان معتقدند که هدف از این طرح‌ها به تسهیل رفت و آمد محدود نمی‌شود.

آذر تشکر جامعه‌شناس حوزه شهری و محقق مستقل در حوزه شهرسازی است. او از سال ۱۳۹۱ تا شهریور ۹۲ مسئول مطالعات اجتماعی پروژه ارتقای محور دماوند – انقلاب – آزادی بوده است. خانم تشکر پروژه زیرگذر ولی‌عصر را کاری بدون نظرات کارشناسی و عجولانه می‌داند که نتیجه‌اش حذف بیشتر شهروندان از فضای عمومی شهر است. او همچنین معتقد است پروژه‌هایی از این دست نمونه‌هایی از امنیتی کردن فضای شهری‌اند.