وضعیت نابسامان کارگران در افغانستان

مردم افغانستان دیگر تقریبا عادت کرده اند به دولتمردانی که به مناسبت های مختلف شعار و وعده می دهند و از مردم می خواهند تا به آنها فرصتی دیگر بدهند.

کیهان نوین: از روزهای مختلف ملی گرفته تا روزهای جهانی همانند روز کارگر و روز زن و روز محیط زیست و… همه فرصت هایی هستند برای دولتمردان افغانستان تا تعهد کنند که به وعده های شان عمل می کنند. اما کمتر وعده ای از جمله تعهدهای داده شده در دوره کمپاین های انتخاباتی و زمان به دست گرفتن دولت و قدرت، عملی شده است. وضعیت برای بخش هایی از مردم رو به وخامت گذاشته است.

مردانی که روزانه با دست های تهی و جیب های خالی به امید یافتن کار از خانه خارج می شوند و شامگاه جز سرافکندگی و شرمساری چیز دیگری برای تقدیم نمودن به خانواده خود ندارند، و خانواده هایی که برای رهایی از قرضداری و بی پولی به وعده های تیم های انتخاباتی دل خوش کرده بودند و اکنون جز یاس و بربادی آرزوهایشان دستاورد دیگری ندارند، و مردمانی که به امید امنیت و ثبات به پای صندوق های رای رفته بودند، همه از بهبود اوضاع و تاخیر در عمل نمودن به وعده های انتخاباتی مایوس شده اند.

مناسبت هایی که پی در پی می آیند، برای اکثریت مردم افغانستان بی مفهوم و خالی از معنا است. مثلا روز کارگر اگر تجلیل شود  و بیانیه ای تکرار ایراد شود و یا حتا تجلیل نشود، برای کسانی که تغییری در زندگی شان ایجاد نمی شود، بی تفاوت است. کسانی که برای یافتن کار و نان راهی کشورهای خارجی می شوند و در این راه جان می دهند، چه تفاوتی می کند که به خبری از رسانه های گروهی مبنی بر برگزاری یک سمینار یا محفل گوش دهند یا ندهند.

کارگران افغانستان در حقیقت قربانیان سیاست های نادرست اقتصادی هستند. برنامه ریزی نادرست اقتصادی و فساد اداری گسترده در کشور سبب شده تا از میلیاردها دالر پول های کمک شده به افغانستان، نه رشد و پیشرفت اقتصادی را شاهد باشیم و نه ثبات و امنیت را. وزارت خانه هایی که قادر نیستند وجوه پولی بودجه انکشافی خود را درست مصرف کنند، و در مواردی نیز مبالغ هنگفتی از سرمایه های ملی به خاطر تجملات و مصارف غیر ضروری به مصرف رسیده است، و کمتر هزینه ای برای ساختن فرصت های شغلی به مصرف رسیده است، چگونه می توانند، برای کشور برنامه درست  اقتصادی بسازند.

بخش اعظمی از مهاجران افغانستان در حقیقت مهاجران اقتصادی هستند. این مهاجران به خاطر شرایط بد اقتصادی افغانستان را ترک می کنند تا بتوانند برای خانواده های خود حد اقل شرایط زندگی را فراهم کنند.

بخشی از این مهاجران هرگز به مقصد نمی رسند، شماری در داخل کشور توسط تروریست ها به کام مرگ فرستاده می شوند و شماری نیز در راه های پرخطر کشورهای خارجی یا غرق می شوند و یا به طرق دیگری جان می دهند.

سیاست های اقتصادی دولت افغانستان در حکومت ها بعد از طالبان، وضعیت قابل توجهی را نشان می دهد. آغازین سالهای حکومت های بعد از طالبان با رشد چند رقمی اقتصادی و همین گونه آمار رو به  صعود سرمایه گذاری و کار در افغانستان شروع شد، و هر چه از این مدت گذشت، افت اقتصادی و کاهش سرمایه گذاری و ناامیدی از بهبودی اوضاع اقتصادی را شاهد بوده ایم. با گذشت هر سال از عمر حکومت های منتخب در افغانستان بعد از طالبان، بسته شدن و ورشکست شدن فابریکه های بیشتری را دیده ایم.

این امر بازارهای افغانستان را بیشتر متکی به واردات اجناس خارجی کرده است. کشورهای خارجی که روابط اقتصادی وسیع تری با افغانستان دارند از این نگاه سود سرسام آوری را به جیب می زنند.

آنان بی کیفیت ترین اجناس خود را به قیمت بالایی در افغانستان می فروشند. افغانستان برای همیشه تبدیل به مصرف کننده برای اجناس بی کیفیت کشورهای همسایه و دور و نزدیک می شود. کارگر افغانی می ماند و وعده ها و امیدهایی که دولت مردان برای او داده اند.